Fictie Archieven - Tamaraaa

Ik las Pogingen iets van het leven te maken van Hendrik Groen

9 mei 2016 · Leave a Comment

Pogingen iets van het leven te maken door Hendrik Groen
Serie: Hendrik Groen #1
Uitgegeven door Meulenhoff op/in juni 2014
Genres: Fictie, Humoristische fictie & satire
Pagina's: 328
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com
Goodreads

Hendrik Groen is wel oud maar niet dood, en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord.

Pogingen iets van het leven te maken klinkt als een titel voor een dagboek van een gemiddeld puberboek. Niets is minder waar, want de hoofdpersoon en schrijver van dit dagboek, Hendrik Groen, is 83 1/4 jaar oud. Hendrik Groen leeft in een bejaardentehuis en schrijft vanuit daar een jaar lang over alledaagse gewoontes.

Hendrik Groen is helemaal nog niet aan het wachten op de dood. Hoewel hij natuurlijk er niet jonger op wordt vermaakt hij zich nog prima. Goede vriend Evert, iemand met veel humor en zegt waar het op staat, spreekt hij bijna elke dag en na verloop van tijd komt er een nieuwe dame in het tehuis te wonen, waar Hendrik ook veel interesse in heeft. Samen met nog een paar anderen vormen ze samen de Omanido Club, oftewel de ‘oud maar niet dood’-club.

Bijna iedere dag schrijft Hendrik Groen wel iets in zijn dagboek. Over de dagelijkse gebeurtenissen in het huis, zoals het vissenincident, het dagelijkse eten, het gedrag van medebewoners en vooral het geklaag van medebewoners. Ook wordt er ruimte gemaakt om te spreken over de dagelijkse gebeurtenissen in de wereld. Het boek speelt zich af in 2013, en ik moet eerlijk bekennen dat ik regelmatig ‘oh ja dat is inderdaad ook nog gebeurd’ of ‘was dat al weer in 2013?’ heb gedacht. Vooral Henk Krol (niet de broer van) wordt besproken.

Al met al vond ik het een vermakelijk boekje. Het was leuk om te lezen, het las ook vlot door en het was realistisch. Je moet geen taferelen verwachten zoals De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, deze gebeurtenissen en overpeinzingen hadden ook bij jouw of mijn grootouders kunnen afspelen. Het is typisch een boekje dat je tussendoor leest, of wanneer je het ècht héél druk hebt. Ondanks best heftige gebeurtenissen in het leven van Hendrik Groen View Spoiler », is hij optimistisch, mede door zijn vriendengroep. Wat mijns inziens het beste aan het boek is, zijn de grappen van Evert. Evert drinkt graag een glaasje en neemt geen blad voor de mond, zijn grappen en opmerkingen zijn daardoor niet altijd even politiek correct. Overigens ben ik behoorlijk wat zwarte humor gewend, dus ik kijk hier niet meer van op.

Wat ik sterk vond is dat er zonder een te belerend toontje er aandacht gevraagd wordt voor dingen waar bejaarden tegenaan lopen. Hoe ga je om met een niet-meewerkende bestuurslaag? Wat te doen bij mensen die dement worden, of hulp willen krijgen bij het sterven? Wat te doen als bewoners elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen omdat ze verloren hebben bij bingo en zo de worst voor hun neus weggekaapt zien?

En de belangrijkste vraag: wie is Hendrik Groen nou eigenlijk? Zelfs het Parool heeft een poging gedaan om het uit te zoeken, maar tevergeefs. Misschien is het inderdaad een bejaarde, of een bejaarde met een ghostwriter, of misschien zelfs gewoon een pseudoniem van een kwieke dertiger. Weet jij het?

Ik las Het Smelt van Lize Spit

14 maart 2016 · Leave a Comment

Het smelt door Lize Spit
Uitgegeven door Das Mag op/in december 2015
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 480
Taal: Nederlands
Goodreads

Dertien jaar nadat Eva voor het laatst in haar geboortedorp is geweest keert ze terug, met een blok ijs in de kofferbak. Dertien jaar geleden zijn er gruwelijke dingen gebeurd en Eva wil wraak, het liefst op het hele dorp.

