Boeken Archive - Pagina 2 van 4

Myrthe van der Meer – Up

14 mei 2015 · Leave a Comment

Up door Myrthe van der Meer
Uitgegeven door The House of Books op/in 2015
Genres: Algemene fictie, Fictie, Medische fictie
Pagina's: 352
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com

Emma is jong, getalenteerd, bevlogen en ze heeft levenslang... de levenslange diagnose manisch depressief. Als Emma vol goede moed naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeuren er een aantal dingen die ze niet helemaal had voorzien; haar psychiater is verdwenen, de vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz. Alweer.

Toen Myrthe van der Meer het vervolg van PAAZ aankondigde was ik erg verheugd en kon ik niet wachten tot ik het het kon lezen! Ondanks het onderwerp vond ik PAAZ erg lekker weglezen. Ook het boek Kalf kon ik goed waarderen, dus ik was zeer benieuwd naar het vervolg van PAAZ. Dit boek heb ik gelezen op mijn e-reader.

Up las door de schrijfstijl lekker weg. Desondanks was dit boek een beetje ‘meh’. Het was niet heel slecht, maar verdomd goed was het nou ook weer net niet. Het was bij lange na niet geen nieuwe PAAZ. Het was allemaal wat te voorspelbaar.

Uiteindelijk weet ik niet zo heel goed wat ik van dit boek moet vinden. Aan de ene kant is het prima geschreven, het leest goed weg. Ik denk zeker dat dit een aanrader is voor de omgeving van iemand met een psychische stoornis. Aan de andere kant vraag ik me af wat Up nou eigenlijk daadwerkelijk toevoegt aan PAAZ. In principe wordt gewoon tweemaal hetzelfde plot gebruikt. Same shit different toilet. Mocht er ooit een deel drie komen, dan hoop ik dat deze niet meer afspeelt op de PAAZ, maar in haar eigen omgeving. Hoe reageert haar omgeving op haar? Het was er wel, ergens, maar bijvoorbeeld het gesprek met haar moeder kwam een beetje als een moetje, zo van ‘goh we moeten even een plausibele verklaring geven voor het een en ander’.

Emma was nog steeds niks veranderd. Nog steeds wilde ze zo snel mogelijk weg, dacht ze dat ze het allemaal wel alleen aankon. Toch vond ik Emma een aimabel karakter ondanks mijn ergernissen. Jammer was dat de andere karakters veel minder goed waren uitgewerkt, want sommige karakters hadden best wel wat potentie om zich te ontwikkelen naar een rond karakter. Wel bonuspunten voor de opschriften op de t-shirts van Michiel, daar heb ik iedere keer weer hardop om moeten lachen.

Tsja, 3 sterren uiteindelijk. Niet slecht, ook niet fantastisch. PAAZ was leuker.

Tommy Wieringa – Dit zijn de namen

24 april 2015 · Leave a Comment

Dit zijn de namen door Tommy Wieringa
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 302
Goodreads

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust. Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.

Zoals zoveel van mijn boeken stond dit boek al maanden in de kast stof te collecteren. Eerder heb ik Joe Speedboot en Caesarion van Tommy Wieringa al met veel plezier gelezen, dus toen ik weer zin had om iets Nederlandstaligs te lezen koos ik heel makkelijk voor dit boek!

Als je van symboliek en geloof houdt, dan is dit precies je boek. Als je daar niet van houdt, blijf er dan maar ver van weg. Voor mij was het laatste duidelijk het geval. Heb met veel pijn en moeite dit boek uitgelezen. Tommy Wieringa probeert te hard in dit boek. Geen idee ook wat hij hiermee wil. Aan de ene kant van het verhaal heb je de oude politieman die er opeens achter komt dat hij Joods en opeens van alles gaat leren over het jodendom. Ondertussen zwerft er een groepje mensen door de steppe heen (hé, dat komt bekend voor!), die een gruwelijke misdaad hebben gepleegd welke Pontus tracht op te lossen.

