Tamaraaa - Pagina 2 van 4 -

Ik las Oorlog en Kermis van Olaf Koens

8 februari 2016 · Leave a Comment

Oorlog & Kermis door Olaf Koens
Uitgegeven door Bert Bakker, Prometheus op/in 2015
Genres: Mens & Maatschappij, Non-fictie, Reizen
Pagina's: 275
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com
Goodreads

In Rusland is alles waar en klopt niets. In Oorlog en kermis trekt Olaf Koens langs de randen van het grootste land ter wereld. Van de meest afgelegen nederzettingen in Siberië tot de frontlinies van de nieuwe koude oorlog. Hij spreekt met hooligans en helden, met walvisvangers en waarzeggers. De hallucinante, soms krankzinnige verhalen schijnen een nieuw licht op het land waar absurdisme de norm is. Oorlog en kermis is een betrokken, persoonlijk, ruw en realistisch portret van een land in verandering.

Olaf Koens is misschien wel een van de leukste personen die ik volg op Twitter. Hij is iemand die in 140 tekens een heel verhaal kan vertellen. Hij schrijft niet over de grote massa, hij schrijft over wat mensen uit die grote massa meemaken. Zijn verhalen hebben iets tragisch. Het is Rusland ten voeten uit.

Oekraïne

Wie denkt dat het verhaal louter en alleen over Rusland gaat komt bedrogen uit. Het eerste gedeelte, en geen klein gedeelte ook, gaat over Oekraïne en de gebeurtenissen aldaar. Mannen die het leger in gaan en strijden voor het hogere doel, Oekraïne of Rusland. Vrouwen die ziel en zaligheid kwijt zijn geraakt en toch maar het beste er van maken. Kinderen die niet meer naar school kunnen omdat het platgebombardeerd is. Enfin, Oekraïne is geen Rusland en dat merkte ik ook aan mijn aandachtsspanne. Op een gegeven moment was ik wel een beetje klaar met Oekraïne, ik had dit boek nota bene uit de bieb geleend om over Rusland te lezen.

Ècht Rusland

Toch wordt dit later in het boek meer dan goed gemaakt. Dan gaat het ècht weer over Rusland! Zo las ik in een andere review dat het boek weg leest als een jongensboek. Het tragische stadje waar iedereen in de fabriek komt te werken of waar mannen proberen het leger in te gaan, tegen beter weten in. Of de vrouw die alsmaar geïnterviewd werd door allerlei journalisten en dat ze er gek van werd. De eerste en laatste keer was zeven jaar geleden, door een Fransoos. Een van de meest sterke stukken in het boek vond ik het opgetekende verhaal Rzjevskaya, de vrouw dit Hitler en Eva heeft gevonden na de zelfmoord.

#OITNB

Twee zaken waarvan ik ~~bijna~~ helemaal vergeten was dat het überhaupt ook al weer gebeurd was, waren de zaak Pussy Riot en het hele gebeuren rondom de Greenpeace-boot Arctic Sunrise. Bij deze twee verhalen ook een heftig inkijkje in het gevangenisleven in Rusland. Spoiler: dat is zeker niet zo rooskleurig als in Orange is the New Black. Koens tekent hierbij niet alleen de verhalen op van de mensen die hij interviewt, hij vertelt ook hoe hij het zelf ervaart. Wat ik persoonlijk erg grappig vond was dat ik bepaalde stukjes tekst gewoon nog als tweets kon herinneren (don’t. ask. why). Zijn bekendste tweets zijn natuurlijk de tweets waarin hij de spullen opsomt die hij vindt bij de gecrashte MH17. Een andere die ik mij nog goed kan herinneren, omdat deze me zo aan het lachen maakte toentertijd, was de klaagzang van een vrouw over haar echtgenoot^bron

‘Mijn man heeft een half jaar nodig een kast te repareren, maar hij bouwt in twee uur een barricade!’

Eindoordeel over Oorlog en Kermis

Dit boek heeft een bindend leesadvies. Het boek leest heerlijk vlot door, maar die vlotheid zorgt niet voor oppervlakkigheid. Integendeel zelfs, het versterkt elkaar. Lichtelijk tragisch, maar ondertussen ook heel optimistisch. Wel even door de eerste paar bladzijden over Oekraïne heen ploegen.