Opeens was ze daar: Lize Spit. Voordat ik het oprichterspakket bij Das Mag bestelde had ik nog nooit van haar gehoord, laat staan gelezen. Toch was ik door de synopsis al het meest geïnteresseerd in dit boek van Das Mag. Een blok ijs en een Vlaams dorp. Het klonk tragisch en als ik ergens van houd dan is het wel een tragisch verhaal. Kan Lize Spit mijn verwachtingen waarmaken?

Holy fuck dit boek lezen was een beste bevalling zeg. Ik heb al weken last van een leesdip en qua lezen wilde niks. Gelukkig wint de aanhouder en ik ben blij dat ik het boek van kaft tot kaft heb gezien. Het is me duidelijk geworden waarom er zes uitgevers om haar manuscript hebben gevochten, want dit is een debuut waar je u tegen zegt.

Unheimlich

Eva, de hoofdpersoon, keert terug naar haar geboortedorp voor een bijeenkomst van de overleden dorpsgenoot Jan. Vanaf het eerste hoofdstuk heeft het verhaal iets unheimlichs, er zijn dingen die niet kloppen. Je leert Eva en haar familie steeds beter kennen, haar ouders, haar broer en zusje, haar twee vrienden. En omdat je geen verhaal kan schrijven over mensen waarbij alles klopt en alles goed loopt is dit een gezin en dorp waar niets is dat het lijkt. Het gaat helemaal niet over Jan, het gaat helemaal niet over zijn herdenking, het gaat over het doen en laten van Eva. Het viel me op dat het zoveel overeenkomsten heeft met Iedereen kan schilderen van Emma Curvers, en hoewel dat ook best een vermakelijk boek was kan het boek niet tippen aan Het Smelt van Lize Spit. Het is alsof ze beiden een writing prompt hebben gekregen, maar dat het verhaal van Lize Spit vele malen beter is uitgevoerd.

Het Smelt is citeerbaar

Toch wil ik niet teveel gaan vertellen, omdat dit het soort verhaal is waar je juist zo blanco mogelijk in moet beginnen. De opbouw van het verhaal is fantastisch. Er zijn drie soorten hoofdstukken: een hoofdstuk in het heden, waarin Eva vertelt over de herdenking van Jan, een hoofdstuk van een jonge Eva en een hoofdstuk over een wat oudere Eva. Het verhaal heeft verder prachtige citaten, waarmee Lize Spit fantastisch goed laat zien dat zij de schrijfstijl ‘show, don’t tell’ onder de knie heeft. Je kunt het boek op een willekeurige bladzijde openslaan en je kan een mooi citaat vinden. Zoals op pagina 252:

Om wereldvrede had ik nooit écht gevraagd. Om een paternoster aanvankelijk ook niet en toch kreeg ik er een van opa bij mijn eerste communie, in plaats van de gewoonlijke bijdrage voor een beginnersfiets. Hij overhandigde me een lederen etui met daarin een snoer met vijfenvijftig bolletjes – tussen elke tien witte kralen zat er één blauwe.

Ik kan niks anders zeggen dan dat dit boek een bindend leesadvies is. Niet dat het een perfect boek is, en ik hoop ook niet dat dit Lize Spits’ hoogtepunt is, maar het is wel een boek dat je niet snel zult vergeten. Het is zo intrigerend geschreven, je wilt steeds maar een bladzijde of hoofdstuk verder lezen. Zelfs tijdens mijn leesdip ben ik verder gaan lezen, al waren het maar drie pagina’s, terwijl ik meestal als ik een leesdip heb helemaal geen boek aanraak. Ik hoop dat we nog veel vaker van Lize Spit mogen horen!

