Tamaraaa -

Films die ik de afgelopen tijd gezien heb – III

18 oktober 2019 · Leave a Comment

De mensen die mij op Twitter volgen weten dat ik deze films al een tijdje geleden gezien heb. Deze films heb ik allemaal rond november/december 2018 al gezien. Enthousiast een stukje over geschreven, om daarna finaal te vergeten. Zonde om niet te delen, is mijn bescheiden mening, want er zaten echt een paar heel toffe films bij die ik graag iedereen wil aanraden!

Tampopo [1985]

A truck driver stops at a small family-run noodle shop and decides to help its fledgling business. The story is intertwined with various vignettes about the relationship of love and food.

Deze Japanse film heb ik een tijdje terug al gekeken, in het Groninger Forum. Het Groninger Forum draait met enige regelmaat oude klassiekers en culthits. Ik wilde gewoon weer een keertje naar de film en Tampopo leek me de leukste die die avond gedraaid werd. Tampopo, eigenaresse van een niet zo goed lopend noodle-zaakje wordt door twee vrachtwagenchauffeurs geholpen om haar noodle-zaakje de beste te maken. Ik heb ontzettend genoten van Tampopo, wat een toffe film! Je rolt van de ene absurde scene in de andere absurde scene, de scenes zijn echt prachtig aan elkaar bewerkt. De film is denk ik nog wel het beste te omschrijven als een noodle-western, af en toe een beetje pulp. De enige spoiler die ik meegeef: ga deze film niet met een lege maag bekijken, je krijgt echt flink honger van al die scenes met eten.

Mijn rating: 4/5 – Letterboxd: 4,2/5 – IMDb: 7,9/10 – Rotten Tomatoes: 100%/93%

Mississippi Burning [1988]

Two F.B.I. Agents, with wildly different styles, arrive in Mississippi to investigate the disappearance of some civil rights activists.

Deze film wilde ik kijken toen Eberhart van der Laan deze film had gekozen bij Zomergasten. De film werd toentertijd niet uitgezonden omdat de omroep de rechten niet had kunnen bemachtigen. Een zonder meer heftige film: het gaat over het waargebeurde onderzoek naar de drie verdwenen jongens (twee Joodse jongens en één zwarte jongen). De meeste dorpsbewoners hebben het overigens maar over twee verdwijningen, zij vinden het verdwijnen van de zwarte jongen niet heel relevant. Twee agenten from the North komen om de zaak op te lossen, en ook zij worden niet erg welkom geheten door de Southeners. Het verhaal is fantastisch geacteerd, zeker de karakters Anderson (Gene Hackman) en Mrs. Pell (Francis Dormant) zijn zó ontzettend indrukwekkend samen. Wat ook interessant is in deze film: het is erg duidelijk welke functie een karakter in het verhaal heeft, iets dat goed kan helpen bij het ‘trainen’ van je verhaalanalyse. Ook zonder die verhaalanalyse is deze film een must watch, een film die je hopelijk aan het denken zet.

Mijn rating: 4,5/5 – Letterboxd: 3,8/5 – IMDb: 7,8/10 – Rotten Tomatoes: 90%/90%

Mamma Mia! Here we go again [2018]

Five years after the events of Mamma Mia! (2008), Sophie prepares for the grand reopening of the Hotel Bella Donna as she learns more about her mother’s past.

Laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen: dit bleek een ontzettende cashgrab te zijn. Het is niet dat ik een cinematografisch hoogtepunt had verwacht, dit zijn films die duidelijk gemaakt zijn voor de entertainment, niet voor de kunst. Alleen dit was wel zo matig uitgevoerd dat zelfs als je niks verwacht je nog teleurgesteld raakt. Dit leek meer op een of andere high school musical dan echt op een film, de liedjes vond ik weinig kundig uitgevoerd. Dat Meryl Streep niet mee zou spelen had ik verwacht, zij doet geen sequels. Ach, dan moet Cher de honneurs maar waar nemen nietwaar? Tja, die komt de laatste paar minuten van de film pas opdraven om welgeteld één liedje te zingen. Sterker nog: haar karakter was in de eerste film zelfs al dood. Het verhaal zelf vond ik nog niet eens zo heel erg gek eigenlijk, maar de uitvoering schoot op zoveel punten te kort. De film vond ik visueel wel echt een parel. Ik weet niet welke filter ze er over heen hadden gegooid, maar alles zag er picture perfect uit. Schrale troost: Cher heeft een album opgenomen met enkele ABBA-liedjes uit de film.

Mijn rating: 2,5 – Letterboxd: 3,6/5 – IMDb: 6,9/10 – Rotten Tomatoes: 81%/69%

Tangerine [2015]

A hooker tears through Tinseltown on Christmas Eve searching for the pimp who broke her heart.

Deze film werd op zoveel plekken helemaal opgehemeld. Het zou de échte rauwe werkelijkheid van (transgender-)prostituees in het zuiden van Los Angeles zien laten. In reviews las ik dingen als ‘Shakespeariaans’, ‘Beste film die ik ooit gezien heb’ en ‘Baanbrekend acteerwerk voor transgenderacteurs en -actrices’. Eerlijk? Ik heb nog nooit zo’n trainwreck van een film als deze gezien. Het gros van de film bestaat uit Sin-Dee (Kitana Kiki Rodriguez) die Dinah (Mickey O’Hara) aan haar haren door Los Angeles heen sleurt, terwijl Dinah helemaal de huid vol geschreeuwd en gescholden wordt. De karakters ontwikkelen zich niet tot nauwelijks, ze hebben alleen maar ruzie met elkaar. Keer op keer moet de kijker er aan herinnerd worden hoe ‘street’ en ‘hood’ hoofdpersoon Sin-Dee is. Een kleine verzachting is het karakter Alexandra (Mya Taylor), zij zet daadwerkelijk overtuigend acteerwerk neer. Gezegd moet worden dat er daadwerkelijk wel een aantal sociale problemen aangehaald worden in de film, en als daarin doorgepakt had dan was de film al zoveel beter dan het nu was, want er zit wel degelijk potentie in deze verhaallijn. Categorie: het idee is leuk, uitvoering wat minder.

Mijn rating: 1,5/5 – Letterboxd: 3,8/5 – IMDb: 7,1/10 – Rotten Tomatoes: 97%/76%

Hunt for the Wilderpeople [2016]

A national manhunt is ordered for a rebellious kid and his foster uncle who go missing in the wild New Zealand bush.

Wat een ontzettend leuke film is Hunt for the Wilderpeople! Voordat ik aan de film begon wist ik totaal niet wat ik van de film moest verwachten, of het heel grappig zou zijn of juist heel zwaar. Dit is echt een perfecte film om te kijken na een week werken en je alleen maar op de bank kan liggen omdat je te moe bent. Ricky is een onhandelbaar joch dat na vele omzwervingen en tehuizen terecht komt bij Bella en Hec, iets dat vooral het idee van Bella was. Hec moet niet zoveel hebben van Ricky, maar je kan het natuurlijk wel al raden: in de film geraken Ricky en Hec op en elkaar aangewezen. Echt, ik heb hier zo erg van genoten! Er komen wel degelijk maatschappelijke thema’s aan bod, en die zware thema’s maken de film meteen een stuk mooier en realistischer. Deze film is ook erg goed te kijken voor (pre-puberende) kinderen. Ga Hunt for the Wilderpeople zeker kijken als je dat nog niet gedaan hebt.

Mijn rating: 4/5 – Letterboxd: 4,1/5 – IMDb: 7,9 – Rotten Tomatoes: 96%/91%

I, Tonya [2017]

Competitive ice skater Tonya Harding rises amongst the ranks at the U.S. Figure Skating Championships, but her future in the activity is thrown into doubt when her ex-husband intervenes.