4,5/5

De Groene Meisjes: lekker en duurzaam eten, reizen, wonen & leven

12 januari 2016 · Leave a Comment

De Groene Meisjes: lekker duurzaam eten, reizen, wonen en leven door Jamie van Zijl, Merel Wildschut
Uitgegeven door Uitgeverij Brandt op/in 2015
Genres: Eten & Drinken, Lifestyle, Mens & Maatschappij, Non-fictie
Pagina's: 208
Taal: Nederlands

Duurzaam leven, veel mensen krijgen het al moeilijk als ze de uitdrukking alleen al horen. De Groene Meisjes laten echter op hun blog zien dat het helemaal niet zo heel moeilijk is om een leuk leven te leiden én groen te doen. Hun kennis over dit onderwerp is nu ook gebundeld in een boek, dat ik heel groen van iemand geleend heb, ‘De Groene Meisjes: lekker duurzaam eten, reizen, wonen en leven’.

Groen leven, qué?

Duurzaam leven is verder kijken dan alleen je bord. Wat je op je bord legt is zelfs een heel klein deel van een duurzaam bestaan. Het is heel nobel dat iemand vanaf nu geen vlees meer eet, maar hoeveel duurzamer ben je als je je andijvie alsnog gesneden in een plastic zakje koopt bij de buurtsuper? Dit boek is geschikt voor mensen die graag meer willen weten over duurzaam leven, maar door alle informatie op het internet niet meer weten waar ze het moeten zoeken. In een overzichtelijk boek brengen de Groene Meisjes hun ervaringen en tips over groen leven naar de lezer.

Het boek begint meteen met een hoofdstuk over eten, hoe makkelijk het is om duurzaam te eten en dat het eigenlijk wel mee valt hoe duur duurzaam eten is. Daarnaast vertellen Merel en Jamie over kringloopshoppen, duurzame en dierproefvrije make-up, verpakkingsvrij leven, duurzame schoonmaakspullen en zelfs veganistische tatoeages. Wat ik heel tof vind aan het boek is dat ze heel enthousiast vertellen over wat je wél kan als veganist/duurzaam persoon. Zoals ze zelf zeggen, ze kunnen wel een hele dag gaan zeuren over dierenwelzijn en hoe slecht dieren het wel niet hebben, maar dat kost je zelf veel energie en je omgeving maak je er ook niet blijer mee (hierom vond ik deze serie over sint- en kerstcadeau’s erg gaaf).

Maar het boek dus, is het wat?

Het is een leuk boek, maar ook niet meer dan dat. Er wordt duidelijk verteld wat je kan doen om de wereld vanuit het duurzaamheidsperspectief een beetje mooier te maken. Als je hun blog al wat langer volgt dan is het weinig nieuws onder de zon. Mocht je juist meer willen weten over het onderwerp dan zou ik eerder naar hun blog verwijzen dan je aanraden om het boek te kopen. Dat wil niet zeggen dat het een slecht boek is, zeker niet. Het probleem met het boek is, is dat het nogal een open deur is. Het is voornamelijk een goed gebonden overzicht van van alles. Het is typisch een boek waarbij je op het einde denkt: ‘goh, weten we dat ook weer’, waarna je het weglegt en er niet meer aan denkt.

Noord-Korea: Utopie en werkelijkheid

9 augustus 2015 · 2 Comments

Noord-Korea is een land van verbeelding. Het is het meest communistische land van de wereld, en ook het meest gesloten land van de wereld. Wát we weten over Noord-Korea is meestal uitgegeven via het staatspersbureau, dus eigenlijk weten we niks. Jaren geleden heb ik eens een uitzending van 3 Op Reis gezien naar Noord-Korea, met Floortje Dessing, wat mij ontzettend intrigeerde. Sindsdien wil ik ook altijd zelf nog een keer naar het land toe.

Maar goed, omdat ik überhaupt niet eens weet of ik het land wel binnen kom met mijn rechtse hobby’s moet ik het voorlopig doen met exposities zoals deze. Een vriend wilde ook heel graag een keer heen en nadat we eindelijk maar toch een datum hadden geprikt zijn we vanmiddag naar het Drents Museum gegaan voor de expositie over Noord-Korea: Utopie en werkelijkheid.

