Tamaraaa

Charlotte Brontë – Jane Eyre

27 januari 2015 · 1 Comment

Jane Eyre door Charlotte Brontë
Uitgegeven door Penguin Books op/in 1847
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie, Romantische fictie
Pagina's: 548
Goodreads

De arme wees Jane Eyre heeft een eenzame en ongelukkige jeugd. Als volwassene wordt ze gouvernante van de pupil van Mr. Rochester, een knappe en afstandelijke landhuiseigenaar. Jane is gelukkig met haar nieuwe leven en ondanks de verschillen in hun afkomst voelen zij en Mr. Rochester zich onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken. Naarmate hun liefde groeit, nemen de vreemde gebeurtenissen toe. Gelach in de nacht, een geheimzinnige brand.

Een van mijn favoriete BookTubers, BooksandQuills, heeft aan het einde van 2014 een Jane Eyre-week gehouden. Omdat ik zelf even niet meer wist wat ik wilde gaan lezen, ben ik mee gaan doen. Geen idee waar het boek überhaupt over zou gaan, ik ben er helemaal blanco ingestapt.

Jane Eyre is het soort boek waarvan ik spijt heb dat ik hem nu pas lees, en nooit op mijn literatuurlijst voor Engels heb kunnen zetten. Ik zou oprecht opnieuw examen willen doen om dit boek. Wat een boek!

Jane was voor mij het type karakter dat je enigszins bewonderd, maar nooit en te nimmer wilt zijn. Jane komt na een slechte jeugd en een aantal jaar lesgeven terecht op Thornfield Hall, waar zij de protégé, Adele, van Mr. Rochester zal onderwijzen. Het blijft echter niet bij lesgeven, na en ondanks de overpeinzingen van Jane besluiten ze te gaan trouwen. Dat hij dubbel haar leeftijd is, is verder normaal. Rochester vond ik een heel intrigerend karakter, maar ik kan écht niet inzien wat Jane in hem zou zien View Spoiler »

Als ik-verteller komt Jane Eyre over als een oprecht, zelfstandig en intelligent meisje. Voor haar tijd zelfs ondenkbaar feministisch. Nadat ze achter het geheim van Mr. Rochester komt, vertrekt ze van Thornfield Hall en komt ze terecht in Morton. Ook hier wordt ze uiteindelijk ten huwelijk gevraagd View Spoiler ». Dit huwelijksaanzoek weigert ze wederom. Het boek is in zekere zin een bildungsroman te noemen. Je krijgt een zeer groot deel van haar leven mee en gaandeweg ontwikkelt zij zich ook. Het is geen vlot geschreven boek, sommige passages zijn gewoon ronduit langzaam te noemen. Dit maakt het boek er niet slechter op, sterker nog, door deze langzame stukken word je veel meer opgezogen in het boek en krijg je juist heel goed het verhaal mee.

Er is verschrikkelijk veel te vertellen over dit boek, en ik had nog uuuuren door kunnen schrijven over motieven en thema’s, maar het is beter om het boek zelf te gaan lezen. Zoals gezegd: prima boek voor je leeslijst (kijk voor je mondeling zeker even dit filmpje!). Voorheen was Alice In Wonderland mijn favoriete Engelse boek, bij dezen kan ik wel zeggen dat het Jane Eyre deze plek vrij makkelijk heeft overgenomen.

Dit boek verdient een applaus

Ik las Boek van de doden van Philip Huff

2 januari 2015 · Leave a Comment

Boek van de doden door Philip Huff
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 12 september 2014
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 282
Taal: Nederlands

Felix Post, nog net geen dertig, dwaalt de week voor kerst door Amsterdam. Het meisje dat hij wil is met een ander. Zijn werk stagneert. Hij ontloopt zijn zus, die net een tweede kind heeft gekregen. Met drank en drugs probeert hij de sluimerende wanhoop te dempen. Tot hij, in het diepst van de nacht, de crisis die zijn leven is onder ogen moet komen.

Dit boek had ik al meerdere keren in de winkels zien liggen, maar omdat ik mijn geld beter kon gebruiken heb ik het boek ook laten liggen. Gelukkig kwam ik op het goede idee om het boek te lenen bij de bibliotheek! Boek gereserveerd en binnen anderhalve week kon ik hem ophalen.