Ik las Oorlogswinter van Jan Terlouw

24 februari 2016 · Leave a Comment

Oorlogswinter door Jan Terlouw
Uitgegeven door Geef Mij Maar Een Boek op/in 1972
Genres: Fictie, Historische fictie
Pagina's: 174
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com
Goodreads

Michiel van Bennekom is een 15-jarige jongen in de laatste oorlogswinter van de Tweede Wereldoorlog. Hij wil graag zijn dorp helpen, maar wordt door weinig mensen serieus genomen. Langzaamaan kan hij toch het een en ander betekenen voor anderen. Een zware taak voor Michiel, want in tijden van oorlog is het niet duidelijk wie hij wel en wie hij niet kan vertrouwen. Hoe gaat hij hiermee om?

Oorlogswinter is sinds afgelopen zaterdag voor één euro bij de betere boekhandel te koop. Uiteraard heb ik daar gebruik van gemaakt. Het meest gelezen kinderboek sinds de Tweede Wereldoorlog dat ook gaat over de Tweede Wereldoorlog. Jan Terlouw maakte het allemaal zelf mee, ook hij had de leeftijd van Michiel ten tijde van de hongerwinter.

Oorlogswinter – al jaren een klassieker

Waarom is Oorlogswinter nou zo’n fenomenaal boek, hoe kan het dat dit boek al zoveel jaren mee gaat? In eerste instantie heeft het boek een thema dat veel mensen aanspreekt: oorlog. Zelfs als de Tweede Wereldoorlog niet geheel je interesse wekt. De Tweede Wereldoorlog is een goede basis om vele andere gebeurtenissen in de wereld te verduidelijken en uit te leggen, zoals genocide, polarisatie, macht, emancipatie, etc. Daarnaast maak je het verhaal mee door de ogen van Michiel, een jongen met het hart op de goede plaats en iemand die graag iets goeds wil doen voor de gemeenschap. Dat tweede maakt het boek ook heel spannend, want hoe gaat Michiel dit doen zonder gesnapt te worden door verraders in het dorp of door de Duitsers?

Oorlogswinter is niet alleen een goed verhaal, want met alleen een goed verhaal kom je er ook niet. Het is ook een verhaal waarbij je gaat nadenken: wie is er wel te vertrouwen, wie niet? En is iemand wel zo goed/slecht als andere mensen denken? Wat zou je zelf moreel doen in deze situatie?’. Dit maakt het boek heel geschikt om er met anderen over te praten en te discussiëren, bijvoorbeeld bij in een klas of bij een boekenclub. Juist door deze ondertoon is het boek niet alleen goed om te lezen voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Kinderen zouden zich kunnen afvragen wat zij zouden doen als ze in de situatie van Michiel zaten, volwassenen zouden zich kunnen afvragen aan welke kant zij zouden staan.

Oorlogswinter voor de leeslijst

In mijn optiek is Oorlogswinter een uitermate goed boek om op je leeslijst te zetten als je in de onderbouw van de middelbare school zit. Het boek heeft korte hoofdstukken en ondanks de oubollige woorden is het vlot geschreven. Dat wil zeggen: geen al te lange zinnen, helder geschreven en geen obscure verwijzingen naar het een of ander. Doordat de gebeurtenissen elkaar continu opvolgen wil je maar blijven weten hoe het verhaal verder gaat. Ook is Michiel veertien jaar, precies de leeftijd van kinderen in de onderbouw van de middelbare school. Wel raad ik aan om pas aan dit boek te beginnen als je enige kennis hebt van de Tweede Wereldoorlog. Het is in principe niet heel erg nodig om de verhaallijn te volgen, maar het helpt je wel heel erg om het boek te begrijpen.

Eindoordeel van Oorlogswinter

Dit boek geef ik een volmondige 5 uit 5.

