Noord-Korea is een land van verbeelding. Het is het meest communistische land van de wereld, en ook het meest gesloten land van de wereld. Wát we weten over Noord-Korea is meestal uitgegeven via het staatspersbureau, dus eigenlijk weten we niks. Jaren geleden heb ik eens een uitzending van 3 Op Reis gezien naar Noord-Korea, met Floortje Dessing, wat mij ontzettend intrigeerde. Sindsdien wil ik ook altijd zelf nog een keer naar het land toe. 

Maar goed, omdat ik überhaupt niet eens weet of ik het land wel binnen kom met mijn rechtse hobby’s moet ik het voorlopig doen met exposities zoals deze. Een vriend wilde ook heel graag een keer heen en nadat we eindelijk maar toch een datum hadden geprikt zijn we vanmiddag naar het Drents Museum gegaan voor de expositie over Noord-Korea: Utopie en werkelijkheid.

Opperste positiviteit in Noord-Korea, alles voor de Glorieuze Leider. Ondanks de lading vind ik het een mooie quote.

Wat ik verwachtte van de tentoonstelling? Vooral heel veel verheerlijking van de grote leiders, maar daar hebben we dus weinig schilderijen van gezien. Vooral het ‘dagelijks’ leven is tentoongesteld, positieve beelden tijdens het werk, de vrije tijd en de verheerlijking van het militaire regime. Schilders krijgen een opleiding in schilderkunst en ideologie, waarna zij in een studio komen te werken en schilderijen maken die aan de eisen van de staat voldoen. Anders dan veel Europese kunst stonden er ontzettend veel vrouwen afgebeeld, want ook vrouwen nemen deel aan het werkende leven en blijven niet thuis achter het aanrecht en voor de kinderen. Tevens: struisvogels.

Het volgende schilderij vond ik het mooiste schilderij van de hele tentoonstelling. Hier wordt er gerouwd om de dood van twee schoolmeisjes, die bij een ongeluk met een Amerikaans voertuig zijn omgekomen. Nadat de Amerikaanse militaire rechtbank de verantwoordelijke soldaten vrijsprak was het land te klein voor Noord-Korea en er braken allerlei protesten uit, zoals hier waarbij een pop van George W. Bush in de hens wordt gezet. De blik van het meisje spreekt boekdelen: boos, verdrietig en verbeten.

Voor Noord-Korea zijn kinderen de toekomst. Zij leren al van jongs af aan over de geweldige daden van de Onovertroffen Leider en buigen iedere ochtend bij een afbeelding van hem. Zie je het al voor je, Nederlandse kleuters die iedere ochtend buigen voor een schilderij of foto van Rutte?

Ook voor de Imperialistische Amerikaanse Honden was er aandacht. In de eerste foto verbranden Amerikaanse soldaten de akkers, waarop Noord-Korea hen de schuld kan geven voor de hongersnoden in het land. De andere foto laat de eerste gouden medaille zien voor Noord-Korea, behaald op vijandige grond (Olympische Spelen in Atlanta, 1996).

Ook was er bij de tentoonstelling aandacht voor de gruweldaden van de Japanners. Echter zijn deze schilderijen nogal NSFW. Ook Zuid-Korea komt er niet erg voordeling van af in de tentoonstelling. Het liefst had ik ook alle foto’s willen plaatsten van alle schilderijen, maar dat leek me een beetje overdreven haha. Naast de schilderijen was er ook een fototentoonstelling te zien van het ‘echte’ Noord-Korea (North Korean Perspectives). Niet dat iemand ook maar weet wat ‘echt Noord-Korea’ nou eigenlijk inhoud, als je het land bezoekt word je iedere stap gechaperonneerd, alles is van te voren al voor je besloten. Er wordt zelfs gevraagd of je vanuit een bepaalde hoek kan fotograferen, want beter. Ook ligt daar het boek ‘Kim Jong-Il Looking At Things‘, iets luchters tussen alle serieuze foto’s door (Kim Jong-Un kijkt trouwens ook vaak naar dingen trouwens).

Daarnaast hebben we nog de documentaire gezien gemaakt door Pieter Fleury in het museum. Alleen leek mij deze docu totaal geen goede weerspiegeling van een modale familie. De familie woont in Pyongyang (niet goedkoop wonen), er stond een overdaad aan eten op tafel, gevolgde studenten leren Engels etc. Interessant om te zien was wel hoe kinderen van kleuterleeftijd geïndoctrineerd worden over de Grote Leider en hoe de juf verhaaltjes vertelt over de heldhaftige prestaties van Hem. Aan de andere kant, het Staatsbureau zou het niet eens bedenken om een modale familie te laten filmen, met een elite-familie kunnen ze tenminste pochen hoe ‘goed’ het land het heeft.

Al met al vond ik deze tentoonstelling zeer indrukwekkend en het toegangskaartje is zijn geld helemaal waard geweest (gelukkig kreeg ik nog korting omdat ik er uit zag als een student, louter prima). Ik ben heel blij dat we afgelopen week gewoon een datum hadden gepind, want dit had ik zeker niet willen missen. Mocht je de expositie ook willen zien dan moet je er redelijk snel bij zijn, hij is er nog tot 30 augustus! En ja, deze expositie is een paar uur treinen zeker waard.

Ik ga nu verder sparen voor een reisje naar Noord-Korea! 😉