Het boek zou een nieuwe ‘De Avonden‘ zijn. Slik, dat was niet mijn meest favoriete Nederlandse boek. Maar, het belooft een boek vol drank, seks en drugs te worden, iets wat in De Avonden weinig te vinden was. Daarbij speelt het boek zich af in Amsterdam, mijn favoriete Nederlandse stad. Dat was overigens ook een niet te missen feit, op bijna iedere bladzijde werd wel een straat in Amsterdam genoemd, maar dat is een standaardtrekje van boeken die zich afspelen in de hoofdstad.

Het verhaal gaat over Felix Post, iemand die nog net aan de goede kant van dertig staat. Hij is schrijver en koopt van zijn laatste royalties liever drugs dan boodschappen. Ik vond de hoofdpersoon een verschrikkelijke klootzak, hoewel dat ook zou kunnen komen doordat ik me niet met hem kon identificeren. Had regelmatig de behoefte om hem een schop onder zijn kont te geven en zeggen dat hij wat moest doen met zijn leven in plaats van deze te verdoen in zijn bed omdat hij een kater en/of hoer had.

De schrijfstijl is door het boek heen verschillend. Van korte zinnen tot gedetailleerde omschrijvingen en zelfs whatsappberichten met de nodige typo’s zijn te vinden in het boek. Je moet er van houden, maar persoonlijk kon ik dit wel heel erg waarderen. Helaas was de schrijfstijl ook meteen het enige waardoor ik het boek kon verdragen. Dat het een ‘inktzwart’ boek was trok ik nog wel, ik moest stiekem ook wel lachen toen zelfs de viagra hem niet meer kon redden in bed (het niveau ‘haha, lekker voor je’). Het boek was in mijn ogen te Pretentieus, met de hoofdletter P.

Het boek zal voor velen herkenbaar zijn, vast, maar dat maakt het niet meteen een goed boek. Het is te gemaakt, te geprobeerd en lijkt een ‘hiermee wil ik makkelijk scoren’-boek. Ik heb eigenlijk ook helemaal geen idee wat Philip Huff nou eigenlijk wil met dit boek. Het is een aaneenschakeling van mislukte pogingen voor het hoofdpersoon om nog maar iets van zijn leven te maken. In het begin kun je daar nog wel een beetje inkomen, daarna wil je hem met liefde een schop onder zijn kont geven en op het laatst interesseert het je niet meer wat de hoofdpersoon nou eigenlijk doet.

Gevalletje leuk idee, had iets kunnen worden maar dat werd het dus toch niet.

Ik las Heren van de Thee van Hella S. Haasse

8 september 2014 · Leave a Comment

Heren van de thee door Hella S. Haasse
Uitgegeven door AD op/in 1992
Genres: Fictie, Historische fictie
Pagina's: 275
Taal: Nederlands

In 1878 trouwden Rudolf Kerkhoven en Jenny Roosengaarde Bisschop in Batavia en gingen zij wonen op de afgelegen thee-onderneming Gamboeng in de Preanger op Java. In het decor van van de indrukwekkende natuur en tegen de achtergrond van de ontwikkelingen in de koloniale politiek, leven we mee met de autocratische ondernemer en zijn langzaam verbitterd rakende echtgenote.

Zoals veel van mijn boeken stond deze al een tijd stof te collecteren op mijn boekenplank. Eerder heb ik van Hella S. Haasse al Oeroeg gelezen, welke mij zeer beviel. De verhalen over Indië vind ik altijd prachtig en vond het daarom écht tijd om dit boek van kaft tot kaft te bekijken.

Het eerste dat opvalt is het rijke vertellen van Hella S. Haasse. De natuur wordt schitterend omschreven. Het speelt dan ook een hoofdrol in het verhaal. Het verhaal is volgens de schrijfster zelf fictie, maar er is uitgebreid gebruik gemaakt van het archief van een van de nazaten van de hoofdrolspelers en zelf heeft ze ook in Indië gewoond.