Over deze film had ik vele goede dingen gehoord. Wie Tonya Harding zelf was: werkelijk geen idee. Ik was al aan de film begonnen toen ik leerde over de gebeurtenissen in 1994, tijdens de kampioenschappen. Tonya Harding is een meisje waarbij al vroeg ontdekt wordt dat ze een talent heeft voor kunstschaatsen, iets dat haar moeder behoorlijk pusht. En hoewel ze talent heeft, is de kunstschaatsbond weinig gecharmeerd van Tonya’s voorkomen en white trash-gedrag. De film laat wisselend de scenes van de gebeurtenissen zien en het commentaar van de karakters daarop. Hierdoor leer je Tonya goed kennen, waardoor je een band met haar creëert en met haar begint mee te leven. Net als bij Christiane F. begin je bijna te begrijpen waarom ze bepaalde dingen doet. Margot Robbie zet een fantastische acteerprestatie neer, Allison Janney zet zo mogelijk nog een betere prestatie neer in de rol van LaVona, Tonya’s moeder. Dit is geen film waarbij je per se van kunstschaatsen moet houden om hem te kijken, integendeel zelfs. Voor de liefhebbers van Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Mocht je niks weten over de gebeurtenis in 1994, dan kan ik je aanraden om blanco de film in te gaan, net zoals ik deed!

Mijn rating: 3,5 – Letterboxd: 3,8/5 – IMDb: 7,5 – Rotten Tomatoes: 89%/88%

Educated van Tara Westover: geen boek over onderwijs

15 augustus 2019 · Leave a Comment

Educated door Tara Westover
Uitgegeven door HarperCollins Publishers op/in 20 February 2018
Genres: Mens & Maatschappij, Non-fictie
Pagina's: 400
Taal: Engels
Kopen op Bol.com
Goodreads

Tara Westover was seventeen when she first set foot in a classroom. Instead of traditional lessons, she grew up learning how to stew herbs into medicine, scavenging in the family scrap yard and helping her family prepare for the apocalypse. She had no birth certificate and no medical records and had never been enrolled in school.
Westover’s mother proved a marvel at concocting folk remedies for many ailments. As Tara developed her own coping mechanisms, little by little, she started to realize that what her family was offering didn’t have to be her only education. Her first day of university was her first day in school—ever—and she would eventually win an esteemed fellowship from Cambridge and graduate with a PhD in intellectual history and political thought.

Educated, geschreven door Tara Westover, zou hét boek van het jaar zijn. In haar jeugd ging ze niet naar school, maar jaren later haalt ze haar PhD op Harvard. Van Bill Gates tot aan Barack Obama, iedereen sprak er vol lof over. Zonder zo’n achtergrond is een PhD al een prestatie, laat staan mét zo’n jeugd. Leek me echt heerlijk om te lezen, zo’n lekker zoetsappig inspirerend Amerikaans verhaal. Je voelt hem door deze alinea wel al aankomen: ik vond er inderdaad niet zo heel erg veel aan. Het verhaal inspireerde me weinig, het zette me vooral aan tot kritisch nadenken. Wat is nou écht waar?

Tara’s jeugd

Tara groeit op als jongste van zeven kinderen in een Mormoons gezin in een klein dorp in Idaho. Haar vader wil niks met de overheid te maken hebben, en hij stuurt daarom zijn (jongste) kinderen niet naar school. Moeder doet in eerste instantie nog pogingen qua thuisonderwijs, maar dat geeft ze op een gegeven moment op. Van haar oudere broers leert ze lezen. Dat ze niet naar school ging wil niet zeggen dat ze helemaal geen kennis op deed. Je leert wel degelijk iets als je je moeder, die kraamvrouw is, helpt en haar ondersteunt in het maken van essential oils. Dat laatste levert de familie geen windeieren op, arm kun je de familie niet noemen.

Wat opvalt is dat het gezin waarin Tara opgroeit geen armzalig soepzootje is, iets dat wel geclaimd wordt. Zo heeft ze een eigen slaapkamer. De meeste moderne technologie is in huis te vinden (telefoon, televisie, computer met internet). Daarnaast heeft haar vader aardig wat investeringen gedaan in zijn bedrijf qua dure apparaten. Er staat altijd een auto voor de deur waarmee ze regelmatig naar andere staten reizen. Later in Educated blijkt dat ziekenhuiszorg niet 100% vermeden wordt, dat zijn vaak ook flinke rekeningen in de VS. Waar worden deze rekeningen van betaald?

In Educated wordt gedaan alsof ze compleet geïsoleerd opgroeit. Dat valt mee: ze groeit op in een klein dorpje met een supermarkt en bioscoop. Verder krijgt ze dans-, zang- en acteerlessen, waarbij ze ook andere kinderen leert kennen. Niet dat ze veel met die andere kinderen omgaat, maar het contact heeft ze wel. Ze gaat regelmatig naar haar grandparents-down-the-hill en haar grandparents-over-in-town. Het komt hierdoor niet bepaald over alsof ze zo geïsoleerd is als ze zelf zegt.

Educated: naar de uni

Inmiddels is Tara toegelaten op de universiteit, nadat ze een vrij degelijke score haalde op haar ACT’s. Ze heeft moeite met bijbenen: ze mist veel algemene kennis en sociale vaardigheden. Het samenwonen met twee andere meiden gaat niet zonder slag of stoot, maar ze laat daar vrijwel niks over los. De universiteit is ook de plek waar ze voor het eerst hoort over de Holocaust. Verder moet een klasgenoot haar opeens vertellen dat je bij leeswerk niet alleen de plaatjes moet bekijken maar ook daadwerkelijk de tekst er om heen moet lezen. Ehm, vriendin, je hebt hard gestudeerd voor je ACT’s en nu weet je opeens niet meer hoe een studieboek werkt?

Vanaf hier begint de geloofwaardigheid echt te kruimelen. Met het eerste deel had ik nog wel vrede, het geeft context aan haar thuissituatie. Nu het tweede deel is begonnen hoopte ik daadwerkelijk te lezen waar Educated over gaat. Hoe houdt ze zich staande in zo’n nieuwe omgeving? Dat krijg je nooit te weten in het boek. Als lezer krijg je vrijwel niks mee over hoe ze zich socialiseert en hoe ze zich academisch ontwikkelt. Soms geeft ze toe dat ze moeite heeft met bepaalde vakken, maar een alinea later haalt ze opeens de mooiste cijfers voor die vakken. Niemand gelooft een verhaal van opééns een A halen op wiskunde terwijl je bij je midterm nog een dikke onvoldoende stond. Ik geloof 100% dat ze hard gewerkt heeft voor die cijfers, ik had echter graag gelezen op welke mániér ze hard gewerkt heeft.

Familieleven

Het is lastig om een mening te geven over memoires omdat je ook niet af wil doen aan de ervaringen van de hoofdpersoon. Alleen: hoe meer je leest, hoe ongeloofwaardiger de verhalen worden. In het begin schoof ik dat af als kinderherinneringen, maar sommige herinneringen zijn van een tijd waarin ze allang volwassen is.

Zo krijgt het gezin twee keer een auto-ongeluk. Als je de omschrijvingen van deze (én andere ongelukken) mag geloven is het een wonder dat het gezin deze als geheel overleefd heeft. Bij het laatste ongeluk reed de auto onverzekerd en had vader de autostoelen er uit gehaald en er een matras voor in de plaats gedaan. Is er geen enkele politie-agent die hier zijn vraagtekens bij zet en zich afvraagt of deze kinderen überhaupt wel veilig opgroeien? Tijdens het lezen komen er meer van dit soort vragen in mij op. Is het nooit een ziel opgevallen dat die kinderen verwaarloosd en psychisch mishandeld worden? Deze familie waren kerkgangers, zijn er geen buurtbewoners bij de kerk geweest die hier over praten? Niemand die het vreemd vindt dat Tara als 12-jarige opeens fulltime gaat oppassen? Hoe kijkt ze vandaag de dag tegen het/haar geloof aan?