Solomonica de Winter – Achter de regenboog

30 juni 2015 · Leave a Comment

Achter de regenboog door Solomonica de Winter
Uitgegeven door Prometheus op/in 2014
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 210
Taal: Nederlands

Na de gewelddadige dood van haar vader is de inmiddels dertienjarige Blue gestopt met praten. Ze heeft maar één liefde over: die voor het boek dat ze van hem kreeg vlak voor zijn dood, waarin ze onafgebroken leest. Wanneer Blue haar vaders moordenaar ontmoet, besluit ze dat dodelijke wraak het enige is wat haar rest. Maar voor het zover is wordt ze verliefd. En dan neemt alles een onverwachte, nog veel gewelddadiger wending dan voorzien.

Een tijd terug moest ik met de trein van Leiden naar Groningen, maar was veel en veel te vroeg op het station. Gelukkig is er gewoon een boekenwinkel op Leiden Centraal, waar ik even heerlijk rondgestruind heb. Lang verhaal kort, ik zag dit boek liggen, voegde hem toe aan mijn Goodreads en heb hem uiteindelijk bij de bibliotheek geleend.

Wat ik er van moest verwachten wist ik niet zo heel goed. Van haar ouders (ja, ze is inderdaad dochter van) heb ik geen werk gelezen en in de bibliotheek stond het bij de misdaadboeken ingedeeld (en van misdaadboeken ben ik geen groot fan). Uiteindelijk heb ik het boek in één dag uitgelezen!

Petje af voor de schrijfster, ze was namelijk zestien toen ze dit boek schreef. Het leest lekker door, er zitten geen gaten in het boek en het is een verdomd goed bedacht plot. Het verhaal gaat over Blue, een meisje dat zowel een man als een vrouw heeft vermoord, en hierover verslag doet aan haar dokter. Ook de dood van haar vader hakt er in, door deze gebeurtenis praat ze niet meer. Desalniettemin heeft ze een troost, The Wizard of Oz, een boek dat ze ooit van haar vader heeft gekregen paralel loopt met het verhaal van Blue zelf. Ondanks dat Blue twee mensen heeft vermoord en de boel niet meer op een rijtje heeft staan blijf je wel sympathie houden voor het personage.

Uiteindelijk blijkt dat View Spoiler » Hoewel hier eerder in het verhaal al naar gehint werd, zag ik deze wending niet aankomen. Op zich vond ik het misdaadgehalte van het boek wel meevallen, dit boek valt eerder te categoriseren als een psychologisch verhaal. Twee moord maakt nog geen misdaadsverhaal. Het verhaal komt langzaam op je af, het neemt je over, je groeit er in, het is een schitterende mindfuck. De titel is een mooie verwijzing naar het wereldberoemde lied uit The Wizard of Oz.

Het is misschien niet een boek wat je even luchtig wegleest op het strand. Eerder een boek wat je in een ruk uitleest op een regenachtige vrije middag. In ieder geval: ga dit boek lezen. Ik hoop niet dat dit het laatste boek van Solomonica de Winter is, want als ze op dit niveau door groeit, dan kunnen we nog veel goeds van haar verwachten.

Myrthe van der Meer – Up

14 mei 2015 · Leave a Comment

Up door Myrthe van der Meer
Uitgegeven door The House of Books op/in 2015
Genres: Algemene fictie, Fictie, Medische fictie
Pagina's: 352
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com

Emma is jong, getalenteerd, bevlogen en ze heeft levenslang... de levenslange diagnose manisch depressief. Als Emma vol goede moed naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeuren er een aantal dingen die ze niet helemaal had voorzien; haar psychiater is verdwenen, de vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz. Alweer.

Toen Myrthe van der Meer het vervolg van PAAZ aankondigde was ik erg verheugd en kon ik niet wachten tot ik het het kon lezen! Ondanks het onderwerp vond ik PAAZ erg lekker weglezen. Ook het boek Kalf kon ik goed waarderen, dus ik was zeer benieuwd naar het vervolg van PAAZ. Dit boek heb ik gelezen op mijn e-reader.

Up las door de schrijfstijl lekker weg. Desondanks was dit boek een beetje ‘meh’. Het was niet heel slecht, maar verdomd goed was het nou ook weer net niet. Het was bij lange na niet geen nieuwe PAAZ. Het was allemaal wat te voorspelbaar.

