
Uitgegeven door Balans op/in 2008
Genres: Geschiedenis, Non-fictie
Pagina's: 260
Taal: Nederlands

Voor mij is dit boek bijna verplichte kost. Het verhaal speelt zich af in Drenthe, Veenhuizen om precies te zijn, een dorpje dat nog geen acht kilometer bij mijn ouders vandaan is. Verder heb ik over Veenhuizen in het derde jaar vmbo een grote opdracht moeten doen. Reden te meer om dit boek eens open te slaan!
Het boek is geen fictieve literatuur, iets wat ik normaliter lees. Dit verhaal gaat over het verleden van de schrijfster zelf, Suzanna Jansen. Op zolder vindt zij een bidprentje, maar komt erachter dat haar overgrootmoeder niet uit Norg komt, maar in Veenhuizen zat. Zij wil eens wat meer weten over haar familie en komt er achter dat generaties lang haar voorouders in Veenhuizen hebben gezeten.
‘Maar wat is Veenhuizen dan precies?’. In eerste instantie was Veenhuizen een goedbedoeld oord waar mensen uit de stad heen konden gaan. Kost en inwoning voor een beetje werken, klinkt niet geheel verkeerd toch? Er kwamen enkele vrije kolonies en een strafkolonie. Toen later bleek dat het plan niet geheel rendabel was, moesten de inwoners het maar met minder doen en konden landlopers en criminelen ook onder andere voorwaarden naar Drenthe gestuurd worden. Later werd het een gevangenis en inmiddels is het een museum.
Toch gaat niet het hele boek over Veenhuizen. Wanneer haar grootmoeder weet te ontvluchten van het heropvoedingsoord komt de familie weer in Amsterdam terecht. Daar komt zij met haar kinderen in Amsterdam-Noord te wonen, na enige andere verblijfplaatsen in de Randstad.
Het pauperparadijs is een goedgeschreven boek waarin je goed kan merken dat Suzanna Jansen vroeger journaliste is geweest. Desondanks blijf ik het vreemd vinden dat dit zich allemaal net iets meer dan een eeuw en acht kilometer verderop zich afgespeeld heeft, het is vrij onwerkelijk. Naast een goede verslaggeving over het leven in Veenhuizen en Amsterdam is het haar ook nog heel goed gelukt om er een persoonlijke draai aan te geven.