Het wordt steeds duidelijker dat dit Educated helemaal niet gaat over Tara’s academische ontwikkelingen, maar over haar thuissituatie. Dat is niet per se iets slechts, want het mentaal instabiele gedrag dat de rest van de familie vertoont wordt behoorlijk raak opgeschreven. En schrijven kan Tara zeker wel. Als je hierin geïnteresseerd bent zou ik het boek zeker niet overslaan. Tara meent dat haar vader een bipolaire stoornis heeft, haar moeder praat het, grensoverschrijdende, gedrag van anderen steeds goed. Zelf blijft Tara, ondanks alles, keer op keer loyaal aan haar ouders en ook zíj heeft duidelijk bepaald gedrag meegekregen.

Wraakactie

In de laatste hoofdstukken blijkt dat Tara helemaal nog niet klaar is met het verwerken van haar jeugd. Ik zou ook verbaasd zijn als ze dat wel was eerlijk gezegd, maar goed. Het probleem is hier echter door dat dit boek meer voelt als een therapie-opdracht dan als heldenverhaal. Tara is niet eens de held in dit verhaal, dat zijn enkele docenten en haar bischop. Docenten die nergens in het boek iets van waardering van haar krijgen, voor haar zijn die docenten een soort matter-of-fact. Ik denk dat het verhaal er goed aan gedaan had als Tara twintig jaar gewacht had met dit verhaal. Dan had Tara boven dit alles kunnen staan en dit haar een stuk neutraler kunnen schrijven. Nu komt het meer over als een wraakactie.

Ik denk dat ik twee problemen heb met dit boek. Ten eerste wordt dit verhaal verkocht alsof het gaat over een wonderkind met wonderlijke academische prestaties. Daar gaat het verhaal niet over, het verhaal gaat over het disfunctionele gezin van dat wonderkind. Dat is óók een prima perspectief, maar vermarketeer het dan ook als zodanig. Het tweede probleem is dat Tara niet overkomt als een betrouwbare verteller. Tara Westover vertelt in dit boek haar verhaal, maar niet haar héle verhaal heb ik het idee. Als dit Educated fictie was, dan had de eindredactie er vermoedelijk/hopelijk meer kritiek gehad op alle gaten in het verhaal.

Al met al geef ik het boek twee sterren: omdat het al met al wél een interessante kijk geeft op het opgroeien in een disfunctioneel gezin.

Pride Drenthe – nu mét eigen vlag! #PrideDrenthe

30 juli 2019 · Leave a Comment

Hallo allemaal! De laatste weken heb ik me toch een partij nieuwe dingen geleerd in Photoshop. En niet zomaar: ik wilde een mooie Drentse Pride-vlag in elkaar zetten! Tijdens Roze Zaterdag whatsappte een vriend van mij een Pride-versie van de Friese vlag en ik was op slag verliefd (op de vlag, niet op de desbetreffende vriend). Zo’n vlag wilde ik ook wel, als 1/8e Fries. Alleen nergens te vinden natuurlijk…

Dan maar het ontwerp (na)maken. Terwijl ik daar mee bezig was, bedacht ik me nog iets veel mooiers dan een Friese Pride-vlag: een Drentse Pride-vlag. Het was even ploeteren, mede wegens mijn gebrek aan kennis in photoshop, maar mede dankzij wat hulp van anderen is het mij gelukt!

Nu moet ik zeggen dat de kwaliteit van mijn Photoshop-kunstwerkje niet helemaal superduperscherp was. Zo had ik per ongeluk een bestand van 100 dpi ingestuurd, en had ik de instellingen voor het vergroten van de Pride-vlag ook niet helemaal goed. Ach, kniesoor die er op let als je op meer dan 20 cm afstand staat, daar niet van, maar als ik zo’n ontwerp beschikbaar maak voor anderen, dan wil ik ook graag iets netjes aan kunnen bieden.

Ooooooh, mijn Drentse Pride-vlag is binnen! ❤️🏳️‍🌈 pic.twitter.com/SLQucYMXze

— Tamára 🐰🍂🍁 (@_TMRPS) July 25, 2019

Pride-vlag Drenthe

Uiteindelijk heb ik drie (nieuwe) versies gemaakt, die elk weer onder zijn verdeeld in drie formaten. Een versie waarbij de buitenste witte banen zijn vervangen door schuine regenboogvlagstrepen, een versie waarbij de rode banen zijn vervangen door schuine regenboogvlagstrepen en een versie waarbij ik de zes zwarte sterren elk vervangen heb met een kleur.

De Drentse vlag heeft zelf als verhouding 2:3, maar (bijna) iedere lhbtqia+-vlag heeft 3:4 als verhouding. Voor de snelle rekenaars onder ons: de vlaggen die 60×90 cm en 90×135 cm zijn, hebben de verhouding 2:3. De vlaggen met de verhouding 90×150 cm zijn 3:4. In de praktijk komt dat er op neer dat bij de vlaggen met de verhouding 3:4 de buitenste witte banen van de Drentse vlag iets minder hoog zijn dan hoort.

FAQ

Hoe zit het met auteursrecht, kan ik je ontwerpen zomaar gebruiken?
De ontwerpen zijn wat mij betreft geheel vrij te gebruiken, zowel commercieel als non-commercieel. Ik zou het wél heel leuk vinden als je mijn naam noemt als je een ontwerp gebruikt, zeker als het commercieel gebeurt.

Hoe doe ik dat, zo’n vlag bestellen?
Nu zijn er veel plekken waar je een custom vlag kan bestellen, maar ik was super cheapskate en heb gewoon via AliExpress besteld, via deze winkel. Daar heb ik deze vlag van 90 bij 150 cm besteld, dubbelzijdig bedrukt met twee ringen. Handig om te weten: het is niet één lap stof die ze aan beide kanten bedrukken, maar twee lappen stof die ze aan elkaar naaien, met nog een lap er tussen tegen het doorschijnen. Verder zijn de kleuren, met het ongetrainde blote oog te gezien dan, gelijk aan de kleuren in mijn photoshop. Tijdens het maken van de uitgelichte foto kwam ik er wel achter dat er op enkele plekken iets te straks gestikt, bij het groen en blauw van de vlag, maar verder is het stikken netjes gebeurd, in de zin dat je geen losse draadjes kan vinden.

Waarom bied je het ontwerp als download aan en verkoop je zelf geen vlaggen?
Simpel: als ik dat zóu doen, dan wil ik er iets aan over houden. Zoiets is nou eenmaal veel intensiever dan twee avondjes klooien in Photoshop. Ik heb dan onder andere rekening te houden met de concurrentie en hun prijzen. En dan moet je maar hopen dat alles goed gaat in het hele proces, anders kost dat je ook geld.

Ga je nog andere vlaggen ontwerpen?
Sterker nog, dat heb ik al gedaan! Mocht je zelf verzoekjes hebben, laat het dan vooral weten, dan wijd ik er met plezier een volgende blogpost aan.

Had je dit niet beter in Illustrator kunnen doen in plaats van Photoshop?
Ja.

Hoe zien de Drentse Pride-vlaggen er uit?

Download hier

Pride Drenthe - Witte banen - 60hx90w

1 bestand(en) 767.07 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Witte Banen - 90hx135w

1 bestand(en) 913.56 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Witte Banen - 90hx150w

1 bestand(en) 934.98 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Rode Banen - 60hx90w

1 bestand(en) 686.87 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Rode Banen - 90hx135w

1 bestand(en) 836.38 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Rode Banen - 90hx150w

1 bestand(en) 890.91 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Regenboogsterren - 60hx90w

1 bestand(en) 510.28 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Regenboogsterren - 90hx135w

1 bestand(en) 635.23 KB

Downloaden

Pride Drenthe - Regenboogsterren - 90hx150w

1 bestand(en) 589.27 KB

Downloaden

Mocht je iets laten drukken of beprinten met deze ontwerpen, dan ik zou het echt superleuk vinden als je een foto stuurt in de comments of via Twitter!

Happy Pride!