Het is allemaal wat ver gezocht. de Joodse/joodse geschiedenis, immigrantenverhaal, identiteit, het zijn allemaal veel diepere lagen. Alleen liggen deze diepe lagen op de bodem van de oceaan, waarbij eigenlijk niemand zin heeft om daadwerkelijk naar deze bodem toe te zwemmen. Door de symboliek raakt het verhaal zelf ook kant noch wal. Het duurt ten eerste te lang voordat de twee verhaallijnen bij elkaar komen. Ten tweede de veel te saaie en lange monologen die bij de laatste Jood uit het dorp. ‘Echt, zoek een andere plek uit om ergens pretentieus over te wauwelen of zo’ was het eerste en enige wat ik dacht.

Het verhaal is best leuk geschreven, dat moet wel even gezegd worden. Voor de rest dit boek lekker in de winkel of de bibliotheek laten staan. Tommy Wieringa kan het wel, dat heeft hij al eerder bewezen, hij doet het in dit boek gewoon niet. En dat is jammer.

Mocht je alsnog de namen willen weten zonder het boek te lezen, lees dan lekker de Exodus.

Arnon Grunberg – Tirza

9 april 2015 · Leave a Comment

Tirza door Arnon Grunberg
Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar op/in 2006
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 304
Kopen op Bol.com
Goodreads

Jörgen Hofmeester is vader van twee dochters, werkzaam voor een gerenommeerd bedrijf. Dankzij een uitgekiend financieel beleid woont hij op stand. De vrijheid is hem te bandeloos: bandeloosheid leidt tot rampen. Stilstand is voor Hofmeester de voorwaarde voor liefde en geluk. Loom houdt hij van zijn dochters. Dat zijn echtgenote hem ingeruild heeft voor een jeugdliefde op een woonboot en dat een gedeelte van zijn vermogen is verdwenen door malversaties van merkwaardige groeperingen die de wereldeconomie beheersen, het deert hem niet. Zolang hij maar van zijn kinderen mag houden. Maar op een avond staat zijn echtgenote weer voor de deur. En dan doet een man zijn intrede in het leven van Jörgen Hofmeester, een man die als twee druppels water lijkt op Mohammed Atta.

Twee boeken van dezelfde auteur achter elkaar doe ik niet heel snel. De laatste tijd heb ik veel Engels gelezen en het was in mijn optiek tijd om weer meer Nederlands te lezen. Tirza was een van de weinige boeken die ik hier op mijn kamer had staan, dus de keuze viel al snel op Tirza (dat ik nog tientallen Nederlandse boeken op mijn e-reader heb staan doet er even niet toe haha).

Korte review: defuckijustread?

Lange review: Oké. Goed. Dit moet ik even op mij in laten zinken. Ik denk dat het woord ‘intrigerend’ het beste bij dit boek past. Dit is geen leuk boek, een boek waar je blij van wordt maar je wilt wel steeds verder lezen, meer weten. Het was anders dan Blauwe Maandagen en De Man Zonder Ziekte, boeken die ik eerder van Grunberg had gelezen, en dit in positieve zin. Wat ten eerste opvalt is dat het een heel citeerbaar boek is, de schrijfstijl is heerlijk en er staan de meest prachtige zinnen in.

Het boek is een weerspiegeling van alles wat de eerste tien jaar van deze eeuw is geweest. Neerslachtigheid, xenofobie, uitzichtloosheid, niet meer het idee dat de sky the limit was zoals in de jaren ’90. Jörgen voedde zijn Tirza, zijn zonnekoningin, veel te verstikkend op, hij was de volger van de religie Tirza. Hij nam haar mee naar celloles, las haar voor uit de Russische bibliotheek, was de fanatieke vader die haar vol enthousiasme meenam naar zwemmen. Jörgen zelf was een mislukte man. Gescheiden van zijn vrouw (die ook plots met haar rolkoffer voor de deur staat), zijn andere dochter heeft een studie natuurkunde opgegeven voor een B&B in Frankrijk en in zijn eigen baan was hij ook niet zeer succesvol.