Het verhaal kabbelt het hele boek een beetje voort. Intriges, zwangerschappen en het werk zijn aan de orde van de dag, maar echt grote wendingen kent het verhaal niet. Je hoeft nergens een zeer onverwachte plottwist te verwachten. Een soort van GTST, maar dan op Indië. Toch maakt dat het verhaal er niet minder interessant op. Door de levendige schrijfstijl en de mooie woorden die Haasse kiest heb je het idee alsof je er midden in zit. De Indische woorden die gebruikt worden leveren meteen een grote woordliefde op.

Het belangrijkste thema in het boek is in mijn ogen de tegenstelling. De tegenstelling tussen alle paren die voorbij komen, tussen het leven in Indië en in Europa, tussen het harde werken van de mannen en de luxe die de vrouwen wel wilden hebben. Hoofdpersonen van het boek zijn Rudolf en Jenny. Rudolf is een idealist, iemand die denkt dat hij alles aan kan. In het begin van het boek gaat het hem dan ook voor de wind, maar gaandeweg brokkelt dit af en blijft hij gedesillusioneerd achter. Jenny is op het eiland geboren, en denkt zelf nooit te kunnen aarden in Europa. Enkele keren wordt ze zwanger, maar het gaat steeds meer bergafwaarts met haar. Ze wordt depressief en uiteindelijk maakt ze een einde aan haar leven. Ze snakte naar de pleziertjes die ze vroeger had, maar het zat er financieel niet in.

Wat mij opviel in het boek, was dat er tussen de vertelstijl van de alwetende verteller en de verschillende schrijvers van de brieven in het boek geen verschil zat. Aan het lezen van een stuk brief zou je niet kunnen vertellen wie deze geschreven had. Jammer, daar had meer mee gedaan kunnen worden.

Ondanks dat het boek weinig spannend was, heb ik wel genoten van het boek. Over Indië weet ik heel weinig en zo heb ik toch een naar mijn mening goede inkijk gekregen in de Indische cultuur van toen. Het leest ook heel goed weg vanwege het taalgebruik. Aardig detail: het boek houdt op op 1 februari 1918, een dag voor de geboorte van Hella S. Haasse. Als het aan mij ligt zou ik dit boek zeker gaan lezen en als het kan op je leeslijst zetten!

Ik las Een kleine geschiedenis van Amsterdam door Geert Mak

30 april 2014 · Leave a Comment

Een kleine geschiedenis van Amsterdam door Geert Mak
op/in 1994
Genres: Geschiedenis, Non-fictie
Pagina's: 411
Taal: Nederlands

Het kleine geheim van een middeleeuws schoentje, gevonden in de donkerblauwe grachtenmodder, het vrouwenoproer op het begijnhof, het dagboek van een doodsbange pater tijdens de hongersnood van 1575, de tragedie van het dienstmeisje Elsje Christiaens en de gevierde schilder Rembrant van Rijn, de apocalyps van burgemeester Coenraad van Beuningen, de Grote Kou van 1763 en de vergeten moed van Wallie en Gijs van Hall. In dit boek voert Mak ons via sierlijk gestutte en sfeervol verlichte gangen door de diepe, diepere en diepste lagen van het hoofdstedelijk verleden, van de eerste nederzetting rond het jaar 1000 tot het heden waarin Amsterdam staat voor uitdagende vraagstukken op het gebied van onder meer milieu en immigratie.

Mijn oma kwam uit Sloten, toen nog een dorpje vlak bij Amsterdam. En hoewel mijn moeder het nog steeds ontkent, kon je dat ook overduidelijk aan mijn oma horen. Nog steeds kom ik graag in onze hoofdstad, je raakt er niet uitgekeken. Het was daarom ook geen vreemde keuze om aan dit boek te beginnen.

Geert Mak ken ik van In Europa, een serie Europa in de 20e eeuw. Schitterende serie! Het boek van de serie heb ik van mijn moeder gekregen laatst, maar moest hem zelf nog ophalen in de boekwinkel. Tegelijkertijd heb ik dit boek aangeschaft. Nadat ik zag dat In Europa toch wel héle kleine lettertjes had ben ik maar in dit boek begonnen.

Het boek leest ontzettend door. Dat komt vooral omdat er in chronologische volgorde is geschreven, in plaats van dat er gekozen is om per onderwerp de stad toe te lichten. Handig is wel voor de leesbaarheid dat je de straatnamen van de stad kent. In mijn versie zat geen straatnamenkaart, maar het hele tijd op moeten zoeken leest sowieso al niet erg lekker. Wel zit er een kaartje in met alle gebouwen. Om het boek te kunnen lezen heb je wel enige basiskennis van de geschiedenis nodig, zodat je de verhalen in context kan plaatsen.