❤️🧡💛💚💙💜

Mijn ervaringen met het Mirena-spiraal

30 april 2018 · Leave a Comment

Recent was er #ophef op Twitter. Er zou niet over de menstruatie van de vrouw gesproken en getwitterd mogen worden. Voor mij zijn dit soort dingen het uitgelezen moment om er juist wél over te beginnen. Al langere tijd wilde ik een stuk schrijven over mijn ervaringen met het Mirena-spiraal dat ik nu ruim twee jaar heb, maar je weet hoe dat gaat: dat komt er eigenlijk nooit van. Gene heeft hierin nooit een rol gespeeld, ik vind het soms juist iets té normaal om over menstruatie te praten. Enfin, inmiddels is het er wel van gekomen en heb ik, in het kader van een stukje service, een hopelijk inhoudelijk artikel over mijn mirena-spiraal geschreven.

Disclaimer: mocht je nou naar aanleiding van dit artikel denken van ‘goh, zo’n spiraal wil ik ook wel!’: ga even in conclaaf met je huisarts. Wat voor mij fijn werkt hoeft voor jou niet goed te werken. Er zijn bovendien nog meer hormoonspiralen op de markt, hoewel Mirena wel de bekendste is. En misschien kan jouw huisarts je nog wel een voor jou veel beter werkende anticonceptie aanraden. Hoe dan ook: succes met het maken van een keuze betreft anticonceptie!

In den beginne…

Lang geleden ben ik ooit eens met de pil begonnen. Het concept pil sprak me best aan, alleen ik ben een te groot warhoofd voor het op tijd slikken van die dingen. Nu maakte dat voor mij niet zo heel veel uit, want die pil was er puur voor om mijn helse en minstens zo warrige menstruatie in toom te houden. Mijn cyclus had een grote eigen wil, de ene keer was ik netjes na 32 dagen ongesteld, andere keren was ik gerust twee maanden niet ongesteld. Om nog maar te zwijgen over alle ongemakken dat dat die bloedtiendaagse met zich meebracht. Tussendoor ben ik overigens nog een keer van pil gewisseld, want van mijn eerste pil werd ik ontzettend neerslachtig en down.

Uiteindelijk waren er voor mij twee redenen om verder te kijken dan de pil: helse migraine als ik ongesteld was en mijn warhoofd die dagelijks een pil slikken op een vast tijdstip niet aan kon. Hormonen hebben wat dat betreft nooit echt een rol gespeeld, de hormonen deden bij mij juist heel goed hun werk. Ik wilde iets hebben waar ik niet dagelijks aan hoefde te denken, iets waarbij ik het liefst nooit meer ongesteld zou worden en iets waardoor ik ook geen (hormonale) migraine meer zou hebben. Met deze eisen kom je inderdaad al heel snel op het spiraal uit. Een koperspiraal was geen optie voor mij, gezien mijn menstruatie heftiger zou worden en daarmee ook mijn migraine. Het leek me juist heel bevrijdend om nooit meer ongesteld te worden. Want hoewel je de pil door kon slikken deed ik dat op een of andere manier alleen als het praktisch uit kwam, want vond het wel een geruststellend gevoel om gewoon iedere maand te bloeden (en dan na twee dagen mezelf weer vervloeken, iedere maand weer).

Het laten zetten van mijn Mirena-spiraal

Goed, Mirena-spiraal. Je bestelt hem bij de apotheek en haalt hem op. Ik kan me nog herinneren dat het een vrij lange doos was voor een apparaat dat nauwelijks groter is dan je handpalm. Bij mij werd mijn Mirena uiteindelijk vergoed door mijn zorgverzekering, anders ben je rond de €150 kwijt als je boven de 21 bent. I did the math en kwam tot de conclusie dat het uiteindelijk goedkoper was dan iedere maand tampons of maandverband.

Mijn spiraal heb ik laten zetten bij de huisarts, bij mijn huisartsenpraktijk zijn alle huisartsen bevoegd om er eentje te laten zetten. Ik ben niet naar de gynaecoloog gegaan omdat die niet vergoed zou worden vanuit mijn zorgverzekering en de huisarts wel, en qua plannen kwam het sowieso iets makkelijker uit om het zo te doen. In eerste instantie wilde ik hem laten zetten door een vrouw, want ja leek me gewoon prettiger, alleen dat was agendatechnisch ook niet heel haalbaar. ‘Ach, een huisarts heeft wel meer gezien dan een blote kut, kan mij het verder ook schelen’, en hoppa, voor ik het wist lag ik met mijn benen wijd op de behandeltafel. Vooraf had mijn huisarts me nog aangeraden om een bepaalde pijnstiller te nemen, deze had ik ook braaf bij de Etos gekocht, maar, je verwacht het niet, ben deze vergeten te slikken vooraf.

Het laten zetten van mijn mirena-spiraal viel me al met al nog best mee. Je leest de horrorverhalen op het internet en ook in mijn omgeving hadden vriendinnen gewaarschuwd dat het nog wel eens pijn kon doen. Toegegeven, het meten van de baarmoedermond was inderdaad hels en venijnig, ik heb ook hardop lopen vloeken in dat hok, maar vijf minuten na het plaatsen van de spiraal zat ik ook al weer rechtop. Om vervolgens op de fiets te stappen en boodschappen te gaan doen onderweg naar huis. Ik trok dat aardig, maar er zijn ook genoeg meiden die de taxi naar huis nemen of heel blij zijn dat een auto met chauffeur voor hen klaar staat. Desondanks was ik wel heel erg blij dat ik de rest van de avond niet zo heel veel meer hoefde te doen. Dat gezegd hebbende, ik had het weekend vooraf een congres waar de alcohol rijkelijk vloeide, de kater was nog ook nog aardig aan het nadreunen. Het is mijn advies wel om dit gewoon lekker aan het einde van de dag te laten doen, zodat je ‘s avonds meteen op de bank kan ploffen. Heb nog wel wat last gehad van krampjes en ander gerommel, maar een goede nachtrust deed wonderen. Ik denk dat ik de hele dag zielig op de bank had gelegen als ik hem ‘s ochtends had laten zetten. Niks mis mee, alleen ik had de luxe van een hele dag vrij nemen toentertijd niet.

The good, the bad and the cyclus

Inmiddels zijn we ruim 2,5 jaar verder na het plaatsen van het spiraal, op de helft zullen we maar zeggen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik word nog steeds iedere maand ongesteld. Bij de eerste keer had ik nog het idee dat mijn lichaam moest wennen aan die nieuwe vorm van hormonen, inmiddels verwacht ik niet meer dat ik niet meer ongesteld word. Dit was voor mij wel de grootste teleurstelling, want hoe onhandig de pil voor mij ook was, de gedachte alleen al dat ik niet ongesteld hoefde te worden als ik dat niet wilde, was een heel fijne. Die vrijheid is er voor mij nu niet meer. Geluk bij een ongeluk: ik heb desondanks nu wel een heel regelmatige cyclus. Af en toe eens een of twee dagen te vroeg of te laat, maar meer dan drie dagen verschil heb ik bijna niet meegemaakt. In het begin was ik ook nog heel lang ongesteld, gerust een dag of tien, inclusief heftig vloeien, inmiddels word ik nog maar een dag of zes ongesteld en bloed ik ook niet zo heel veel meer.

Dingen waar ik tegenwoordig heel duidelijk rondom mijn menstruatie last van heb zijn constipatie, een ongelofelijke drang naar al het eten dat zoet is (dit had ik voorheen nooit en ben zelf ook helemaal geen zoetekauw), krampen en migraine(-aura’s). Doordat ik een stuk minder bloed verlies heb ik wel een stuk meer energie, gezien ik nog wel eens een lage hemoglobinewaarde schijn te hebben. De krampen zijn vervelend, maar ze houden me niet tegen in het dagelijks leven. Sterker nog, als ik last heb van krampen heb ik meer baat bij bewegen en afgeleid zijn, dan zielig op de bank een filmpje kijken. Van mijn migraine heb ik zo goed als geen last meer. Heel af en toe heb ik nog een aura tijdens mijn menstruatie, maar de hoofdpijn is niet meer, ook niet meer buiten mijn menstruatie. Even afkloppen zullen we maar zeggen. Ondanks dat ik nog steeds ongesteld word, is mijn cyclus wel behoorlijk minder heftig geworden en een stuk meer voorspellend geworden. Hoewel ik het niet verwacht, stiekem hoop ik iedere maand nog steeds dat ik nú écht niet meer ongesteld word, al was het maar om praktische redenen.