Opperste positiviteit in Noord-Korea, alles voor de Glorieuze Leider. Ondanks de lading vind ik het een mooie quote.

Wat ik verwachtte van de tentoonstelling? Vooral heel veel verheerlijking van de grote leiders, maar daar hebben we dus weinig schilderijen van gezien. Vooral het ‘dagelijks’ leven is tentoongesteld, positieve beelden tijdens het werk, de vrije tijd en de verheerlijking van het militaire regime. Schilders krijgen een opleiding in schilderkunst en ideologie, waarna zij in een studio komen te werken en schilderijen maken die aan de eisen van de staat voldoen. Anders dan veel Europese kunst stonden er ontzettend veel vrouwen afgebeeld, want ook vrouwen nemen deel aan het werkende leven en blijven niet thuis achter het aanrecht en voor de kinderen. Tevens: struisvogels.

Het volgende schilderij vond ik het mooiste schilderij van de hele tentoonstelling. Hier wordt er gerouwd om de dood van twee schoolmeisjes, die bij een ongeluk met een Amerikaans voertuig zijn omgekomen. Nadat de Amerikaanse militaire rechtbank de verantwoordelijke soldaten vrijsprak was het land te klein voor Noord-Korea en er braken allerlei protesten uit, zoals hier waarbij een pop van George W. Bush in de hens wordt gezet. De blik van het meisje spreekt boekdelen: boos, verdrietig en verbeten.

Voor Noord-Korea zijn kinderen de toekomst. Zij leren al van jongs af aan over de geweldige daden van de Onovertroffen Leider en buigen iedere ochtend bij een afbeelding van hem. Zie je het al voor je, Nederlandse kleuters die iedere ochtend buigen voor een schilderij of foto van Rutte?

Ook voor de Imperialistische Amerikaanse Honden was er aandacht. In de eerste foto verbranden Amerikaanse soldaten de akkers, waarop Noord-Korea hen de schuld kan geven voor de hongersnoden in het land. De andere foto laat de eerste gouden medaille zien voor Noord-Korea, behaald op vijandige grond (Olympische Spelen in Atlanta, 1996).

Ook was er bij de tentoonstelling aandacht voor de gruweldaden van de Japanners. Echter zijn deze schilderijen nogal NSFW. Ook Zuid-Korea komt er niet erg voordeling van af in de tentoonstelling. Het liefst had ik ook alle foto’s willen plaatsten van alle schilderijen, maar dat leek me een beetje overdreven haha. Naast de schilderijen was er ook een fototentoonstelling te zien van het ‘echte’ Noord-Korea (North Korean Perspectives). Niet dat iemand ook maar weet wat ‘echt Noord-Korea’ nou eigenlijk inhoud, als je het land bezoekt word je iedere stap gechaperonneerd, alles is van te voren al voor je besloten. Er wordt zelfs gevraagd of je vanuit een bepaalde hoek kan fotograferen, want beter. Ook ligt daar het boek ‘Kim Jong-Il Looking At Things‘, iets luchters tussen alle serieuze foto’s door (Kim Jong-Un kijkt trouwens ook vaak naar dingen trouwens).

Daarnaast hebben we nog de documentaire gezien gemaakt door Pieter Fleury in het museum. Alleen leek mij deze docu totaal geen goede weerspiegeling van een modale familie. De familie woont in Pyongyang (niet goedkoop wonen), er stond een overdaad aan eten op tafel, gevolgde studenten leren Engels etc. Interessant om te zien was wel hoe kinderen van kleuterleeftijd geïndoctrineerd worden over de Grote Leider en hoe de juf verhaaltjes vertelt over de heldhaftige prestaties van Hem. Aan de andere kant, het Staatsbureau zou het niet eens bedenken om een modale familie te laten filmen, met een elite-familie kunnen ze tenminste pochen hoe ‘goed’ het land het heeft.

Al met al vond ik deze tentoonstelling zeer indrukwekkend en het toegangskaartje is zijn geld helemaal waard geweest (gelukkig kreeg ik nog korting omdat ik er uit zag als een student, louter prima). Ik ben heel blij dat we afgelopen week gewoon een datum hadden gepind, want dit had ik zeker niet willen missen. Mocht je de expositie ook willen zien dan moet je er redelijk snel bij zijn, hij is er nog tot 30 augustus! En ja, deze expositie is een paar uur treinen zeker waard.