[Read more…]

Arnon Grunberg – De man zonder ziekte

31 maart 2015 · Leave a Comment

De Man Zonder Ziekte door Arnon Grunberg
Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 221
Taal: Nederlands
Goodreads

In De man zonder ziekte reist een jonge Zwitserse architect af naar Bagdad om een nieuw operagebouw te ontwerpen. Een man die er van overtuigd is dat een architect het leven van mensen mooier en makkelijker moet maken.

Dit boekje had ik eens gekocht omdat ik een periode veel met de trein moest reizen. Uiteraard is dit boek uiteindelijk in de kast beland en zat ik niet in de trein maar op mijn zitzak toen ik hem las, maar afijn. Eerder had ik al Blauwe Maandagen gelezen van Grunberg en hoewel dat boek me niet geheel kon bekoren was ik toch heel benieuwd naar dit boekje. Omdat deze wel dun is, waarschijnlijk.

‘Oké, weten we dat ook weer’ dacht ik na het lezen. Het was een vermakelijk boekje, niet al te moeilijk ook wat je inderdaad prima in de trein had kunnen lezen. Aan de andere kant was het zeer duidelijk dat Grunberg Der Prozeß van Kafka had gelezen. Jonge architect krijgt een opdracht in Irak, niets is wat het lijkt en hij komt flink in de problemen. Uiteindelijk wordt hij gered door het Rode Kruis maar is zo naïef dat hij voor een tweede opdracht weer naar Dubaï gaat, ondanks de psychologische dreun die hij heeft gehad in Bagdad.

Ik vond hoofdpersoon Sam weinig sympathiek over komen, ik kon mij zeer slecht in hem inleven. Aan het einde van het verhaal had ik dan ook geen medelijden meer met hem. Het verhaal heeft geluk dat het zo goed geschreven is, want het plot slaat helemaal nergens op, maar zelfs het plot wordt in principe twee keer verteld in hetzelfde boek. Daarnaast moet je dit boek al helemaal niet gaan lezen als je van gesloten eindes houdt. Aan de andere kant, het leest wel lekker door en er staan een paar mooie quotes in. Je moet het denk ik gewoon niet lezen voor het plot.

Maar de volgende keer als ik wat Kafkaiaans wil lezen pak ik wel een van zijn boeken.

Charlotte Brontë – Jane Eyre

27 januari 2015 · 1 Comment

Jane Eyre door Charlotte Brontë
Uitgegeven door Penguin Books op/in 1847
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie, Romantische fictie
Pagina's: 548
Goodreads

De arme wees Jane Eyre heeft een eenzame en ongelukkige jeugd. Als volwassene wordt ze gouvernante van de pupil van Mr. Rochester, een knappe en afstandelijke landhuiseigenaar. Jane is gelukkig met haar nieuwe leven en ondanks de verschillen in hun afkomst voelen zij en Mr. Rochester zich onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken. Naarmate hun liefde groeit, nemen de vreemde gebeurtenissen toe. Gelach in de nacht, een geheimzinnige brand.

Een van mijn favoriete BookTubers, BooksandQuills, heeft aan het einde van 2014 een Jane Eyre-week gehouden. Omdat ik zelf even niet meer wist wat ik wilde gaan lezen, ben ik mee gaan doen. Geen idee waar het boek überhaupt over zou gaan, ik ben er helemaal blanco ingestapt.

Jane Eyre is het soort boek waarvan ik spijt heb dat ik hem nu pas lees, en nooit op mijn literatuurlijst voor Engels heb kunnen zetten. Ik zou oprecht opnieuw examen willen doen om dit boek. Wat een boek!