Zou ik mijn spiraal opnieuw laten zetten?

Op deze vraag kan ik volmondig ja zeggen. De voordelen wegen voor mij absoluut op tegen de nadelen. Het is jammer dat ik inderdaad nog ongesteld word, maar dat ik niet iedere avond om half negen om dat klotepilletje hoef te denken is op een of andere manier een grote last van mijn schouders. Het laten zetten ging me redelijk gemakkelijk af. Natuurlijk, het zal niet mijn grootste hobby worden, maar eens in de vijf jaar is deze pijn goed te doen voor wat je er voor terug krijgt. Ik heb ook veel minder last van mijn menstruatie en de cyclus er om heen. In oktober 2020 gaat mijn spiraal gewoon vervangen worden. Nu maar hopen dat ik dan écht niet meer ongesteld word, zodat ik dáádwerkelijk kan gaan besparen op tampons en maandverband!

Films die ik zag – II

12 april 2017 · 1 Comment

Ook al lees ik de laatste tijd weer wat meer boeken, nog steeds had het kijken van films de overhand. Veel films heb ik in de bioscoop gezien, een enkele gewoon lui op bed/bank vanaf mijn laptop. Dit waren de beste films die ik de afgelopen paar weken heb gezien!

Demain tout commence [2016]

IMDb – Mensen die mij een beetje kennen zouden me voor gek verklaren om hier heen te gaan, gezien het onderwerp. Een feestende man krijgt een jaar na een one night stand zijn drie maanden oude dochter in de handen gedrukt, want moeder wil haar dochtertje niet meer. Hij voedt haar geweldig op, maar na negen jaar staat haar moeder toch weer op de stoep: ze wil haar dochter weer in haar leven. Het is een grappige film, met de juiste hoeveelheid drama. Absolute aanrader, kijkt goed weg! (~~ps aan de ouders in de bios dat er een kind in de film speelt wil niet zeggen dat het een kinderfilm is ja groetjes~~).

Moonlight [2016]

IMDb – De ene review nog hysterischer dan de andere, Moonlight zou een briljante film zijn. Nu vond ik het inderdaad een goede film, maar het verhaal vond ik flinterdun. Het kan misschien komen omdat ik me niet kan identificeren met een homoseksuele zwarte jongen, het pakte me niet heel erg. Echter, de acteerprestaties zijn fantastisch, de film is briljant gestileerd, dus om deze redenen neem ik het flinterdunne verhaal maar voor lief. Je moet er van houden denk ik.

The Handmaiden [2016]

IMDb – Wat een briljante film was dit, zo zo zo goed! Dit is voor de liefhebbers van thrillers, House of Cards en 50 Shades of Grey. Verwacht bedrog, vele plot twists en prachtige visualisaties. Deze film staat hoog in mijn lijstje van beste films ooit gezien. Het zit zo subliem en respectvol in elkaar. Gaat hem zien, het liefst in de bioscoop, want daar komt deze film het beste tot zijn recht. En wat te denken van de filmmuziek, ook al zo mooi. Waarom deze film nooit is ingestuurd voor een Oscar is mij een raadsel, want The Handmaiden had alle andere inzendingen met een klein zuchtje omver geblazen.

Manchester by the Sea [2016]

IMDb – Ik weet het niet met deze film. Het was zeker geen slechte film, maar op een of andere manier pakte het me niet. Het was nogal een film die je op dinsdagmiddag op RTL8 voorbij ziet komen. Misschien het kijken waard als je ondertussen de was aan het opvouwen bent, naar de bioscoop hoef je er niet speciaal om te gaan. Ik kan niet eens de rode draad van de film navertellen, dat zegt al genoeg.

The Shawshank Redemption [1994]

IMDb – Op een of andere manier ben ik altijd een beetje bang om films van de IMDb Top 250 te kijken, bang dat ze altijd tegen zullen vallen. Van The Shawshank Redemption wist ik helemaal niks, überhaupt niet wat het plot inhield, alleen dat het iets met een gevangenis te maken had. Op een of andere manier had ik Guantanamo Bay in mijn gedachten, echter staat de Shawshank-gevangenis in New England. Enfin, het is geen thriller zoals ik bedacht, maar het verhaal van een man die jaren in de gevangenis moet slijten. Voor de liefhebbers van Orange is the New Black die net even wat minder dramadrama willen hebben.

T2 – Trainspotting [2017]

IMDb – Ken je dat gevoel, dat je opeens aan iemand moet denken en je je afvraagt hoe het nou toch met diegene gaat? Dat is precies het antwoord dat deze film je gaat geven. T2 Trainspotting doet geen moeite om het origineel te overtreffen, en dat is maar goed ook, waardoor het uit zichzelf een goede film wordt. Het probeert ook niet te knipogen naar het origineel, door bepaalde dingen terug te laten komen. Het geeft precies antwoord op de vraag ‘hoe zou het toch met die en die zijn?’. T2 Trainspotting is een geweldige film die recht doet aan zijn voorganger en ook laat zien dat een sequel helemaal geen ellendige bagger hoeft te zijn.

Eddie the Eagle [2016]

IMDb – Eddie Edwards heeft maar één droom en dat is meedoen aan de Olympische Spelen. Echter, om mee te kunnen doen aan de Spelen moet je enigszins wat kunnen. Na een tijdje zet Eddie zijn zinnen op skischansspringen, en stopt niet totdat hij mee kan doen met de Olympische Spelen. Eddie the Eagle is een heerlijke film, zo’n ontzettende kneuterig feel good verhaal dat je na een regenachtige kutdag beter laat voelen. Het verhaal van Eddie the Eagle is niet verzonnen, Michael ‘Eddie’ Edwards deed mee aan de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary, Alberta.

De laatste weken heb ik toch vaker weer een boek opgepakt, maar film kijken is een hobby die ik veel eerder had willen ontdekken. Soms is na een lange dag even op de bank met laptop en film toch wat ontspannender dan een dik en moeilijk boek! Welke films heb jij gezien die je aanraadt?

MerkenMerkenMerkenMerkenMerkenMerken

Films die ik de laatste tijd gezien heb

5 februari 2017 · 5 Comments

De laatste tijd lees ik veel minder boeken dan ik normaliter lees. Op een of andere manier staat mijn hoofd er helemaal niet naar. Daarentegen ben ik de laatste tijd wel veel naar de film geweest, heerlijk! Gewoon, met al mijn vrienden, zodat ik me even heerlijk kan ontspannen, zonder dat je al te veel moet nadenken. Welke films moet je gezien hebben (of juist niet?).

Fantastic Beasts and Where to Find Them [2016]

IMDb – Als Harry Potter-liefhebber wilde ik deze niet aan me voorbij laten gaan. Het script had ik zelfs al in huis, al was ik daar nog niet aan toegekomen (en op het moment van schrijven heb ik het nog steeds niet gelezen). Is het dan ook wat? Mhoah, het is zeker geen onaardige film, prima onderhoudend, maar verwacht zeker niet teveel Harry Potter, want dan ga je heel erg teleurgesteld worden. Het is ook meer een film die je een keer op een avond op Netflix wegkijkt, in plaats van in de bioscoop.

La La Land [2016]

IMDb – Aaaah, deze film is zo zo zo zo leuk! Toen ik de zaal binnen stapte wist ik eigenlijk helemaal niet waar deze film over ging en dat hij zo goed aangeprezen werd. Wilde hem vooral zien omdat Ryan Gosling en Emma Stone. De film begon met een paar liedjes, dus ik zat er de eerste tien minuten van ‘oh gatver, een of andere musical-film, echt geen zin in nu’. Schijn bedriegt, het was helemaal geen musical-achtige film zoals Glee, maar juist een heerlijke film. Ga er absoluut nog heen, mocht je deze film niet gezien hebben.

