Christiane F. - Mein Zweites Leben door Christiane F., Sonja Vukovic
Uitgegeven door Levante Verlag op/in 2013
Genres: Mens & Maatschappij, Non-fictie
Pagina's: 329
Taal: Duits

Het boek en de gelijknamige film Wir Kinder vom Bahnhof Zoo over de Berlijnse subcultuur van verslaafde kindhoertjes waar Christiane F. op haar twaalfde in verstrikt was geraakt sloegen in als een bom en werden wereldberoemd. Nu, vijfendertig jaar later, vertelt Christiane Felscherinow voor het eerst haar hele verhaal. Ze is inmiddels de vijftig gepasseerd. Ze vecht nog steeds tegen haar verslaving en voor het enige dat ik goed heb gedaan in mijn leven: mijn zoon. Ze wil geen junkieprinses meer zijn. Samen met journaliste Sonja Vukovic heeft Christiane F. haar leven samengevat: haar avonturen met rockidolen als David Bowie en Nina Hagen, haar drugsexcessen, haar gelukkige jaren in Griekenland en hoe ze de vrouwengevangenis overleefde.

‘Leeft die nog?’ riep mijn moeder verbaast toen ik haar dit boek liet zien. Eerlijk, daar verbaasde ik me zelf ook over toen ik hoorde dat dit boek uitgebracht was. Af en toe doe ik wel eens boodschappen in Duitsland en besloot het boek te kopen. Wir Kinder vom Bahnhof Zoo heb ik zeer indrukwekkend gevonden, bij dit boek heb ik eerlijk gezegd niet zo heel veel hoge verwachtingen. Het boek schreeuwt ‘ik heb geld nodig dus ik schrijf een boek’. Benieuwd of het tegendeel bewezen kan worden.

Het boek leest makkelijk door, net als Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Daarbij heeft het ook een beetje dezelfde opzet, eerst vertelt Christiane iets over haar leven en aan het einde van ieder hoofdstuk komt er een expert aan het woord die ook maar iets met het verhaal te maken heeft. Het valt wel duidelijk op dat deze stukken iets minder vlot lezen omdat er iets technischer op in wordt gegaan.

Ich durfte nie erwachsen werden, für die Öffentlichkeit bin und bleibe ich das Heroinmädchen vom Kinderstrich.¹

Vaak heb ik bij dergelijke verhalen dat ik de hoofdpersoon heel graag een schop onder de kont wil geven en te schreeuwen dat hij of zij maar iets moet doen met zijn of haar leven. Bij Christiane heb ik dat geen enkel keer gehad. Je leeft met haar mee. Je wordt het verhaal ingezogen. Toch vond ik het minder begrijpelijk dat ze weer aan de drugs greep dan in Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Ze is nu een volwassen vrouw en heeft de ellende om haar heen gezien wat drugs met mensen doet. Je zou dan toch wel denken dat er een knop om gaat? In een interview heeft ze wel eens gezegd dat zij hoopte dat dit boek mensen meer zal afschrikken dan Wir Kinder om Bahnhof Zoo, maar heeft ondanks alles toegegeven haar eigen verhaal ook niet te zien als een reden geen drugs te gaan gebruiken.

Toch heeft het boek niet hetzelfde niveau als Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Het is minder indrukwekkend. Dat kan komen omdat we haar eigenlijk al kennen en ons nergens meer over verbazen. Dit boek moet je ook louter lezen als je het eerste boek hebt gelezen en wilt weten hoe het verder met haar gaat, niet als je wilt weten ‘goh wie is die Christiane F. eigenlijk?’. Het is geen onaardig boek, zeer zeker niet, maar het is louter gespitst op hoe haar leven nu is. Wel raad ik iedereen aan dit boek in het Duits te lezen, het is qua taalgebruik geen lastig boek en in mijn optiek is de Duitse taal ook niet te vertalen.

Oordeel: zeker  lezen als je wilt weten hoe het verder met Christiane F. is gegaan, anders gewoon links laten liggen.

1) Christiane F. ea, Mein Zweites Leben, Levante 2013 (2014), p. 233.