The Fault in Our Stars door John Green Uitgegeven door Penguin Books op/in 10 januari 2012
Genres: Algemene fictie, Contemporary/Gegenwartsliteratur, Fictie, Medische fictie
Pagina's: 313
Taal: Engels
Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd - ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: ''An Imperial Affliction'' van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.
Je kon geen vorm van social media meer open slaan, of The Fault In Our Stars van John Green kwam wel een keer langs. Van YouTube tot GoodReads en Twitter, iedereen ravede er over. Hierdoor werd ik uiteraard ook erg benieuwd naar het boek.
Als eerste, het boek is een stuk makkelijker dan ik me had voorgesteld. Het is een typisch YA-boek, waar ik zelf weinig van lees. Derhalve is het boek dan ook niet geschikt om op je leeslijst te zetten in jae examenjaren, hoewel het in de onderbouw nog prima acceptabel zou kunnen zijn. Het heeft een grote bladspiegel, waardoor er weinig op de bladzijdes staat en je snel door het aantal pagina’s bent. Het boek had hierdoor prima de helft dunner gekund.
Let’s face it, het boek heeft een beladen onderwerp, beide hoofdpersonen hebben kanker. Desalniettemin wordt hier weinig aan getrokken en daar ben ik blij mee, Hazel wil niet dat er nadruk op wordt gelegd dus het boek doet dat ook niet, want dat had het verhaal sowieso kapot gemaakt, hoewel het ook niet baanbrekend moeilijk is om grapjes te maken over kanker.
Hazel vond ik persoonlijk een erg leuk karakter, zoals gezegd doet ze heel nuchter over haar ziekte en laat ze haar ziekte niet haar worden en dat is een levensinsteek die ik erg bewonder en toejuich. Augustus vond ik meer op een overlay attached boyfriend lijken, nét iets te perfect en net iets te goed. Hypocriet ook, met zijn sigaretten. Wel kwamen ze me beide over alsof ze de levenswijsheid hadden van iemand die al vijfhonderd jaar geleefd had. Er werd net iets te hard geprobeerd om heel diep en filosofisch te zijn, wat heel erg spijtig ten koste ging van de humor. Het zijn ook allemaal platte karakters, weinig diepgang, geen redenen voor bepaald handelen.
Gelukkig wordt dit boek helemaal goed gemaakt door Peter van Houten. Het is een klootzak, of althans, zo moet hij overkomen. Bij hem had ik totaal niet het gevoel dat er om de bladzijde werd gevraagd of ik al in huilen was uitgebarsten. Met hem had ik ook enige vorm van medelijden, bij hem was ook bekend waaróm hij bepaalde dingen deed. Ik had graag gewild dat hij wat meer naar voren was gekomen in het verhaal.
Mijn mening: ik weet niet zo goed wat ik van het boek moet vinden. Aan de ene kant is het zeker een goed boek voor de doelgroep, zeker de mensen die wat jonger zijn dan de Hazel en Augustus. Ik kon om sommige stukken prima lachen, een beetje meeleven en alles. Aan de andere kant, de hoeveelheid open deuren die in het boek staan zijn damn too high! Het was af en toe vrij voorspelbaar, en het einde was totaal niet bevredigend. Het is niet dat John Green over een heel baanbrekend onderwerp heeft geschreven en daarnaast ook nog niet eens bijzonder goed. Gelukkig is het een snelle lees en is het karakter van Peter van Houten echt geweldig. Waarschijnlijk omdat ik niet bij de doelgroep hoor en ik teveel verwachtte door de vele lovende recensies.
