Pogingen iets van het leven te maken door Hendrik Groen Serie: Hendrik Groen #1
Uitgegeven door Meulenhoff op/in juni 2014
Genres: Fictie, Humoristische fictie & satire
Pagina's: 328
Taal: Nederlands
Kopen op Bol.com
Goodreads
Hendrik Groen is wel oud maar niet dood, en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord.
Pogingen iets van het leven te maken klinkt als een titel voor een dagboek van een gemiddeld puberboek. Niets is minder waar, want de hoofdpersoon en schrijver van dit dagboek, Hendrik Groen, is 83 1/4 jaar oud. Hendrik Groen leeft in een bejaardentehuis en schrijft vanuit daar een jaar lang over alledaagse gewoontes.
Hendrik Groen is helemaal nog niet aan het wachten op de dood. Hoewel hij natuurlijk er niet jonger op wordt vermaakt hij zich nog prima. Goede vriend Evert, iemand met veel humor en zegt waar het op staat, spreekt hij bijna elke dag en na verloop van tijd komt er een nieuwe dame in het tehuis te wonen, waar Hendrik ook veel interesse in heeft. Samen met nog een paar anderen vormen ze samen de Omanido Club, oftewel de ‘oud maar niet dood’-club.
Bijna iedere dag schrijft Hendrik Groen wel iets in zijn dagboek. Over de dagelijkse gebeurtenissen in het huis, zoals het vissenincident, het dagelijkse eten, het gedrag van medebewoners en vooral het geklaag van medebewoners. Ook wordt er ruimte gemaakt om te spreken over de dagelijkse gebeurtenissen in de wereld. Het boek speelt zich af in 2013, en ik moet eerlijk bekennen dat ik regelmatig ‘oh ja dat is inderdaad ook nog gebeurd’ of ‘was dat al weer in 2013?’ heb gedacht. Vooral Henk Krol (niet de broer van) wordt besproken.
Al met al vond ik het een vermakelijk boekje. Het was leuk om te lezen, het las ook vlot door en het was realistisch. Je moet geen taferelen verwachten zoals De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, deze gebeurtenissen en overpeinzingen hadden ook bij jouw of mijn grootouders kunnen afspelen. Het is typisch een boekje dat je tussendoor leest, of wanneer je het ècht héél druk hebt. Ondanks best heftige gebeurtenissen in het leven van Hendrik Groen View Spoiler », is hij optimistisch, mede door zijn vriendengroep. Wat mijns inziens het beste aan het boek is, zijn de grappen van Evert. Evert drinkt graag een glaasje en neemt geen blad voor de mond, zijn grappen en opmerkingen zijn daardoor niet altijd even politiek correct. Overigens ben ik behoorlijk wat zwarte humor gewend, dus ik kijk hier niet meer van op.
Wat ik sterk vond is dat er zonder een te belerend toontje er aandacht gevraagd wordt voor dingen waar bejaarden tegenaan lopen. Hoe ga je om met een niet-meewerkende bestuurslaag? Wat te doen bij mensen die dement worden, of hulp willen krijgen bij het sterven? Wat te doen als bewoners elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen omdat ze verloren hebben bij bingo en zo de worst voor hun neus weggekaapt zien?
En de belangrijkste vraag: wie is Hendrik Groen nou eigenlijk? Zelfs het Parool heeft een poging gedaan om het uit te zoeken, maar tevergeefs. Misschien is het inderdaad een bejaarde, of een bejaarde met een ghostwriter, of misschien zelfs gewoon een pseudoniem van een kwieke dertiger. Weet jij het?