Voor het boek heeft Geert Mak vooral gekozen om dit te bekijken vanuit de echte Amsterdammer, hoe zij in hun tijd de stad meemaakten. Uiteraard zijn dit vaak de betere burgers, omdat deze konden lezen en dagboeken konden schrijven. Later kwamen daar natuurlijk ook de krant, de radio en de televisie bij, waardoor ook het ‘gepeupel’ een woord kreeg. Ergens vind ik het wel jammer dat juist deze verhalen niet opgeschreven zijn en daardoor niet in het boek opgenomen zijn, maar verhalen die van generatie op generatie overgaan zijn vaak ook niet zeer betrouwbaar. Mak schrijft alsof je er echt bij was, heel verhalend, heel betrokken. Pas als je naar de verhalen van de laatste eeuw gaat kijken zit er af en toe wel een belerend vingertje in, iets wat Mak ook in In Europa deed, en omdat het vaak niet mijn visie is kan dit ook gaan ergeren. Desalniettemin blijft het goed om een spiegel voor te houden, waardoor er van de fouten geleerd kan worden.

Dit boek is niet alleen erg geschikt voor de die-hard geschiedenisfan, maar ook voor de lezers die graag wat meer geschiedenisboeken zouden willen lezen en niet weten waar ze aan moeten beginnen. Leest makkelijk, goed voor de algemene kennis en helemaal een aanrader voor mensen die ‘iets’ met Amsterdam hebben!

Ik las Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans

10 februari 2014 · 1 Comment

Erik of het klein insectenboek door Godfried Bomans
Uitgegeven door Nederland Leest op/in 1940
Genres: Fictie, Speculatieve fictie, Sprookjes
Pagina's: 129
Taal: Nederlands

Boven het bed van Erik Pinksterblom hangt een schilderij van wuivend gras onder een blauwe zomerlucht met wolken. Tussen het gras krioelt het van kleine diertjes: kevers en rupsen, wespen, hommels en mieren - de gehele insectenwereld loopt daar tussen het gras van het schilderij Wollewei. Op een goede nacht stapt Erik de lijst van het schilderij binnen en leert hij het leven in het land der insecten van dichterbij kennen. Erik leert dat insecten toch ook maar insecten zijn, en dat ze op dit punt veel gelijkenis vertonen met de mensen.

Erik of het klein insectenboek is in november 2013 als cadeautje van Nederland Leest door de bibliotheek uitgedeeld. Mijn moeder had hem voor mij meegenomen, maar toch trok het mij niet direct om het boek te gaan lezen. Waarschijnlijk omdat ik niet zo’n fan ben van vieze beestjes. Desalniettemin ben ik een paar dagen geleden begonnen met het lezen.

Hoewel het boek neer wordt gezet als een kinderboek, hoofdpersoon Erik is 9, is het een boek dat ook prima door volwassenen gelezen kan worden. Het boek is geschreven tijdens het hoogtepunt van de surrealisme, wat duidelijk terug te vinden is in het boek. Het lijkt allemaal weer heel voorspelbaar, maar dan komt er toch weer een stukje dat je totaal niet had zien aankomen. Erik komt iedere keer weer nieuwe insecten tegen, waarover hij op school heeft geleerd, en met hen maakt hij steeds weer nieuwe dingen mee. Hij komt er dan ook achter dat de insecten veel overeenkomen met de mensen om hem heen (waarmee het boek een kleine overeenkomst vormt met Animal Farm, hoewel daarin dieren met personen worden vergeleken, in plaats van karaktertrekken), waardoor het boek ook een filosofisch tintje heeft. Anders dan sommige mensen gaan de dieren normaal met elkaar om, natuurlijke vijanden daargelaten. Godfried Bomans heeft met dit verhaal een sterk stuk afgeleverd, waarin hij niet bang is om ietwat lugubere humor te gebruiken en ook zijn taalgrapjes zijn heerlijk.