Ik ga nu verder sparen voor een reisje naar Noord-Korea! 😉

Solomonica de Winter – Achter de regenboog

30 juni 2015 · Leave a Comment

Achter de regenboog door Solomonica de Winter
Uitgegeven door Prometheus op/in 2014
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 210
Taal: Nederlands

Na de gewelddadige dood van haar vader is de inmiddels dertienjarige Blue gestopt met praten. Ze heeft maar één liefde over: die voor het boek dat ze van hem kreeg vlak voor zijn dood, waarin ze onafgebroken leest. Wanneer Blue haar vaders moordenaar ontmoet, besluit ze dat dodelijke wraak het enige is wat haar rest. Maar voor het zover is wordt ze verliefd. En dan neemt alles een onverwachte, nog veel gewelddadiger wending dan voorzien.

Een tijd terug moest ik met de trein van Leiden naar Groningen, maar was veel en veel te vroeg op het station. Gelukkig is er gewoon een boekenwinkel op Leiden Centraal, waar ik even heerlijk rondgestruind heb. Lang verhaal kort, ik zag dit boek liggen, voegde hem toe aan mijn Goodreads en heb hem uiteindelijk bij de bibliotheek geleend.

Wat ik er van moest verwachten wist ik niet zo heel goed. Van haar ouders (ja, ze is inderdaad dochter van) heb ik geen werk gelezen en in de bibliotheek stond het bij de misdaadboeken ingedeeld (en van misdaadboeken ben ik geen groot fan). Uiteindelijk heb ik het boek in één dag uitgelezen!

Petje af voor de schrijfster, ze was namelijk zestien toen ze dit boek schreef. Het leest lekker door, er zitten geen gaten in het boek en het is een verdomd goed bedacht plot. Het verhaal gaat over Blue, een meisje dat zowel een man als een vrouw heeft vermoord, en hierover verslag doet aan haar dokter. Ook de dood van haar vader hakt er in, door deze gebeurtenis praat ze niet meer. Desalniettemin heeft ze een troost, The Wizard of Oz, een boek dat ze ooit van haar vader heeft gekregen paralel loopt met het verhaal van Blue zelf. Ondanks dat Blue twee mensen heeft vermoord en de boel niet meer op een rijtje heeft staan blijf je wel sympathie houden voor het personage.

Uiteindelijk blijkt dat View Spoiler » Hoewel hier eerder in het verhaal al naar gehint werd, zag ik deze wending niet aankomen. Op zich vond ik het misdaadgehalte van het boek wel meevallen, dit boek valt eerder te categoriseren als een psychologisch verhaal. Twee moord maakt nog geen misdaadsverhaal. Het verhaal komt langzaam op je af, het neemt je over, je groeit er in, het is een schitterende mindfuck. De titel is een mooie verwijzing naar het wereldberoemde lied uit The Wizard of Oz.

Het is misschien niet een boek wat je even luchtig wegleest op het strand. Eerder een boek wat je in een ruk uitleest op een regenachtige vrije middag. In ieder geval: ga dit boek lezen. Ik hoop niet dat dit het laatste boek van Solomonica de Winter is, want als ze op dit niveau door groeit, dan kunnen we nog veel goeds van haar verwachten.

Christiane F – Mein Zweites Leben

23 juni 2015 · Leave a Comment

Christiane F. - Mein Zweites Leben door Christiane F., Sonja Vukovic
Uitgegeven door Levante Verlag op/in 2013
Genres: Mens & Maatschappij, Non-fictie
Pagina's: 329
Taal: Duits

Het boek en de gelijknamige film Wir Kinder vom Bahnhof Zoo over de Berlijnse subcultuur van verslaafde kindhoertjes waar Christiane F. op haar twaalfde in verstrikt was geraakt sloegen in als een bom en werden wereldberoemd. Nu, vijfendertig jaar later, vertelt Christiane Felscherinow voor het eerst haar hele verhaal. Ze is inmiddels de vijftig gepasseerd. Ze vecht nog steeds tegen haar verslaving en voor het enige dat ik goed heb gedaan in mijn leven: mijn zoon. Ze wil geen junkieprinses meer zijn. Samen met journaliste Sonja Vukovic heeft Christiane F. haar leven samengevat: haar avonturen met rockidolen als David Bowie en Nina Hagen, haar drugsexcessen, haar gelukkige jaren in Griekenland en hoe ze de vrouwengevangenis overleefde.