Jane was voor mij het type karakter dat je enigszins bewonderd, maar nooit en te nimmer wilt zijn. Jane komt na een slechte jeugd en een aantal jaar lesgeven terecht op Thornfield Hall, waar zij de protégé, Adele, van Mr. Rochester zal onderwijzen. Het blijft echter niet bij lesgeven, na en ondanks de overpeinzingen van Jane besluiten ze te gaan trouwen. Dat hij dubbel haar leeftijd is, is verder normaal. Rochester vond ik een heel intrigerend karakter, maar ik kan écht niet inzien wat Jane in hem zou zien View Spoiler »

Als ik-verteller komt Jane Eyre over als een oprecht, zelfstandig en intelligent meisje. Voor haar tijd zelfs ondenkbaar feministisch. Nadat ze achter het geheim van Mr. Rochester komt, vertrekt ze van Thornfield Hall en komt ze terecht in Morton. Ook hier wordt ze uiteindelijk ten huwelijk gevraagd View Spoiler ». Dit huwelijksaanzoek weigert ze wederom. Het boek is in zekere zin een bildungsroman te noemen. Je krijgt een zeer groot deel van haar leven mee en gaandeweg ontwikkelt zij zich ook. Het is geen vlot geschreven boek, sommige passages zijn gewoon ronduit langzaam te noemen. Dit maakt het boek er niet slechter op, sterker nog, door deze langzame stukken word je veel meer opgezogen in het boek en krijg je juist heel goed het verhaal mee.

Er is verschrikkelijk veel te vertellen over dit boek, en ik had nog uuuuren door kunnen schrijven over motieven en thema’s, maar het is beter om het boek zelf te gaan lezen. Zoals gezegd: prima boek voor je leeslijst (kijk voor je mondeling zeker even dit filmpje!). Voorheen was Alice In Wonderland mijn favoriete Engelse boek, bij dezen kan ik wel zeggen dat het Jane Eyre deze plek vrij makkelijk heeft overgenomen.

Dit boek verdient een applaus

Ik las Boek van de doden van Philip Huff

2 januari 2015 · Leave a Comment

Boek van de doden door Philip Huff
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 12 september 2014
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 282
Taal: Nederlands

Felix Post, nog net geen dertig, dwaalt de week voor kerst door Amsterdam. Het meisje dat hij wil is met een ander. Zijn werk stagneert. Hij ontloopt zijn zus, die net een tweede kind heeft gekregen. Met drank en drugs probeert hij de sluimerende wanhoop te dempen. Tot hij, in het diepst van de nacht, de crisis die zijn leven is onder ogen moet komen.

Dit boek had ik al meerdere keren in de winkels zien liggen, maar omdat ik mijn geld beter kon gebruiken heb ik het boek ook laten liggen. Gelukkig kwam ik op het goede idee om het boek te lenen bij de bibliotheek! Boek gereserveerd en binnen anderhalve week kon ik hem ophalen.

Het boek zou een nieuwe ‘De Avonden‘ zijn. Slik, dat was niet mijn meest favoriete Nederlandse boek. Maar, het belooft een boek vol drank, seks en drugs te worden, iets wat in De Avonden weinig te vinden was. Daarbij speelt het boek zich af in Amsterdam, mijn favoriete Nederlandse stad. Dat was overigens ook een niet te missen feit, op bijna iedere bladzijde werd wel een straat in Amsterdam genoemd, maar dat is een standaardtrekje van boeken die zich afspelen in de hoofdstad.

Het verhaal gaat over Felix Post, iemand die nog net aan de goede kant van dertig staat. Hij is schrijver en koopt van zijn laatste royalties liever drugs dan boodschappen. Ik vond de hoofdpersoon een verschrikkelijke klootzak, hoewel dat ook zou kunnen komen doordat ik me niet met hem kon identificeren. Had regelmatig de behoefte om hem een schop onder zijn kont te geven en zeggen dat hij wat moest doen met zijn leven in plaats van deze te verdoen in zijn bed omdat hij een kater en/of hoer had.