Oordeel: Erik of het klein insectenboek is een ontzettend leuk boekje om te lezen. Het verhaal is leuk, het heeft een diepere laag door het filosofische tintje en het oubollige taalgebruik is schitterend! Dit boek is dan ook zeker aan te raden voor de leeslijst.

Ik las The Fault In Our Stars van John Green

28 december 2013 ·

The Fault in Our Stars door John Green
Uitgegeven door Penguin Books op/in 10 januari 2012
Genres: Algemene fictie, Contemporary/Gegenwartsliteratur, Fictie, Medische fictie
Pagina's: 313
Taal: Engels

Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd - ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: ''An Imperial Affliction'' van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

Je kon geen vorm van social media meer open slaan, of The Fault In Our Stars van John Green kwam wel een keer langs. Van YouTube tot GoodReads en Twitter, iedereen ravede er over. Hierdoor werd ik uiteraard ook erg benieuwd naar het boek.

Als eerste, het boek is een stuk makkelijker dan ik me had voorgesteld. Het is een typisch YA-boek, waar ik zelf weinig van lees. Derhalve is het boek dan ook niet geschikt om op je leeslijst te zetten in jae examenjaren, hoewel het in de onderbouw nog prima acceptabel zou kunnen zijn. Het heeft een grote bladspiegel, waardoor er weinig op de bladzijdes staat en je snel door het aantal pagina’s bent. Het boek had hierdoor prima de helft dunner gekund.

Let’s face it, het boek heeft een beladen onderwerp, beide hoofdpersonen hebben kanker. Desalniettemin wordt hier weinig aan getrokken en daar ben ik blij mee, Hazel wil niet dat er nadruk op wordt gelegd dus het boek doet dat ook niet, want dat had het verhaal sowieso kapot gemaakt, hoewel het ook niet baanbrekend moeilijk is om grapjes te maken over kanker.

Hazel vond ik persoonlijk een erg leuk karakter, zoals gezegd doet ze heel nuchter over haar ziekte en laat ze haar ziekte niet haar worden en dat is een levensinsteek die ik erg bewonder en toejuich. Augustus vond ik meer op een overlay attached boyfriend lijken, nét iets te perfect en net iets te goed. Hypocriet ook, met zijn sigaretten. Wel kwamen ze me beide over alsof ze de levenswijsheid hadden van iemand die al vijfhonderd jaar geleefd had. Er werd net iets te hard geprobeerd om heel diep en filosofisch te zijn, wat heel erg spijtig ten koste ging van de humor. Het zijn ook allemaal platte karakters, weinig diepgang, geen redenen voor bepaald handelen.

Gelukkig wordt dit boek helemaal goed gemaakt door Peter van Houten. Het is een klootzak, of althans, zo moet hij overkomen. Bij hem had ik totaal niet het gevoel dat er om de bladzijde werd gevraagd of ik al in huilen was uitgebarsten. Met hem had ik ook enige vorm van medelijden, bij hem was ook bekend waaróm hij bepaalde dingen deed. Ik had graag gewild dat hij wat meer naar voren was gekomen in het verhaal.

Mijn mening: ik weet niet zo goed wat ik van het boek moet vinden. Aan de ene kant is het zeker een goed boek voor de doelgroep, zeker de mensen die wat jonger zijn dan de Hazel en Augustus. Ik kon om sommige stukken prima lachen, een beetje meeleven en alles. Aan de andere kant, de hoeveelheid open deuren die in het boek staan zijn damn too high! Het was af en toe vrij voorspelbaar, en het einde was totaal niet bevredigend. Het is niet dat John Green over een heel baanbrekend onderwerp heeft geschreven en daarnaast ook nog niet eens bijzonder goed. Gelukkig is het een snelle lees en is het karakter van Peter van Houten echt geweldig. Waarschijnlijk omdat ik niet bij de doelgroep hoor en ik teveel verwachtte door de vele lovende recensies.