‘Leeft die nog?’ riep mijn moeder verbaast toen ik haar dit boek liet zien. Eerlijk, daar verbaasde ik me zelf ook over toen ik hoorde dat dit boek uitgebracht was. Af en toe doe ik wel eens boodschappen in Duitsland en besloot het boek te kopen. Wir Kinder vom Bahnhof Zoo heb ik zeer indrukwekkend gevonden, bij dit boek heb ik eerlijk gezegd niet zo heel veel hoge verwachtingen. Het boek schreeuwt ‘ik heb geld nodig dus ik schrijf een boek’. Benieuwd of het tegendeel bewezen kan worden.

Het boek leest makkelijk door, net als Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Daarbij heeft het ook een beetje dezelfde opzet, eerst vertelt Christiane iets over haar leven en aan het einde van ieder hoofdstuk komt er een expert aan het woord die ook maar iets met het verhaal te maken heeft. Het valt wel duidelijk op dat deze stukken iets minder vlot lezen omdat er iets technischer op in wordt gegaan.

Ich durfte nie erwachsen werden, für die Öffentlichkeit bin und bleibe ich das Heroinmädchen vom Kinderstrich.¹

Vaak heb ik bij dergelijke verhalen dat ik de hoofdpersoon heel graag een schop onder de kont wil geven en te schreeuwen dat hij of zij maar iets moet doen met zijn of haar leven. Bij Christiane heb ik dat geen enkel keer gehad. Je leeft met haar mee. Je wordt het verhaal ingezogen. Toch vond ik het minder begrijpelijk dat ze weer aan de drugs greep dan in Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Ze is nu een volwassen vrouw en heeft de ellende om haar heen gezien wat drugs met mensen doet. Je zou dan toch wel denken dat er een knop om gaat? In een interview heeft ze wel eens gezegd dat zij hoopte dat dit boek mensen meer zal afschrikken dan Wir Kinder om Bahnhof Zoo, maar heeft ondanks alles toegegeven haar eigen verhaal ook niet te zien als een reden geen drugs te gaan gebruiken.

Toch heeft het boek niet hetzelfde niveau als Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Het is minder indrukwekkend. Dat kan komen omdat we haar eigenlijk al kennen en ons nergens meer over verbazen. Dit boek moet je ook louter lezen als je het eerste boek hebt gelezen en wilt weten hoe het verder met haar gaat, niet als je wilt weten ‘goh wie is die Christiane F. eigenlijk?’. Het is geen onaardig boek, zeer zeker niet, maar het is louter gespitst op hoe haar leven nu is. Wel raad ik iedereen aan dit boek in het Duits te lezen, het is qua taalgebruik geen lastig boek en in mijn optiek is de Duitse taal ook niet te vertalen.

Oordeel: zeker lezen als je wilt weten hoe het verder met Christiane F. is gegaan, anders gewoon links laten liggen.

1) Christiane F. ea, Mein Zweites Leben, Levante 2013 (2014), p. 233.

Myrthe van der Meer – Up

14 mei 2015 · Leave a Comment

Up door Myrthe van der Meer
Uitgegeven door The House of Books op/in 2015
Genres: Algemene fictie, Fictie, Medische fictie
Pagina's: 352
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com

Emma is jong, getalenteerd, bevlogen en ze heeft levenslang... de levenslange diagnose manisch depressief. Als Emma vol goede moed naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeuren er een aantal dingen die ze niet helemaal had voorzien; haar psychiater is verdwenen, de vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz. Alweer.

Toen Myrthe van der Meer het vervolg van PAAZ aankondigde was ik erg verheugd en kon ik niet wachten tot ik het het kon lezen! Ondanks het onderwerp vond ik PAAZ erg lekker weglezen. Ook het boek Kalf kon ik goed waarderen, dus ik was zeer benieuwd naar het vervolg van PAAZ. Dit boek heb ik gelezen op mijn e-reader.