Juste la fin du monde [2016]

IMDb – Juste la fin du monde is geregisseerd door Xavier Dolan, die in 2009 ook J’ai tué ma mère regisseerde, een van mijn lievelingsfilms. Louis, terminaal ziek, heeft al jaren niet meer met zijn familie gesproken en keert terug om te vertellen dat hij niet meer lang te leven heeft. Uiteraard komt alles boven dat de laatste jaren weggestopt is. Verwacht zware kost, maar zeker een aanrader, niet alleen voor de liefhebber van de Franse film!

Eternal Sunshine of the Spotless Mind [2004]

IMDb – Op een of andere manier ben ik deze titel de afgelopen periode regelmatig op Reddit tegen gekomen, dus dat was voor mij reden genoeg om hem eens te gaan zien, zodat ik weet waar iedereen over praatte. In deze film laten twee mensen hun herinneringen wissen omdat ze na een mislukte relatie niet meer aan elkaar herinnerd willen worden. Wat. Een. Goede. Film. Ik kon mijzelf ook iets te goed in Clementine herkennen, misschien dat ik hem daarom wel zo indrukwekkend vond. Dit is een klassieker die je zeker een keer gezien moet hebben.

The Help [2011]

IMDb – The Help als boek vond ik al ontzettend leuk om te lezen, maar de film had ik nog steeds niet gezien. In deze film schrijft een jonge blanke vrouw, Emma Stone, over het wel en wee van de zwarte huishoudsters die bij hen werken, iets dat mensen om hen heen niet mogen weten, want zwarte mensen waren helemaal in die periode (jaren ’60) minderwaardig aan blanken. Moet zeggen dat ik het boek iets beter vond, omdat daarin soms iets dieper op de karakters in wordt gegaan (afgaand op het boek had ik Emma Stone eerder gecast voor Celia Foote), maar dat soort dingen zul je altijd blijven houden. Ook deze film is zeker een aanrader.

Under The Sun [2015]

IMDb – Under The Sun is geen film, maar een documentaire over Noord-Korea. Hoewel, documentaire is een groot woord als je je bedenkt dat dit over Noord-Korea gaat, want je zult nooit buiten de gebaande paden van de overheid mogen treden. In deze docu wordt het jonge meisje Lee Zin-Mi gevolgd in haar weg naar de Children’s Union, een soort Noord-Koreaanse Hitler Jugend. Deze docu is behoorlijk gescript, dus verwacht er niet te veel van. Mocht je een iets kritischere blik op Noord-Korea willen werpen, kijk dan The Propaganda Game.

Bienvenue à Marly-Gomont [2016]

IMDb – Ik was ziek en zag deze op Netflix staan. Op een of andere manier dacht ik dat dit een superzware film zou zijn, maar dat is deze dus niet. Een jonge dokter uit de Congo vertrekt met zijn familie naar Frankrijk. Zijn vrouw blijkt gedesillusioneerd te zijn als blijkt dat ze niet in Parijs gaan wonen, maar vlakbij: in een boerengehucht. Nu is het al moeilijk om als import in een dorp te integreren, als je zwart bent in de jaren ’70 is dit nog veel moeilijker. Zowel het dorp als de familie moet hard werken aan de integratie, maar hard werken wordt beloond. Heerlijke feelgood film, zeker als je van oa Good bye Lenin houdt!

The Lunchbox [2013]

IMDb – De eerste Bollywood-film die ik ooit gezien heb. Een jonge vrouw kookt altijd lunch voor haar man, die door bezorgers wordt afgeleverd op zijn werk. Op een dag gaat dit mis en beland haar lunch bij een oudere weduwnaar. Ondanks dat het vooral een vergissing was, blijven ze via de lunchboxen met elkaar in contact. Door er telkens een briefje bij te doen en zo leren ze elkaar beter kennen. Een aardige film, dat moet gezegd worden. Ik denk dat dit wel een aanrader is als je graag wat niet-westerse films wilt gaan kijken, zonder dat het compleet hysterisch wordt.

Trainspotting [1996]

IMDb – Het Groninger Forum draait op maandagavond regelmatig een klassieker, en deze keer was dat Trainspotting. Ik was een van de weinigen in de zaal die de film nog nooit gezien had, bleek in het introducerende plaatje van de film. Wat een gave film, het is gewoon niet te omschrijven hoe indrukwekkend, intrigerend, meelevend en toch zo walgelijk deze film is. Mijn favoriete scene is wanneer ze naar loze plek in Schotland gaan en Mark Renton vertelt wat het is om Schots te zijn. Moet je zien, cult-klassieker en ik kijk ook heel erg uit naar het vervolg, T2 Trainspotting.

Al met al heb ik de laatste echt veel ontzettend gave films gezien en ook deze week ga ik weer vier keer naar de bioscoop! Vooralsnog een nieuwe onontdekte hobby. Welke films kan jij aanraden? Zoveel heb ik er eigenlijk nog niet in mijn leven gezien en ik heb het idee dat ik veel pareltjes en klassiekers gemist heb daardoor en die wil ik nu allemaal graag inhalen!

MerkenMerken

Ik las Het einde van de rode mens van Svetlana Alexijevitsj

1 november 2016 · 2 Comments

Het einde van de rode mens door Svetlana Alexijevitsj
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 2013
Genres: Geschiedenis, Mens & Maatschappij, Non-fictie
Pagina's: 478
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com
Goodreads

Meer dan twintig jaar geleden viel de Sovjet-Unie uit elkaar, ontdekten de Russen de wereld, en ontdekte de wereld de Russen. Even leek een romance in de maak, maar de liefde was snel voorbij. Terwijl men in het Westen nog steeds Gorbatsjov idealiseert en in het Oosten Poetin het begrip ‘democratie’ wel erg ruim interpreteert, grijpen vele voormalige Sovjetburgers – ook jongeren – vol nostalgie terug naar de socialistische staatsmannen van weleer. Onderzoeksjournaliste Svetlana Alexijevitsj laat honderden getuigen aan het woord over hun leven tijdens en na de Sovjet-Unie: goede mensen en minder goede mensen; schuldigen en slachtoff ers; aanhangers van de perestrojka en hardleerse stalinisten. Met een opmerkelijke openheid vertellen zij hoe de omwenteling van 1991 hun levensloop beïnvloedde, hoe hun wereldbeeld veranderde, hoe ze op zoek moesten naar een nieuwe identiteit. Het einde van de Rode mens ontbloot de ziel van een getraumatiseerd, verdeeld volk. Ook zij zijn Europa.

‘Ik vind het een aardig boek, maar ik snap niet dat ze hier de nobelprijs voor heeft gewonnen’ zei een vriend tegen mij die het boek al eerder had gelezen. In het kader ‘eens moet de eerste keer zijn’ ben ik een boek van een nobelprijswinnaar gaan lezen. Iemand moet het doen, nietwaar?

Dat dit boek populair was bleek maar weer toen ik het wilde reserveren in de bieb begin dit jaar. Er waren zoveel wachtenden voor mij, dat ik uiteindelijk het boek een paar weken later in de zomer zelf maar gekocht heb bij de plaatselijke boekhandel.

Bij het lezen van de achterflap had ik het idee dat dit boek vooral zou gaan over de laatste 25 jaar, na de val van de Sovjet-Unie. Iets dat ik erg interessant vond, gezien bijna ieder boek dat ik over Rusland gelezen heb over de communistische tijd ging. Dat viel ietwat tegen, want het eerste deel van het boek ging voornamelijk over de periode van voor de val. Het tweede deel ging wel meer over de tijd van na de val van de Sovjet-Unie, maar viel daarna ook weer snel terug op het oude onderwerp.

Ik heb drie kranten gekocht, elk met een eigen waarheid. Waar is de echte? Vroeger las je ‘s ochtends de Pravda en wist je alles.