De schrijfstijl is door het boek heen verschillend. Van korte zinnen tot gedetailleerde omschrijvingen en zelfs whatsappberichten met de nodige typo’s zijn te vinden in het boek. Je moet er van houden, maar persoonlijk kon ik dit wel heel erg waarderen. Helaas was de schrijfstijl ook meteen het enige waardoor ik het boek kon verdragen. Dat het een ‘inktzwart’ boek was trok ik nog wel, ik moest stiekem ook wel lachen toen zelfs de viagra hem niet meer kon redden in bed (het niveau ‘haha, lekker voor je’). Het boek was in mijn ogen te Pretentieus, met de hoofdletter P.

Het boek zal voor velen herkenbaar zijn, vast, maar dat maakt het niet meteen een goed boek. Het is te gemaakt, te geprobeerd en lijkt een ‘hiermee wil ik makkelijk scoren’-boek. Ik heb eigenlijk ook helemaal geen idee wat Philip Huff nou eigenlijk wil met dit boek. Het is een aaneenschakeling van mislukte pogingen voor het hoofdpersoon om nog maar iets van zijn leven te maken. In het begin kun je daar nog wel een beetje inkomen, daarna wil je hem met liefde een schop onder zijn kont geven en op het laatst interesseert het je niet meer wat de hoofdpersoon nou eigenlijk doet.

Gevalletje leuk idee, had iets kunnen worden maar dat werd het dus toch niet.

Ik las Heren van de Thee van Hella S. Haasse

8 september 2014 · Leave a Comment

Heren van de thee door Hella S. Haasse
Uitgegeven door AD op/in 1992
Genres: Fictie, Historische fictie
Pagina's: 275
Taal: Nederlands

In 1878 trouwden Rudolf Kerkhoven en Jenny Roosengaarde Bisschop in Batavia en gingen zij wonen op de afgelegen thee-onderneming Gamboeng in de Preanger op Java. In het decor van van de indrukwekkende natuur en tegen de achtergrond van de ontwikkelingen in de koloniale politiek, leven we mee met de autocratische ondernemer en zijn langzaam verbitterd rakende echtgenote.

Zoals veel van mijn boeken stond deze al een tijd stof te collecteren op mijn boekenplank. Eerder heb ik van Hella S. Haasse al Oeroeg gelezen, welke mij zeer beviel. De verhalen over Indië vind ik altijd prachtig en vond het daarom écht tijd om dit boek van kaft tot kaft te bekijken.

Het eerste dat opvalt is het rijke vertellen van Hella S. Haasse. De natuur wordt schitterend omschreven. Het speelt dan ook een hoofdrol in het verhaal. Het verhaal is volgens de schrijfster zelf fictie, maar er is uitgebreid gebruik gemaakt van het archief van een van de nazaten van de hoofdrolspelers en zelf heeft ze ook in Indië gewoond.

Het verhaal kabbelt het hele boek een beetje voort. Intriges, zwangerschappen en het werk zijn aan de orde van de dag, maar echt grote wendingen kent het verhaal niet. Je hoeft nergens een zeer onverwachte plottwist te verwachten. Een soort van GTST, maar dan op Indië. Toch maakt dat het verhaal er niet minder interessant op. Door de levendige schrijfstijl en de mooie woorden die Haasse kiest heb je het idee alsof je er midden in zit. De Indische woorden die gebruikt worden leveren meteen een grote woordliefde op.