Up las door de schrijfstijl lekker weg. Desondanks was dit boek een beetje ‘meh’. Het was niet heel slecht, maar verdomd goed was het nou ook weer net niet. Het was bij lange na niet geen nieuwe PAAZ. Het was allemaal wat te voorspelbaar.

Uiteindelijk weet ik niet zo heel goed wat ik van dit boek moet vinden. Aan de ene kant is het prima geschreven, het leest goed weg. Ik denk zeker dat dit een aanrader is voor de omgeving van iemand met een psychische stoornis. Aan de andere kant vraag ik me af wat Up nou eigenlijk daadwerkelijk toevoegt aan PAAZ. In principe wordt gewoon tweemaal hetzelfde plot gebruikt. Same shit different toilet. Mocht er ooit een deel drie komen, dan hoop ik dat deze niet meer afspeelt op de PAAZ, maar in haar eigen omgeving. Hoe reageert haar omgeving op haar? Het was er wel, ergens, maar bijvoorbeeld het gesprek met haar moeder kwam een beetje als een moetje, zo van ‘goh we moeten even een plausibele verklaring geven voor het een en ander’.

Emma was nog steeds niks veranderd. Nog steeds wilde ze zo snel mogelijk weg, dacht ze dat ze het allemaal wel alleen aankon. Toch vond ik Emma een aimabel karakter ondanks mijn ergernissen. Jammer was dat de andere karakters veel minder goed waren uitgewerkt, want sommige karakters hadden best wel wat potentie om zich te ontwikkelen naar een rond karakter. Wel bonuspunten voor de opschriften op de t-shirts van Michiel, daar heb ik iedere keer weer hardop om moeten lachen.

Tsja, 3 sterren uiteindelijk. Niet slecht, ook niet fantastisch. PAAZ was leuker.

Tommy Wieringa – Dit zijn de namen

24 april 2015 · Leave a Comment

Dit zijn de namen door Tommy Wieringa
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 302
Goodreads

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust. Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.

Zoals zoveel van mijn boeken stond dit boek al maanden in de kast stof te collecteren. Eerder heb ik Joe Speedboot en Caesarion van Tommy Wieringa al met veel plezier gelezen, dus toen ik weer zin had om iets Nederlandstaligs te lezen koos ik heel makkelijk voor dit boek!

Als je van symboliek en geloof houdt, dan is dit precies je boek. Als je daar niet van houdt, blijf er dan maar ver van weg. Voor mij was het laatste duidelijk het geval. Heb met veel pijn en moeite dit boek uitgelezen. Tommy Wieringa probeert te hard in dit boek. Geen idee ook wat hij hiermee wil. Aan de ene kant van het verhaal heb je de oude politieman die er opeens achter komt dat hij Joods en opeens van alles gaat leren over het jodendom. Ondertussen zwerft er een groepje mensen door de steppe heen (hé, dat komt bekend voor!), die een gruwelijke misdaad hebben gepleegd welke Pontus tracht op te lossen.

Het is allemaal wat ver gezocht. de Joodse/joodse geschiedenis, immigrantenverhaal, identiteit, het zijn allemaal veel diepere lagen. Alleen liggen deze diepe lagen op de bodem van de oceaan, waarbij eigenlijk niemand zin heeft om daadwerkelijk naar deze bodem toe te zwemmen. Door de symboliek raakt het verhaal zelf ook kant noch wal. Het duurt ten eerste te lang voordat de twee verhaallijnen bij elkaar komen. Ten tweede de veel te saaie en lange monologen die bij de laatste Jood uit het dorp. ‘Echt, zoek een andere plek uit om ergens pretentieus over te wauwelen of zo’ was het eerste en enige wat ik dacht.

Het verhaal is best leuk geschreven, dat moet wel even gezegd worden. Voor de rest dit boek lekker in de winkel of de bibliotheek laten staan. Tommy Wieringa kan het wel, dat heeft hij al eerder bewezen, hij doet het in dit boek gewoon niet. En dat is jammer.

Mocht je alsnog de namen willen weten zonder het boek te lezen, lees dan lekker de Exodus.