Uiteindelijk weet ik niet zo heel goed wat ik van dit boek moet vinden. Aan de ene kant is het prima geschreven, het leest goed weg. Ik denk zeker dat dit een aanrader is voor de omgeving van iemand met een psychische stoornis. Aan de andere kant vraag ik me af wat Up nou eigenlijk daadwerkelijk toevoegt aan PAAZ. In principe wordt gewoon tweemaal hetzelfde plot gebruikt. Same shit different toilet. Mocht er ooit een deel drie komen, dan hoop ik dat deze niet meer afspeelt op de PAAZ, maar in haar eigen omgeving. Hoe reageert haar omgeving op haar? Het was er wel, ergens, maar bijvoorbeeld het gesprek met haar moeder kwam een beetje als een moetje, zo van ‘goh we moeten even een plausibele verklaring geven voor het een en ander’.

Emma was nog steeds niks veranderd. Nog steeds wilde ze zo snel mogelijk weg, dacht ze dat ze het allemaal wel alleen aankon. Toch vond ik Emma een aimabel karakter ondanks mijn ergernissen. Jammer was dat de andere karakters veel minder goed waren uitgewerkt, want sommige karakters hadden best wel wat potentie om zich te ontwikkelen naar een rond karakter. Wel bonuspunten voor de opschriften op de t-shirts van Michiel, daar heb ik iedere keer weer hardop om moeten lachen.

Tsja, 3 sterren uiteindelijk. Niet slecht, ook niet fantastisch. PAAZ was leuker.

Tommy Wieringa – Dit zijn de namen

24 april 2015 · Leave a Comment

Dit zijn de namen door Tommy Wieringa
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 302
Goodreads

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust. Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.

Zoals zoveel van mijn boeken stond dit boek al maanden in de kast stof te collecteren. Eerder heb ik Joe Speedboot en Caesarion van Tommy Wieringa al met veel plezier gelezen, dus toen ik weer zin had om iets Nederlandstaligs te lezen koos ik heel makkelijk voor dit boek!

Als je van symboliek en geloof houdt, dan is dit precies je boek. Als je daar niet van houdt, blijf er dan maar ver van weg. Voor mij was het laatste duidelijk het geval. Heb met veel pijn en moeite dit boek uitgelezen. Tommy Wieringa probeert te hard in dit boek. Geen idee ook wat hij hiermee wil. Aan de ene kant van het verhaal heb je de oude politieman die er opeens achter komt dat hij Joods en opeens van alles gaat leren over het jodendom. Ondertussen zwerft er een groepje mensen door de steppe heen (hé, dat komt bekend voor!), die een gruwelijke misdaad hebben gepleegd welke Pontus tracht op te lossen.

Het is allemaal wat ver gezocht. de Joodse/joodse geschiedenis, immigrantenverhaal, identiteit, het zijn allemaal veel diepere lagen. Alleen liggen deze diepe lagen op de bodem van de oceaan, waarbij eigenlijk niemand zin heeft om daadwerkelijk naar deze bodem toe te zwemmen. Door de symboliek raakt het verhaal zelf ook kant noch wal. Het duurt ten eerste te lang voordat de twee verhaallijnen bij elkaar komen. Ten tweede de veel te saaie en lange monologen die bij de laatste Jood uit het dorp. ‘Echt, zoek een andere plek uit om ergens pretentieus over te wauwelen of zo’ was het eerste en enige wat ik dacht.

Het verhaal is best leuk geschreven, dat moet wel even gezegd worden. Voor de rest dit boek lekker in de winkel of de bibliotheek laten staan. Tommy Wieringa kan het wel, dat heeft hij al eerder bewezen, hij doet het in dit boek gewoon niet. En dat is jammer.

Mocht je alsnog de namen willen weten zonder het boek te lezen, lees dan lekker de Exodus.