Het belangrijkste thema in het boek is in mijn ogen de tegenstelling. De tegenstelling tussen alle paren die voorbij komen, tussen het leven in Indië en in Europa, tussen het harde werken van de mannen en de luxe die de vrouwen wel wilden hebben. Hoofdpersonen van het boek zijn Rudolf en Jenny. Rudolf is een idealist, iemand die denkt dat hij alles aan kan. In het begin van het boek gaat het hem dan ook voor de wind, maar gaandeweg brokkelt dit af en blijft hij gedesillusioneerd achter. Jenny is op het eiland geboren, en denkt zelf nooit te kunnen aarden in Europa. Enkele keren wordt ze zwanger, maar het gaat steeds meer bergafwaarts met haar. Ze wordt depressief en uiteindelijk maakt ze een einde aan haar leven. Ze snakte naar de pleziertjes die ze vroeger had, maar het zat er financieel niet in.

Wat mij opviel in het boek, was dat er tussen de vertelstijl van de alwetende verteller en de verschillende schrijvers van de brieven in het boek geen verschil zat. Aan het lezen van een stuk brief zou je niet kunnen vertellen wie deze geschreven had. Jammer, daar had meer mee gedaan kunnen worden.

Ondanks dat het boek weinig spannend was, heb ik wel genoten van het boek. Over Indië weet ik heel weinig en zo heb ik toch een naar mijn mening goede inkijk gekregen in de Indische cultuur van toen. Het leest ook heel goed weg vanwege het taalgebruik. Aardig detail: het boek houdt op op 1 februari 1918, een dag voor de geboorte van Hella S. Haasse. Als het aan mij ligt zou ik dit boek zeker gaan lezen en als het kan op je leeslijst zetten!

Ik las Een kleine geschiedenis van Amsterdam door Geert Mak

30 april 2014 · Leave a Comment

Een kleine geschiedenis van Amsterdam door Geert Mak
op/in 1994
Genres: Geschiedenis, Non-fictie
Pagina's: 411
Taal: Nederlands

Het kleine geheim van een middeleeuws schoentje, gevonden in de donkerblauwe grachtenmodder, het vrouwenoproer op het begijnhof, het dagboek van een doodsbange pater tijdens de hongersnood van 1575, de tragedie van het dienstmeisje Elsje Christiaens en de gevierde schilder Rembrant van Rijn, de apocalyps van burgemeester Coenraad van Beuningen, de Grote Kou van 1763 en de vergeten moed van Wallie en Gijs van Hall. In dit boek voert Mak ons via sierlijk gestutte en sfeervol verlichte gangen door de diepe, diepere en diepste lagen van het hoofdstedelijk verleden, van de eerste nederzetting rond het jaar 1000 tot het heden waarin Amsterdam staat voor uitdagende vraagstukken op het gebied van onder meer milieu en immigratie.

Mijn oma kwam uit Sloten, toen nog een dorpje vlak bij Amsterdam. En hoewel mijn moeder het nog steeds ontkent, kon je dat ook overduidelijk aan mijn oma horen. Nog steeds kom ik graag in onze hoofdstad, je raakt er niet uitgekeken. Het was daarom ook geen vreemde keuze om aan dit boek te beginnen.

Geert Mak ken ik van In Europa, een serie Europa in de 20e eeuw. Schitterende serie! Het boek van de serie heb ik van mijn moeder gekregen laatst, maar moest hem zelf nog ophalen in de boekwinkel. Tegelijkertijd heb ik dit boek aangeschaft. Nadat ik zag dat In Europa toch wel héle kleine lettertjes had ben ik maar in dit boek begonnen.

Het boek leest ontzettend door. Dat komt vooral omdat er in chronologische volgorde is geschreven, in plaats van dat er gekozen is om per onderwerp de stad toe te lichten. Handig is wel voor de leesbaarheid dat je de straatnamen van de stad kent. In mijn versie zat geen straatnamenkaart, maar het hele tijd op moeten zoeken leest sowieso al niet erg lekker. Wel zit er een kaartje in met alle gebouwen. Om het boek te kunnen lezen heb je wel enige basiskennis van de geschiedenis nodig, zodat je de verhalen in context kan plaatsen.