Ik las A Short History of tractors in Ukrainian door Marina Lewycka

2 december 2013 · Leave a Comment

A Short History of Tractors in Ukrainian door Marina Lewycka
Uitgegeven door Penguin Books op/in 31 maart 2005
Genres: Fictie, Humoristische fictie & satire, Romantische fictie
Pagina's: 324
Taal: Engels

De vierentachtigjarige vader van de vertelster, een Oekraïens ingenieur die in Engeland woont, wordt verliefd op een struise Oekraïense, die met alle geweld naar het Westen wil en een gefortuneerd man, hoe oud ook, aan de haak wil slaan. De vrouw blijkt een ramp en de tussenkomst van de twee dochters van de ingenieur, een nogal zonderlinge man die een boek over tractoren schrijft, is nodig om de situatie weer in het reine te brengen

Zoals gewoonlijk bij mijn huidige boekenstapel, heeft het een tijdje geduurd voordat deze uit de kast kwam. Ik wist totaal niet wat ik van te voren moest verwachten, maar het leek me erg sterk dat de titel de inhoud zou omschrijven.

Potentieel goed verhaal: oude man (84) gaat met jonge bimbo (36) en zijn dochters doen er alles aan om ze uit elkaar te krijgen, want de enige reden dat zij met hem wil trouwen is om een visum te krijgen. Onderwijl de dochters er van alles aan doen om hun vader niet te laten trouwen met Valentina, is de vader zelf ook nog bezig met een verhaal over tractoren, welke in delen door het boek verschijnen. Eigenlijk is de familie nooit echt een familie geweest, de moeder was een soort lijm en toen zij overleed is de ellende begonnen. De zusjes hebben een intense hekel aan elkaar door gebeurtenissen in het verleden en de vader wil het allerliefst weer terug gaan naar Oekraïne.

Het boek ergerde mij wel op bepaalde punten. Zo had Nicolai, de vader, graag een ruggengraat cadeau willen doen, het leek wel of die man helemaal niks zelf kon. Ook Valentina haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, ze spreekt namelijk erg slecht Engels (als je in Engeland wilt wonen, waarom leer je dan geen Engels?) en verdiende echt een schop onder haar kont af en toe.

Desalniettemin vond ik het boek erg vermakelijk. Geen hoogstandje, hoewel het boek genomineerd was voor de Orange Prize, maar een prima titel voor in de kerstvakantie of in de zomer. De karakters bleven een beetje plat, en Nadja was vooral een verteller van het verhaal, waardoor het meer op een raamvertelling leek af en toe dan een verhaal uit de eerste persoon. En dat Valentina niet goed Engels kan wordt in het boek duidelijk gemaakt door een ontzettend slechte Engelse uitspraak, waar ik regelmatig goed om kon lachen. Het is inderdaad af en toe een beetje oppervlakkig, maar dat maakt niet uit. Als metafoor dan nog de verhalen over de tractoren, die staat voor de reis van het oosten naar het vrije westen. Het voegt niet veel toe aan het verhaal, al is het wel leuk voor de literaire waarde.

Lezen? Ach, geen hoogstandje zoals ik als schreef, maar een prima boek dat je prima kan vermaken. Als je iets wilt lezen dat iets meer onderhoudend is zou ik wel zoeken naar een andere titel.

Ik las Max Havelaar van Multatuli

18 november 2013 · Leave a Comment

Max Havelaar door Multatuli
Uitgegeven door AD op/in 1860
Genres: Algemene fictie, Fictie, Historische fictie, Sociale fictie
Pagina's: 277
Taal: Nederlands

Max Havelaar' is een aanklacht tegen het misbruik van het cultuurstelsel, tegen herendiensten en tegen plichtsverzuim door Nederlandse ambtenaren in Nederlands-Indië. In de vorm van een raamvertelling begint het verhaal door de ogen van Droogstoppel, een gierige man van de hogere klasse, die door een zekere Sjaalman een manuscript in zijn handen krijgt gedrukt. Hij besluit het te lezen, waarop het verhaal overspringt naar Max Havelaar, die zojuist een baan heeft gekregen als assistent-resident in Nederlands-Indië. Al gauw komt hij hier achter het onrecht dat de inwoners wordt aangedaan, waarop hij besluit hier tegen te strijden.

‘Vind je dat nou daadwerkelijk leuk om te lezen?’ werd mij gevraagd op Twitter. Ja, waarom niet, een paar gelezen klassiekers zijn is zeker niet slecht voor je ontwikkeling. Daarnaast is het zo’n boek dat iedereen kent, maar als je hen dan vraagt of ze het ook gelezen hebben kijken ze je aan alsof je ze water zien branden.