Arnon Grunberg – Tirza

9 april 2015 · Leave a Comment

Tirza door Arnon Grunberg
Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar op/in 2006
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 304
Kopen op Bol.com
Goodreads

Jörgen Hofmeester is vader van twee dochters, werkzaam voor een gerenommeerd bedrijf. Dankzij een uitgekiend financieel beleid woont hij op stand. De vrijheid is hem te bandeloos: bandeloosheid leidt tot rampen. Stilstand is voor Hofmeester de voorwaarde voor liefde en geluk. Loom houdt hij van zijn dochters. Dat zijn echtgenote hem ingeruild heeft voor een jeugdliefde op een woonboot en dat een gedeelte van zijn vermogen is verdwenen door malversaties van merkwaardige groeperingen die de wereldeconomie beheersen, het deert hem niet. Zolang hij maar van zijn kinderen mag houden. Maar op een avond staat zijn echtgenote weer voor de deur. En dan doet een man zijn intrede in het leven van Jörgen Hofmeester, een man die als twee druppels water lijkt op Mohammed Atta.

Twee boeken van dezelfde auteur achter elkaar doe ik niet heel snel. De laatste tijd heb ik veel Engels gelezen en het was in mijn optiek tijd om weer meer Nederlands te lezen. Tirza was een van de weinige boeken die ik hier op mijn kamer had staan, dus de keuze viel al snel op Tirza (dat ik nog tientallen Nederlandse boeken op mijn e-reader heb staan doet er even niet toe haha).

Korte review: defuckijustread?

Lange review: Oké. Goed. Dit moet ik even op mij in laten zinken. Ik denk dat het woord ‘intrigerend’ het beste bij dit boek past. Dit is geen leuk boek, een boek waar je blij van wordt maar je wilt wel steeds verder lezen, meer weten. Het was anders dan Blauwe Maandagen en De Man Zonder Ziekte, boeken die ik eerder van Grunberg had gelezen, en dit in positieve zin. Wat ten eerste opvalt is dat het een heel citeerbaar boek is, de schrijfstijl is heerlijk en er staan de meest prachtige zinnen in.

Het boek is een weerspiegeling van alles wat de eerste tien jaar van deze eeuw is geweest. Neerslachtigheid, xenofobie, uitzichtloosheid, niet meer het idee dat de sky the limit was zoals in de jaren ’90. Jörgen voedde zijn Tirza, zijn zonnekoningin, veel te verstikkend op, hij was de volger van de religie Tirza. Hij nam haar mee naar celloles, las haar voor uit de Russische bibliotheek, was de fanatieke vader die haar vol enthousiasme meenam naar zwemmen. Jörgen zelf was een mislukte man. Gescheiden van zijn vrouw (die ook plots met haar rolkoffer voor de deur staat), zijn andere dochter heeft een studie natuurkunde opgegeven voor een B&B in Frankrijk en in zijn eigen baan was hij ook niet zeer succesvol.

[Read more…]

Arnon Grunberg – De man zonder ziekte

31 maart 2015 · Leave a Comment

De Man Zonder Ziekte door Arnon Grunberg
Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar op/in 2013
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 221
Taal: Nederlands
Goodreads

In De man zonder ziekte reist een jonge Zwitserse architect af naar Bagdad om een nieuw operagebouw te ontwerpen. Een man die er van overtuigd is dat een architect het leven van mensen mooier en makkelijker moet maken.

Dit boekje had ik eens gekocht omdat ik een periode veel met de trein moest reizen. Uiteraard is dit boek uiteindelijk in de kast beland en zat ik niet in de trein maar op mijn zitzak toen ik hem las, maar afijn. Eerder had ik al Blauwe Maandagen gelezen van Grunberg en hoewel dat boek me niet geheel kon bekoren was ik toch heel benieuwd naar dit boekje. Omdat deze wel dun is, waarschijnlijk.