Arnon Grunberg – Tirza

9 april 2015 · Leave a Comment

Tirza door Arnon Grunberg
Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar op/in 2006
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 304
Kopen op Bol.com
Goodreads

Jörgen Hofmeester is vader van twee dochters, werkzaam voor een gerenommeerd bedrijf. Dankzij een uitgekiend financieel beleid woont hij op stand. De vrijheid is hem te bandeloos: bandeloosheid leidt tot rampen. Stilstand is voor Hofmeester de voorwaarde voor liefde en geluk. Loom houdt hij van zijn dochters. Dat zijn echtgenote hem ingeruild heeft voor een jeugdliefde op een woonboot en dat een gedeelte van zijn vermogen is verdwenen door malversaties van merkwaardige groeperingen die de wereldeconomie beheersen, het deert hem niet. Zolang hij maar van zijn kinderen mag houden. Maar op een avond staat zijn echtgenote weer voor de deur. En dan doet een man zijn intrede in het leven van Jörgen Hofmeester, een man die als twee druppels water lijkt op Mohammed Atta.

Twee boeken van dezelfde auteur achter elkaar doe ik niet heel snel. De laatste tijd heb ik veel Engels gelezen en het was in mijn optiek tijd om weer meer Nederlands te lezen. Tirza was een van de weinige boeken die ik hier op mijn kamer had staan, dus de keuze viel al snel op Tirza (dat ik nog tientallen Nederlandse boeken op mijn e-reader heb staan doet er even niet toe haha).

Korte review: defuckijustread?

Lange review: Oké. Goed. Dit moet ik even op mij in laten zinken. Ik denk dat het woord ‘intrigerend’ het beste bij dit boek past. Dit is geen leuk boek, een boek waar je blij van wordt maar je wilt wel steeds verder lezen, meer weten. Het was anders dan Blauwe Maandagen en De Man Zonder Ziekte, boeken die ik eerder van Grunberg had gelezen, en dit in positieve zin. Wat ten eerste opvalt is dat het een heel citeerbaar boek is, de schrijfstijl is heerlijk en er staan de meest prachtige zinnen in.

Het boek is een weerspiegeling van alles wat de eerste tien jaar van deze eeuw is geweest. Neerslachtigheid, xenofobie, uitzichtloosheid, niet meer het idee dat de sky the limit was zoals in de jaren ’90. Jörgen voedde zijn Tirza, zijn zonnekoningin, veel te verstikkend op, hij was de volger van de religie Tirza. Hij nam haar mee naar celloles, las haar voor uit de Russische bibliotheek, was de fanatieke vader die haar vol enthousiasme meenam naar zwemmen. Jörgen zelf was een mislukte man. Gescheiden van zijn vrouw (die ook plots met haar rolkoffer voor de deur staat), zijn andere dochter heeft een studie natuurkunde opgegeven voor een B&B in Frankrijk en in zijn eigen baan was hij ook niet zeer succesvol.

[Read more…]

Arnon Grunberg – De man zonder ziekte

31 maart 2015 · Leave a Comment

De Man Zonder Ziekte door Arnon Grunberg
Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 221
Taal: Nederlands
Goodreads

In De man zonder ziekte reist een jonge Zwitserse architect af naar Bagdad om een nieuw operagebouw te ontwerpen. Een man die er van overtuigd is dat een architect het leven van mensen mooier en makkelijker moet maken.

Dit boekje had ik eens gekocht omdat ik een periode veel met de trein moest reizen. Uiteraard is dit boek uiteindelijk in de kast beland en zat ik niet in de trein maar op mijn zitzak toen ik hem las, maar afijn. Eerder had ik al Blauwe Maandagen gelezen van Grunberg en hoewel dat boek me niet geheel kon bekoren was ik toch heel benieuwd naar dit boekje. Omdat deze wel dun is, waarschijnlijk.

‘Oké, weten we dat ook weer’ dacht ik na het lezen. Het was een vermakelijk boekje, niet al te moeilijk ook wat je inderdaad prima in de trein had kunnen lezen. Aan de andere kant was het zeer duidelijk dat Grunberg Der Prozeß van Kafka had gelezen. Jonge architect krijgt een opdracht in Irak, niets is wat het lijkt en hij komt flink in de problemen. Uiteindelijk wordt hij gered door het Rode Kruis maar is zo naïef dat hij voor een tweede opdracht weer naar Dubaï gaat, ondanks de psychologische dreun die hij heeft gehad in Bagdad.

