Het smelt door Lize Spit Uitgegeven door Das Mag op/in december 2015
Genres: Algemene fictie, Fictie, Psychologische fictie
Pagina's: 480
Taal: Nederlands
Goodreads
Dertien jaar nadat Eva voor het laatst in haar geboortedorp is geweest keert ze terug, met een blok ijs in de kofferbak. Dertien jaar geleden zijn er gruwelijke dingen gebeurd en Eva wil wraak, het liefst op het hele dorp.
Opeens was ze daar: Lize Spit. Voordat ik het oprichterspakket bij Das Mag bestelde had ik nog nooit van haar gehoord, laat staan gelezen. Toch was ik door de synopsis al het meest geïnteresseerd in dit boek van Das Mag. Een blok ijs en een Vlaams dorp. Het klonk tragisch en als ik ergens van houd dan is het wel een tragisch verhaal. Kan Lize Spit mijn verwachtingen waarmaken?
Holy fuck dit boek lezen was een beste bevalling zeg. Ik heb al weken last van een leesdip en qua lezen wilde niks. Gelukkig wint de aanhouder en ik ben blij dat ik het boek van kaft tot kaft heb gezien. Het is me duidelijk geworden waarom er zes uitgevers om haar manuscript hebben gevochten, want dit is een debuut waar je u tegen zegt.
Unheimlich
Eva, de hoofdpersoon, keert terug naar haar geboortedorp voor een bijeenkomst van de overleden dorpsgenoot Jan. Vanaf het eerste hoofdstuk heeft het verhaal iets unheimlichs, er zijn dingen die niet kloppen. Je leert Eva en haar familie steeds beter kennen, haar ouders, haar broer en zusje, haar twee vrienden. En omdat je geen verhaal kan schrijven over mensen waarbij alles klopt en alles goed loopt is dit een gezin en dorp waar niets is dat het lijkt. Het gaat helemaal niet over Jan, het gaat helemaal niet over zijn herdenking, het gaat over het doen en laten van Eva. Het viel me op dat het zoveel overeenkomsten heeft met Iedereen kan schilderen van Emma Curvers, en hoewel dat ook best een vermakelijk boek was kan het boek niet tippen aan Het Smelt van Lize Spit. Het is alsof ze beiden een writing prompt hebben gekregen, maar dat het verhaal van Lize Spit vele malen beter is uitgevoerd.
Het Smelt is citeerbaar
Toch wil ik niet teveel gaan vertellen, omdat dit het soort verhaal is waar je juist zo blanco mogelijk in moet beginnen. De opbouw van het verhaal is fantastisch. Er zijn drie soorten hoofdstukken: een hoofdstuk in het heden, waarin Eva vertelt over de herdenking van Jan, een hoofdstuk van een jonge Eva en een hoofdstuk over een wat oudere Eva. Het verhaal heeft verder prachtige citaten, waarmee Lize Spit fantastisch goed laat zien dat zij de schrijfstijl ‘show, don’t tell’ onder de knie heeft. Je kunt het boek op een willekeurige bladzijde openslaan en je kan een mooi citaat vinden. Zoals op pagina 252:
Om wereldvrede had ik nooit écht gevraagd. Om een paternoster aanvankelijk ook niet en toch kreeg ik er een van opa bij mijn eerste communie, in plaats van de gewoonlijke bijdrage voor een beginnersfiets. Hij overhandigde me een lederen etui met daarin een snoer met vijfenvijftig bolletjes – tussen elke tien witte kralen zat er één blauwe.
Ik kan niks anders zeggen dan dat dit boek een bindend leesadvies is. Niet dat het een perfect boek is, en ik hoop ook niet dat dit Lize Spits’ hoogtepunt is, maar het is wel een boek dat je niet snel zult vergeten. Het is zo intrigerend geschreven, je wilt steeds maar een bladzijde of hoofdstuk verder lezen. Zelfs tijdens mijn leesdip ben ik verder gaan lezen, al waren het maar drie pagina’s, terwijl ik meestal als ik een leesdip heb helemaal geen boek aanraak. Ik hoop dat we nog veel vaker van Lize Spit mogen horen!