‘Oké, weten we dat ook weer’ dacht ik na het lezen. Het was een vermakelijk boekje, niet al te moeilijk ook wat je inderdaad prima in de trein had kunnen lezen. Aan de andere kant was het zeer duidelijk dat Grunberg Der Prozeß van Kafka had gelezen. Jonge architect krijgt een opdracht in Irak, niets is wat het lijkt en hij komt flink in de problemen. Uiteindelijk wordt hij gered door het Rode Kruis maar is zo naïef dat hij voor een tweede opdracht weer naar Dubaï gaat, ondanks de psychologische dreun die hij heeft gehad in Bagdad.

Ik vond hoofdpersoon Sam weinig sympathiek over komen, ik kon mij zeer slecht in hem inleven. Aan het einde van het verhaal had ik dan ook geen medelijden meer met hem. Het verhaal heeft geluk dat het zo goed geschreven is, want het plot slaat helemaal nergens op, maar zelfs het plot wordt in principe twee keer verteld in hetzelfde boek. Daarnaast moet je dit boek al helemaal niet gaan lezen als je van gesloten eindes houdt. Aan de andere kant, het leest wel lekker door en er staan een paar mooie quotes in. Je moet het denk ik gewoon niet lezen voor het plot.

Maar de volgende keer als ik wat Kafkaiaans wil lezen pak ik wel een van zijn boeken.

Charlotte Brontë – Jane Eyre

27 januari 2015 · 1 Comment

Jane Eyre door Charlotte Brontë
Uitgegeven door Penguin Books op/in 1847
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie, Romantische fictie
Pagina's: 548
Goodreads

De arme wees Jane Eyre heeft een eenzame en ongelukkige jeugd. Als volwassene wordt ze gouvernante van de pupil van Mr. Rochester, een knappe en afstandelijke landhuiseigenaar. Jane is gelukkig met haar nieuwe leven en ondanks de verschillen in hun afkomst voelen zij en Mr. Rochester zich onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken. Naarmate hun liefde groeit, nemen de vreemde gebeurtenissen toe. Gelach in de nacht, een geheimzinnige brand.

Een van mijn favoriete BookTubers, BooksandQuills, heeft aan het einde van 2014 een Jane Eyre-week gehouden. Omdat ik zelf even niet meer wist wat ik wilde gaan lezen, ben ik mee gaan doen. Geen idee waar het boek überhaupt over zou gaan, ik ben er helemaal blanco ingestapt.

Jane Eyre is het soort boek waarvan ik spijt heb dat ik hem nu pas lees, en nooit op mijn literatuurlijst voor Engels heb kunnen zetten. Ik zou oprecht opnieuw examen willen doen om dit boek. Wat een boek!

Jane was voor mij het type karakter dat je enigszins bewonderd, maar nooit en te nimmer wilt zijn. Jane komt na een slechte jeugd en een aantal jaar lesgeven terecht op Thornfield Hall, waar zij de protégé, Adele, van Mr. Rochester zal onderwijzen. Het blijft echter niet bij lesgeven, na en ondanks de overpeinzingen van Jane besluiten ze te gaan trouwen. Dat hij dubbel haar leeftijd is, is verder normaal. Rochester vond ik een heel intrigerend karakter, maar ik kan écht niet inzien wat Jane in hem zou zien View Spoiler »

Als ik-verteller komt Jane Eyre over als een oprecht, zelfstandig en intelligent meisje. Voor haar tijd zelfs ondenkbaar feministisch. Nadat ze achter het geheim van Mr. Rochester komt, vertrekt ze van Thornfield Hall en komt ze terecht in Morton. Ook hier wordt ze uiteindelijk ten huwelijk gevraagd View Spoiler ». Dit huwelijksaanzoek weigert ze wederom. Het boek is in zekere zin een bildungsroman te noemen. Je krijgt een zeer groot deel van haar leven mee en gaandeweg ontwikkelt zij zich ook. Het is geen vlot geschreven boek, sommige passages zijn gewoon ronduit langzaam te noemen. Dit maakt het boek er niet slechter op, sterker nog, door deze langzame stukken word je veel meer opgezogen in het boek en krijg je juist heel goed het verhaal mee.