Op iedere pagina staat wel een citaat dat ik hier in dit artikel zou willen citeren, maar deze past mijns inziens het beste bij dit boek. Alles wat in de pravda staat was namelijk geen pravda.¹ De manier waarop Svetlana Alexijevitsj de boel omschrijft is tragisch, melancholisch en weemoedig. Velen die geïnterviewd zijn willen weer terug naar die goede oude tijd. De verhalen die opgeschreven zijn, zijn prachtig, maar het is een format waar je van moet houden. Regelmatig was ik door de war omdat ik niet wist of de persoon waar het over ging nou dezelfde was als de persoon uit de alinea er voor. Een enkele keer stelt ze de geïnterviewden voor, maar meestal moet je maar uit het verhaal halen wat voor persoon het was. Je moet er van houden. Dat gezegd hebbende, het is sowieso geen boek waar je in een middag doorheen komt, want daar is de materie veel te zwaar voor. Zelf heb ik er ook heel lang over gedaan, enkele maanden zelfs.

Uiteindelijk wil ik dit boek vier uit vijf sterren geven. Qua schrijven zou ik dit boek zo vijf sterren kunnen en willen geven, omdat het precies de manier van schrijven is waar ik van houd, dat tragische. Echter vond ik de opbouw van het boek wat minder, waardoor ik het toch niet de volle vijf sterren zou willen geven. Soms werd het ook wat repetitief. Een ding torent wel ver boven het hele boek uit en dat is de toewijding die Svetlana Alexijevitsj heeft gehad bij het schrijven van Het Einde van de Rode Mens. Deze verhalen zijn over meerdere decennia verzameld, waar ze een prachtig geschreven boekwerk van heeft weten te maken.

Voor wie is dit boek geschikt? Dit boek is vooral geschikt voor mensen die meer weten over de Russische geschiedenis en eens de verhalen achter de feiten willen lezen. Mensen die wat meer kleur aan de droge feiten willen geven. Het is geen boekje voor op het strand, maar nu de winter er weer aan komt, is het zeker geen verkeerd plan om op een donkere dag onder een dekentje dit boek open te slaan.

De Pravda was zowel een door de staat uitgegeven krant, als het Russische woord voor waarheid ↩

Ik las Pogingen iets van het leven te maken van Hendrik Groen

9 mei 2016 · Leave a Comment

Pogingen iets van het leven te maken door Hendrik Groen
Serie: Hendrik Groen #1
Uitgegeven door Meulenhoff op/in juni 2014
Genres: Fictie, Humoristische fictie & satire
Pagina's: 328
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com
Goodreads

Hendrik Groen is wel oud maar niet dood, en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord.

Pogingen iets van het leven te maken klinkt als een titel voor een dagboek van een gemiddeld puberboek. Niets is minder waar, want de hoofdpersoon en schrijver van dit dagboek, Hendrik Groen, is 83 1/4 jaar oud. Hendrik Groen leeft in een bejaardentehuis en schrijft vanuit daar een jaar lang over alledaagse gewoontes.

Hendrik Groen is helemaal nog niet aan het wachten op de dood. Hoewel hij natuurlijk er niet jonger op wordt vermaakt hij zich nog prima. Goede vriend Evert, iemand met veel humor en zegt waar het op staat, spreekt hij bijna elke dag en na verloop van tijd komt er een nieuwe dame in het tehuis te wonen, waar Hendrik ook veel interesse in heeft. Samen met nog een paar anderen vormen ze samen de Omanido Club, oftewel de ‘oud maar niet dood’-club.

Bijna iedere dag schrijft Hendrik Groen wel iets in zijn dagboek. Over de dagelijkse gebeurtenissen in het huis, zoals het vissenincident, het dagelijkse eten, het gedrag van medebewoners en vooral het geklaag van medebewoners. Ook wordt er ruimte gemaakt om te spreken over de dagelijkse gebeurtenissen in de wereld. Het boek speelt zich af in 2013, en ik moet eerlijk bekennen dat ik regelmatig ‘oh ja dat is inderdaad ook nog gebeurd’ of ‘was dat al weer in 2013?’ heb gedacht. Vooral Henk Krol (niet de broer van) wordt besproken.

Al met al vond ik het een vermakelijk boekje. Het was leuk om te lezen, het las ook vlot door en het was realistisch. Je moet geen taferelen verwachten zoals De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, deze gebeurtenissen en overpeinzingen hadden ook bij jouw of mijn grootouders kunnen afspelen. Het is typisch een boekje dat je tussendoor leest, of wanneer je het ècht héél druk hebt. Ondanks best heftige gebeurtenissen in het leven van Hendrik Groen View Spoiler », is hij optimistisch, mede door zijn vriendengroep. Wat mijns inziens het beste aan het boek is, zijn de grappen van Evert. Evert drinkt graag een glaasje en neemt geen blad voor de mond, zijn grappen en opmerkingen zijn daardoor niet altijd even politiek correct. Overigens ben ik behoorlijk wat zwarte humor gewend, dus ik kijk hier niet meer van op.

Wat ik sterk vond is dat er zonder een te belerend toontje er aandacht gevraagd wordt voor dingen waar bejaarden tegenaan lopen. Hoe ga je om met een niet-meewerkende bestuurslaag? Wat te doen bij mensen die dement worden, of hulp willen krijgen bij het sterven? Wat te doen als bewoners elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen omdat ze verloren hebben bij bingo en zo de worst voor hun neus weggekaapt zien?

En de belangrijkste vraag: wie is Hendrik Groen nou eigenlijk? Zelfs het Parool heeft een poging gedaan om het uit te zoeken, maar tevergeefs. Misschien is het inderdaad een bejaarde, of een bejaarde met een ghostwriter, of misschien zelfs gewoon een pseudoniem van een kwieke dertiger. Weet jij het?

To Be Read-Tag – wat ik nog te lezen heb

24 maart 2016 · 2 Comments

Mijn to be read-stapel is beschamend. Een snelle telling kwam neer op 48 ongelezen boeken in mijn kast. Acht-en-veertig! Vorig jaar had ik een boekenkoopverbod, daar heb ik mij grotendeels netjes aan gehouden, alleen door ook veel boeken van de bibliotheek te lenen en een ontzettend grote leesdip slonk de stapel toch wat minder hard dan ik wilde. Tijd voor een schop onder mijn kont en een tag, want ik blijf altijd nog ontkennen dat ik zoveel ongelezen boeken heb.

Deze to be read tag heb ik overigens schaamteloos overgenomen van Femke Leest!.

Hoe organiseer je jouw to be read-stapel?

Mijn to be read-stapel organiseer ik net zoals mijn gelezen stapel. Eerst per taal, dan achternaam schrijver en dan op jaar van uitgave. Mijn gelezen boeken staan allemaal bij mijn ouders en daar stonden vroeger ook nog enkele ongelezen boeken tussen, maar inmiddels heb ik alle ongelezen boeken bij mij thuis. Zodra ik ze gelezen heb gaan ze naar mijn ouders, gezien ik hier ook geen overvloed aan ruimte heb ~~en dan heb ik ook weer ruimte voor nieuwe boeken~~.

Bestaat je to be read-stapel vooral uit fysieke boeken of e-books?

Mijn to be read-stapel bestaat uit alleen fysieke boeken die ik in huis heb. Boeken die ik graag wil lezen maar (nog) niet gekocht heb of epubs reken ik niet mee. Op Goodreads heb ik twee aparte to be read-lijsten: één voor boeken die ik al heb en één voor boeken die me interessant lijken en eventueel wil gaan lezen.

Hoe bepaal je welk boek je als volgende gaat lezen?

Ik kijk dan gewoon waar ik zin in heb. In drukke periodes lees ik liever wat makkelijks en in vakanties is het tijd voor de wat dikkere boeken. Wat vaak resulteert in het klassieke ‘ik heb niks om te lezen’ en ik een boek bij de bibliotheek reserveer.

Het boek dat het langst op je to be read-stapel?

The Asylum For Wayward Victorian Girls van Emilie Autumn, eerste editie. Dat was het eerste boek dat ik ooit online kocht, rond 2009/2010, volgens mij heb ik er iets van £60 voor betaald. In ieder geval, ik ben er wel meerdere malen in begonnen, maar het onderwerp is te zwaar om echt even in een ruk uit lezen (depressie, zelfmoord, automutilatie). Meenemen in de trein is ook niet echt een optie, want is het een prachtig koffietafelboek dat je niet zomaar even in je tas doet. Ooit zal ik het lezen.