Voor het boek heeft Geert Mak vooral gekozen om dit te bekijken vanuit de echte Amsterdammer, hoe zij in hun tijd de stad meemaakten. Uiteraard zijn dit vaak de betere burgers, omdat deze konden lezen en dagboeken konden schrijven. Later kwamen daar natuurlijk ook de krant, de radio en de televisie bij, waardoor ook het ‘gepeupel’ een woord kreeg. Ergens vind ik het wel jammer dat juist deze verhalen niet opgeschreven zijn en daardoor niet in het boek opgenomen zijn, maar verhalen die van generatie op generatie overgaan zijn vaak ook niet zeer betrouwbaar. Mak schrijft alsof je er echt bij was, heel verhalend, heel betrokken. Pas als je naar de verhalen van de laatste eeuw gaat kijken zit er af en toe wel een belerend vingertje in, iets wat Mak ook in In Europa deed, en omdat het vaak niet mijn visie is kan dit ook gaan ergeren. Desalniettemin blijft het goed om een spiegel voor te houden, waardoor er van de fouten geleerd kan worden.

Dit boek is niet alleen erg geschikt voor de die-hard geschiedenisfan, maar ook voor de lezers die graag wat meer geschiedenisboeken zouden willen lezen en niet weten waar ze aan moeten beginnen. Leest makkelijk, goed voor de algemene kennis en helemaal een aanrader voor mensen die ‘iets’ met Amsterdam hebben!

Ik las Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans

10 februari 2014 · 1 Comment

Erik of het klein insectenboek door Godfried Bomans
Uitgegeven door Nederland Leest op/in 1940
Genres: Fictie, Speculatieve fictie, Sprookjes
Pagina's: 129
Taal: Nederlands

Boven het bed van Erik Pinksterblom hangt een schilderij van wuivend gras onder een blauwe zomerlucht met wolken. Tussen het gras krioelt het van kleine diertjes: kevers en rupsen, wespen, hommels en mieren - de gehele insectenwereld loopt daar tussen het gras van het schilderij Wollewei. Op een goede nacht stapt Erik de lijst van het schilderij binnen en leert hij het leven in het land der insecten van dichterbij kennen. Erik leert dat insecten toch ook maar insecten zijn, en dat ze op dit punt veel gelijkenis vertonen met de mensen.

Erik of het klein insectenboek is in november 2013 als cadeautje van Nederland Leest door de bibliotheek uitgedeeld. Mijn moeder had hem voor mij meegenomen, maar toch trok het mij niet direct om het boek te gaan lezen. Waarschijnlijk omdat ik niet zo’n fan ben van vieze beestjes. Desalniettemin ben ik een paar dagen geleden begonnen met het lezen.

Hoewel het boek neer wordt gezet als een kinderboek, hoofdpersoon Erik is 9, is het een boek dat ook prima door volwassenen gelezen kan worden. Het boek is geschreven tijdens het hoogtepunt van de surrealisme, wat duidelijk terug te vinden is in het boek. Het lijkt allemaal weer heel voorspelbaar, maar dan komt er toch weer een stukje dat je totaal niet had zien aankomen. Erik komt iedere keer weer nieuwe insecten tegen, waarover hij op school heeft geleerd, en met hen maakt hij steeds weer nieuwe dingen mee. Hij komt er dan ook achter dat de insecten veel overeenkomen met de mensen om hem heen (waarmee het boek een kleine overeenkomst vormt met Animal Farm, hoewel daarin dieren met personen worden vergeleken, in plaats van karaktertrekken), waardoor het boek ook een filosofisch tintje heeft. Anders dan sommige mensen gaan de dieren normaal met elkaar om, natuurlijke vijanden daargelaten. Godfried Bomans heeft met dit verhaal een sterk stuk afgeleverd, waarin hij niet bang is om ietwat lugubere humor te gebruiken en ook zijn taalgrapjes zijn heerlijk.