Persoonlijk vond ik het best een lastig boek om door te komen, maar dat lag vooral aan de schrijfstijl van het boek. Ik had een herdruk naar de vijfde druk, dus het was niet helemaal zo Nederlands zoals wij het nu kennen (is een tik, ik lees een boek het liefst in de originele taal, dus ook een hertaling vind ik irritant omdat dat niet precies is wat de schrijver bedoelde). De schrijfstijl is vrij stijf, niet zo zeer moeilijk had ik het idee, maar even lekker weglezen wil ik het ook niet noemen.

Het boek begint echt verschrikkelijk langdradig, er worden veel dingen bijgehaald waarvan je denkt ‘eh, wat doet dit er in hemelsnaam toe?’. Aan de andere kant, als je dat niet al te serieus neemt is het personage Droogstoppel best nog wel lachwekkend ook. Pas in hoofdstuk vijf word je meegenomen naar het daadwerkelijke verhaal waar je dacht dat het over zou gaan, de onderdrukking in Nederlands-Indië en wordt Max Havelaar hoofdpersoon.

Ook hier zijn weer lange dialogen, die ik op eens of andere manier minder interessant vond dat het Droogstoppel-gedeelte. Misschien waren er ook teveel onderliggende lagen die ik eventueel niet goed begrepen heb. Zo wil ik zeker weten het verhaal van Saïdjah en Adinda nog een keer lezen, dat vond ik erg mooi, en de rest van het boek wil ik graag nog een keer lezen om het beter te begrijpen. Aan het einde van het boek wordt de schrijver, Multatuli, zo boos dat hij het heft in eigen handen neemt en op dat moment springt het vuurwerk uit het boek. Een naar mijn idee goed en passend einde voor dit boek.

Leeslijst? Ja en nee. Het is een pareltje voor je leeslijst en zal je ook een hoog cijfer opleveren, maar dit is een boek dat je zonder gehijg van de docent in je nek moet gaan lezen. Het liefst gewoon nog eens een tweede keer zodat je het ook écht snapt. Als je leesniveau niet zo heel hoog is, dan raad ik persoonlijk wel aan om eerst een paar andere boeken te lezen.

Ik las De man van je leven van Arthur Japin

13 oktober 2013 · Leave a Comment

De man van je leven door Arthur Japin
Uitgegeven door De Arbeiderspers op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Medische fictie, Psychologische fictie, Romantische fictie
Taal: Nederlands

Uit zorg voor haar man gaat Tilly op zoek naar een vervangster voor zichzelf, iemand die straks haar plaats naast hem kan innemen. Zij is namelijk ongeneeslijk ziek. De vrouw die zij vindt past echter zo perfect bij haar man, dat hij haar zelf al had gevonden en met haar een geheime relatie heeft gehad. Wanneer Tilly nietsvermoedend de twee voormalige geliefden bij elkaar brengt, verandert de dreigende tragedie in een klucht. De vraag is: wie heeft de regie? Was de chaos die zij zelf veroorzaakt nu wel of niet Tilly's opzet?

Opeens kreeg ik een mailtje dat ik het nieuwe boek van Japin vooruit kon bestellen. Even wat gemist, want zijn vorige boek is ook nog geen jaar oud meende ik me te herinneren. Een schitterend gebrek is mijn favoriete boek, maar aan een ander boek van Japin had ik me nog gewaagd, bang om teleurgesteld te geraken.

‘Don’t judge a book by its cover’ is hier duidelijk het devies. Voordat ik de achterkant had gelezen dacht ik dat het weer een geschiedenisverhaal zou worden, zoals bijvoorbeeld De Zwarte met het Witte Hart, maar dat was zeker niet het geval. Op een of andere manier deed het verhaal me ontzettend denken aan Komt een Vrouw bij de Dokter, maar dan wel in de stijl van Arthur Japin die ik al kende.

Een boek van Japin staat garant aan vele schitterende quotes, die ook in dit boek weer rijkelijk aanwezig waren. Toch ben ik van mening dat Japin beter kan schrijven, het komt hier niet echt geheel uit de verf en dat is jammer. Het is een leuk boek, waar je makkelijk door heen leest, maar ik denk dat als dit boek geschreven was door bijvoorbeeld een vrouw, dat het boek onder een geheel ander genre zou vallen. De een probeert een geheim te bewaren voor een ander, waardoor sommige dialogen wat Glee-achtig awkward over kunnen komen. Het perspectief verandert dan ook het hele boek door, de ene keer is het Tilly, dan weer Markus of Iris of een alwetende verteller.