Er is verschrikkelijk veel te vertellen over dit boek, en ik had nog uuuuren door kunnen schrijven over motieven en thema’s, maar het is beter om het boek zelf te gaan lezen. Zoals gezegd: prima boek voor je leeslijst (kijk voor je mondeling zeker even dit filmpje!). Voorheen was Alice In Wonderland mijn favoriete Engelse boek, bij dezen kan ik wel zeggen dat het Jane Eyre deze plek vrij makkelijk heeft overgenomen.

Dit boek verdient een applaus

Ik las Boek van de doden van Philip Huff

2 januari 2015 · Leave a Comment

Boek van de doden door Philip Huff
Uitgegeven door De Bezige Bij op/in 12 september 2014
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 282
Taal: Nederlands

Felix Post, nog net geen dertig, dwaalt de week voor kerst door Amsterdam. Het meisje dat hij wil is met een ander. Zijn werk stagneert. Hij ontloopt zijn zus, die net een tweede kind heeft gekregen. Met drank en drugs probeert hij de sluimerende wanhoop te dempen. Tot hij, in het diepst van de nacht, de crisis die zijn leven is onder ogen moet komen.

Dit boek had ik al meerdere keren in de winkels zien liggen, maar omdat ik mijn geld beter kon gebruiken heb ik het boek ook laten liggen. Gelukkig kwam ik op het goede idee om het boek te lenen bij de bibliotheek! Boek gereserveerd en binnen anderhalve week kon ik hem ophalen.

Het boek zou een nieuwe ‘De Avonden‘ zijn. Slik, dat was niet mijn meest favoriete Nederlandse boek. Maar, het belooft een boek vol drank, seks en drugs te worden, iets wat in De Avonden weinig te vinden was. Daarbij speelt het boek zich af in Amsterdam, mijn favoriete Nederlandse stad. Dat was overigens ook een niet te missen feit, op bijna iedere bladzijde werd wel een straat in Amsterdam genoemd, maar dat is een standaardtrekje van boeken die zich afspelen in de hoofdstad.

Het verhaal gaat over Felix Post, iemand die nog net aan de goede kant van dertig staat. Hij is schrijver en koopt van zijn laatste royalties liever drugs dan boodschappen. Ik vond de hoofdpersoon een verschrikkelijke klootzak, hoewel dat ook zou kunnen komen doordat ik me niet met hem kon identificeren. Had regelmatig de behoefte om hem een schop onder zijn kont te geven en zeggen dat hij wat moest doen met zijn leven in plaats van deze te verdoen in zijn bed omdat hij een kater en/of hoer had.

De schrijfstijl is door het boek heen verschillend. Van korte zinnen tot gedetailleerde omschrijvingen en zelfs whatsappberichten met de nodige typo’s zijn te vinden in het boek. Je moet er van houden, maar persoonlijk kon ik dit wel heel erg waarderen. Helaas was de schrijfstijl ook meteen het enige waardoor ik het boek kon verdragen. Dat het een ‘inktzwart’ boek was trok ik nog wel, ik moest stiekem ook wel lachen toen zelfs de viagra hem niet meer kon redden in bed (het niveau ‘haha, lekker voor je’). Het boek was in mijn ogen te Pretentieus, met de hoofdletter P.

Het boek zal voor velen herkenbaar zijn, vast, maar dat maakt het niet meteen een goed boek. Het is te gemaakt, te geprobeerd en lijkt een ‘hiermee wil ik makkelijk scoren’-boek. Ik heb eigenlijk ook helemaal geen idee wat Philip Huff nou eigenlijk wil met dit boek. Het is een aaneenschakeling van mislukte pogingen voor het hoofdpersoon om nog maar iets van zijn leven te maken. In het begin kun je daar nog wel een beetje inkomen, daarna wil je hem met liefde een schop onder zijn kont geven en op het laatst interesseert het je niet meer wat de hoofdpersoon nou eigenlijk doet.

Gevalletje leuk idee, had iets kunnen worden maar dat werd het dus toch niet.