Oordeel: Erik of het klein insectenboek is een ontzettend leuk boekje om te lezen. Het verhaal is leuk, het heeft een diepere laag door het filosofische tintje en het oubollige taalgebruik is schitterend! Dit boek is dan ook zeker aan te raden voor de leeslijst.

Ik las The Fault In Our Stars van John Green

28 december 2013 ·

The Fault in Our Stars door John Green
Uitgegeven door Penguin Books op/in 10 januari 2012
Genres: Algemene fictie, Contemporary/Gegenwartsliteratur, Fictie, Medische fictie
Pagina's: 313
Taal: Engels

Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd - ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: ''An Imperial Affliction'' van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

Je kon geen vorm van social media meer open slaan, of The Fault In Our Stars van John Green kwam wel een keer langs. Van YouTube tot GoodReads en Twitter, iedereen ravede er over. Hierdoor werd ik uiteraard ook erg benieuwd naar het boek.

Als eerste, het boek is een stuk makkelijker dan ik me had voorgesteld. Het is een typisch YA-boek, waar ik zelf weinig van lees. Derhalve is het boek dan ook niet geschikt om op je leeslijst te zetten in jae examenjaren, hoewel het in de onderbouw nog prima acceptabel zou kunnen zijn. Het heeft een grote bladspiegel, waardoor er weinig op de bladzijdes staat en je snel door het aantal pagina’s bent. Het boek had hierdoor prima de helft dunner gekund.

Let’s face it, het boek heeft een beladen onderwerp, beide hoofdpersonen hebben kanker. Desalniettemin wordt hier weinig aan getrokken en daar ben ik blij mee, Hazel wil niet dat er nadruk op wordt gelegd dus het boek doet dat ook niet, want dat had het verhaal sowieso kapot gemaakt, hoewel het ook niet baanbrekend moeilijk is om grapjes te maken over kanker.

Hazel vond ik persoonlijk een erg leuk karakter, zoals gezegd doet ze heel nuchter over haar ziekte en laat ze haar ziekte niet haar worden en dat is een levensinsteek die ik erg bewonder en toejuich. Augustus vond ik meer op een overlay attached boyfriend lijken, nét iets te perfect en net iets te goed. Hypocriet ook, met zijn sigaretten. Wel kwamen ze me beide over alsof ze de levenswijsheid hadden van iemand die al vijfhonderd jaar geleefd had. Er werd net iets te hard geprobeerd om heel diep en filosofisch te zijn, wat heel erg spijtig ten koste ging van de humor. Het zijn ook allemaal platte karakters, weinig diepgang, geen redenen voor bepaald handelen.

Gelukkig wordt dit boek helemaal goed gemaakt door Peter van Houten. Het is een klootzak, of althans, zo moet hij overkomen. Bij hem had ik totaal niet het gevoel dat er om de bladzijde werd gevraagd of ik al in huilen was uitgebarsten. Met hem had ik ook enige vorm van medelijden, bij hem was ook bekend waaróm hij bepaalde dingen deed. Ik had graag gewild dat hij wat meer naar voren was gekomen in het verhaal.

Mijn mening: ik weet niet zo goed wat ik van het boek moet vinden. Aan de ene kant is het zeker een goed boek voor de doelgroep, zeker de mensen die wat jonger zijn dan de Hazel en Augustus. Ik kon om sommige stukken prima lachen, een beetje meeleven en alles. Aan de andere kant, de hoeveelheid open deuren die in het boek staan zijn damn too high! Het was af en toe vrij voorspelbaar, en het einde was totaal niet bevredigend. Het is niet dat John Green over een heel baanbrekend onderwerp heeft geschreven en daarnaast ook nog niet eens bijzonder goed. Gelukkig is het een snelle lees en is het karakter van Peter van Houten echt geweldig. Waarschijnlijk omdat ik niet bij de doelgroep hoor en ik teveel verwachtte door de vele lovende recensies.