Verder heb ik ook nog wat Nederlandse klassiekers op de plank staan die je ooit eens heel voordelig bij het AD kon bestellen. Ook die staan al sinds eind 2010 in de kast. Nu ik de jaartallen zie komt het pas hard aan haha, 2010 lijkt vorige week te zijn, maar dat is ook al weer 6 jaar geleden. Kinderen die in dat jaar geboren zijn gaan al weer naar groep 3!

Een boek dat je recentelijk hebt toegevoegd aan je to be read-stapel?

Het meest recente boek dat ik heb toe kunnen voegen is het boekenweekgeschenk van 2016, Broer van Esther Gerritsen. Andere boeken die recent zijn toegevoegd en waarvan ik wel van plan ben ze te lezen zijn The Prince van Niccolò Machiavelli, The Catcher in the Rye van J. D. Salinger en To Kill A Mockingbird van Harper Lee. In de laatste ben ik ook al begonnen!

Een boek op je to be read-stapel dat je alleen al wil lezen omwille van de mooie kaft?

Dat is vooral een excuus om een boek te kopen. Zodra ze in mijn kast staan maakt een mooie cover niet heel veel meer uit, gezien ik dan vooral op inhoud kies. De mooiste kaft in mijn stapel ongelezen boeken is The Help van Kathryn Stockett. Dit is een editie van uitgeverij Penguin, een uitgeverij die sowieso altijd de prachtigste covers heeft, kijk maar naar de edities van de Penguin English Library.

Een boek op je to be read-stapel dat je waarschijnlijk nooit zult lezen?

Het boekenweekgeschenk van dit jaar, geschreven voor Esther Gerritsen, maakt een goede kans. Niet helemaal mijn genre, en andere boeken die meer mijn prioriteit hebben. Om diezelfde reden heb ik recent een stapel boeken weggedaan. Een boek waarin ik wel ben begonnen maar waarschijnlijk niet uit ga lezen is The House of the Special Purpose van John Boyne, een verhaal over de Romanovs. De Romanovs zijn een stukje geschiedenis dat ik superinteressant vind, dit boek is het hem helaas net niet.

Le Petit Prince is een boek dat ik ooit wél hoop te lezen. Ik heb een Franstalige editie en ik wil hem graag lezen zodra mijn Frans goed genoeg is. Al zijn daar tien verschillende woordenboeken voor nodig, ooit gaat het lukken!

Een boek dat nog niet is verschenen, maar waar je ontzettend naar uitkijkt?

Dat moet je nou niet vragen aan iemand die nog zoveel te lezen heeft haha. Op zich houd ik ook niet heel erg bij wanneer bepaalde schrijvers wat uitgeven, al is het natuurlijk zo dat de meeste boeken in het najaar worden uitgegeven. Dan blijkt altijd wel weer dat een schrijver die ik kan waarderen een nieuw boek heeft uitgegeven. Voor nu kijk ik vooral uit naar het zesde en zevende boek van A Song of Ice and Fire. Gelukkig heb ik nog 3,5 boek te lezen voordat ik in een zwart gat val, dat scheelt.

Een boek op je to be read-stapel dat iedereen al heeft gelezen behalve jij?

Gezien de hoeveelheid klassiekers die ik in de kast heb staan, die óók nog eens geschikt zijn voor je leeslijst zullen veel van de boeken die ik heb door vele anderen al gelezen zijn. Denk hierbij aan de boeken van Jane Austen en George R. R. Martin,en titels als Dracula, Ik Jan Cremer en Eline Vere. Of zijn dat vooral boeken waarvan mensen pretenderen dat ze ze gelezen hebben?

Zo, bijna duizend woorden verder. Nu wordt het toch echt tijd om weer verder te gaan lezen. Misschien kom ik dan nog een keer door de stapel heen. En zeg eens eerlijk: hoeveel boeken heb jij nog ongelezen in huis?

Ik las Het Smelt van Lize Spit

14 maart 2016 · Leave a Comment

Het smelt door Lize Spit
Uitgegeven door Das Mag op/in december 2015
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 480
Taal: Nederlands
Goodreads

Dertien jaar nadat Eva voor het laatst in haar geboortedorp is geweest keert ze terug, met een blok ijs in de kofferbak. Dertien jaar geleden zijn er gruwelijke dingen gebeurd en Eva wil wraak, het liefst op het hele dorp.

Opeens was ze daar: Lize Spit. Voordat ik het oprichterspakket bij Das Mag bestelde had ik nog nooit van haar gehoord, laat staan gelezen. Toch was ik door de synopsis al het meest geïnteresseerd in dit boek van Das Mag. Een blok ijs en een Vlaams dorp. Het klonk tragisch en als ik ergens van houd dan is het wel een tragisch verhaal. Kan Lize Spit mijn verwachtingen waarmaken?

Holy fuck dit boek lezen was een beste bevalling zeg. Ik heb al weken last van een leesdip en qua lezen wilde niks. Gelukkig wint de aanhouder en ik ben blij dat ik het boek van kaft tot kaft heb gezien. Het is me duidelijk geworden waarom er zes uitgevers om haar manuscript hebben gevochten, want dit is een debuut waar je u tegen zegt.

Unheimlich

Eva, de hoofdpersoon, keert terug naar haar geboortedorp voor een bijeenkomst van de overleden dorpsgenoot Jan. Vanaf het eerste hoofdstuk heeft het verhaal iets unheimlichs, er zijn dingen die niet kloppen. Je leert Eva en haar familie steeds beter kennen, haar ouders, haar broer en zusje, haar twee vrienden. En omdat je geen verhaal kan schrijven over mensen waarbij alles klopt en alles goed loopt is dit een gezin en dorp waar niets is dat het lijkt. Het gaat helemaal niet over Jan, het gaat helemaal niet over zijn herdenking, het gaat over het doen en laten van Eva. Het viel me op dat het zoveel overeenkomsten heeft met Iedereen kan schilderen van Emma Curvers, en hoewel dat ook best een vermakelijk boek was kan het boek niet tippen aan Het Smelt van Lize Spit. Het is alsof ze beiden een writing prompt hebben gekregen, maar dat het verhaal van Lize Spit vele malen beter is uitgevoerd.

Het Smelt is citeerbaar

Toch wil ik niet teveel gaan vertellen, omdat dit het soort verhaal is waar je juist zo blanco mogelijk in moet beginnen. De opbouw van het verhaal is fantastisch. Er zijn drie soorten hoofdstukken: een hoofdstuk in het heden, waarin Eva vertelt over de herdenking van Jan, een hoofdstuk van een jonge Eva en een hoofdstuk over een wat oudere Eva. Het verhaal heeft verder prachtige citaten, waarmee Lize Spit fantastisch goed laat zien dat zij de schrijfstijl ‘show, don’t tell’ onder de knie heeft. Je kunt het boek op een willekeurige bladzijde openslaan en je kan een mooi citaat vinden. Zoals op pagina 252:

Om wereldvrede had ik nooit écht gevraagd. Om een paternoster aanvankelijk ook niet en toch kreeg ik er een van opa bij mijn eerste communie, in plaats van de gewoonlijke bijdrage voor een beginnersfiets. Hij overhandigde me een lederen etui met daarin een snoer met vijfenvijftig bolletjes – tussen elke tien witte kralen zat er één blauwe.

Ik kan niks anders zeggen dan dat dit boek een bindend leesadvies is. Niet dat het een perfect boek is, en ik hoop ook niet dat dit Lize Spits’ hoogtepunt is, maar het is wel een boek dat je niet snel zult vergeten. Het is zo intrigerend geschreven, je wilt steeds maar een bladzijde of hoofdstuk verder lezen. Zelfs tijdens mijn leesdip ben ik verder gaan lezen, al waren het maar drie pagina’s, terwijl ik meestal als ik een leesdip heb helemaal geen boek aanraak. Ik hoop dat we nog veel vaker van Lize Spit mogen horen!