Ik vond hoofdpersoon Sam weinig sympathiek over komen, ik kon mij zeer slecht in hem inleven. Aan het einde van het verhaal had ik dan ook geen medelijden meer met hem. Het verhaal heeft geluk dat het zo goed geschreven is, want het plot slaat helemaal nergens op, maar zelfs het plot wordt in principe twee keer verteld in hetzelfde boek. Daarnaast moet je dit boek al helemaal niet gaan lezen als je van gesloten eindes houdt. Aan de andere kant, het leest wel lekker door en er staan een paar mooie quotes in. Je moet het denk ik gewoon niet lezen voor het plot.

Maar de volgende keer als ik wat Kafkaiaans wil lezen pak ik wel een van zijn boeken.

Charlotte Brontë – Jane Eyre

27 januari 2015 · 1 Comment

Jane Eyre door Charlotte Brontë
Uitgegeven door Penguin Books op/in 1847
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie, Romantische fictie
Pagina's: 548
Goodreads

De arme wees Jane Eyre heeft een eenzame en ongelukkige jeugd. Als volwassene wordt ze gouvernante van de pupil van Mr. Rochester, een knappe en afstandelijke landhuiseigenaar. Jane is gelukkig met haar nieuwe leven en ondanks de verschillen in hun afkomst voelen zij en Mr. Rochester zich onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken. Naarmate hun liefde groeit, nemen de vreemde gebeurtenissen toe. Gelach in de nacht, een geheimzinnige brand.

Een van mijn favoriete BookTubers, BooksandQuills, heeft aan het einde van 2014 een Jane Eyre-week gehouden. Omdat ik zelf even niet meer wist wat ik wilde gaan lezen, ben ik mee gaan doen. Geen idee waar het boek überhaupt over zou gaan, ik ben er helemaal blanco ingestapt.

Jane Eyre is het soort boek waarvan ik spijt heb dat ik hem nu pas lees, en nooit op mijn literatuurlijst voor Engels heb kunnen zetten. Ik zou oprecht opnieuw examen willen doen om dit boek. Wat een boek!

Jane was voor mij het type karakter dat je enigszins bewonderd, maar nooit en te nimmer wilt zijn. Jane komt na een slechte jeugd en een aantal jaar lesgeven terecht op Thornfield Hall, waar zij de protégé, Adele, van Mr. Rochester zal onderwijzen. Het blijft echter niet bij lesgeven, na en ondanks de overpeinzingen van Jane besluiten ze te gaan trouwen. Dat hij dubbel haar leeftijd is, is verder normaal. Rochester vond ik een heel intrigerend karakter, maar ik kan écht niet inzien wat Jane in hem zou zien View Spoiler »

Als ik-verteller komt Jane Eyre over als een oprecht, zelfstandig en intelligent meisje. Voor haar tijd zelfs ondenkbaar feministisch. Nadat ze achter het geheim van Mr. Rochester komt, vertrekt ze van Thornfield Hall en komt ze terecht in Morton. Ook hier wordt ze uiteindelijk ten huwelijk gevraagd View Spoiler ». Dit huwelijksaanzoek weigert ze wederom. Het boek is in zekere zin een bildungsroman te noemen. Je krijgt een zeer groot deel van haar leven mee en gaandeweg ontwikkelt zij zich ook. Het is geen vlot geschreven boek, sommige passages zijn gewoon ronduit langzaam te noemen. Dit maakt het boek er niet slechter op, sterker nog, door deze langzame stukken word je veel meer opgezogen in het boek en krijg je juist heel goed het verhaal mee.

Er is verschrikkelijk veel te vertellen over dit boek, en ik had nog uuuuren door kunnen schrijven over motieven en thema’s, maar het is beter om het boek zelf te gaan lezen. Zoals gezegd: prima boek voor je leeslijst (kijk voor je mondeling zeker even dit filmpje!). Voorheen was Alice In Wonderland mijn favoriete Engelse boek, bij dezen kan ik wel zeggen dat het Jane Eyre deze plek vrij makkelijk heeft overgenomen.

Dit boek verdient een applaus