Over het boek sta ik dan ook een beetje in dubio. Het is zeker geen slecht boek, zoals het bovengenoemde Komt een Vrouw bij de Dokter, maar ik denk dat Arthur Japin veel meer in zijn mars heeft dan dit. Het zijn vooral de vlagen van schitterende quotes en het mooie taalgebruik die het boek dragen, het verhaal op zichzelf is weinig bijzonders. Het boek was beter geweest als er meer drama in voor kwam, het wat dieper op alle gevoelens in ging, in plaats van dat het een doktersromannetje dreigt te worden. Het boek heeft daar ook zeker potentie in, het heeft alleen een beetje verkeerd uitgepakt. Misschien ben ik ook louter teleurgesteld omdat mijn verwachtingen heel hoog waren.

Ik las Joe Speedboot van Tommy Wieringa

17 september 2013 · Leave a Comment

Joe Speedboot door Tommie Wieringa
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 1 juli 2005
Genres: Bildungsroman, Contemporary/Gegenwartsliteratur, Fictie, Humoristische fictie & satire
Pagina's: 315
Taal: Nederlands

Fransje Hermans, de verteller van het verhaal, is na een ongeluk invalide geraakt en heeft voorgoed zijn spraakvermogen verloren. Hij is de zelfbenoemde chroniqueur van het dorp Lomark. Zijn fascinatie voor de nieuweling Joe Speedboot is grenzeloos: Joe Speedboot, de jongen die zijn eigen naam gekozen heeft en op zijn vijftiende al bommenlegger, vliegtuigbouwer en bewegingsfilosoof is. Nauwgezet observeert Fransje hoe nog een nieuwkomer de natuurlijke orde van het dorp komt verstoren: Joe’s stiefvader Papa Afrika, een zachtaardige Nubiër met gazellenogen die een kleine scheepswerf begint op de oever van de Rijn. Dan verschijnt de geheimzinnige Picolien Jane, een beeldschone Zuid-Afrikaanse, aan wie Fransje zijn kronieken opdraagt en voor wie levenslange vriendschappen op het spel worden gezet. In haar komen alle verhalen samen, met noodlottige gevolgen.

Jaarbreed moesten we dit boek lezen in havo4. Nog nooit eerder had ik een literair boek gelezen, dus dat was even wennen. Toentertijd heb ik het boek nooit uitgelezen en heb afgelopen week opnieuw een poging gewaagd aan het boek.

Het boek bestaat uit drie delen, Penseel, Zwaard en En Toen. Hoofdpersoon is Joe Speedboot, maar het verhaal wordt verteld vanuit het kader van Fransje Hermans. Het is een typische bildungsroman, iedereen wordt volwassen. Dit leidt overigens niet tot een happy ending, de meeste karakters krijgen op een of andere manier met een desillusie te maken. View Spoiler » Toch zorgt dat er niet voor dat het verhaal negatief of naargeestig is. Integendeel, door het schitterende taalgebruik van Tommy Wieringa is het juist een zeer levendige roman waar je makkelijk door heen leest. Op het eerste gezicht denk je dat het alleen over Fransje gaat, of Joe, maar het tegendeel is waar. Vele goed ontwikkelde karakters worden voorgeschoteld en als je denkt te weten hoe het verhaal gaat aflopen wordt er nog een verrassingselement in gestopt.

Vele thema’s komen voor in het boek, waaronder escapisme, velen willen graag wegvluchten van hun saaie werkelijkheid, de kleinburgerlijkheid in het dorp en hun dromen waar maken. Misschien is het daarom ook wel een goed boek, omdat we kunnen genieten van andermans problemen in plaats die van ons zelf.

Aanrader? Ja, geen twijfel over mogelijk! Schitterende zinnen, prachtige woorden en goed verhaal. Qua niveau is het geen ontzettend moeilijk boek en ook als je niet van Disney-alike eindes houdt is dit een prima boek. Oh, en een stortvloed aan mooie quotes, geloof me.